รู้สึกการใช้ชีวิตของตัวเองนั้นผิดพลาดมากเลย
เข้าเรื่องเลยละกัน เราอายุกำลังจะ 26 ปี แฟนเราอายุ 31 ปีมีลูกอยู่แล้ว 1 คน
เราเคยคบกันมาสักระยะหนึ่ง แต่ก็ต้องเลิกรากันเพราะครอบครัวเราไม่โอเคมาก เพราะแฟนเรามีลูกอยู่แล้ว แต่เรากลับดันดื้อดึงด้วยวัยวุฒิอันน้อยนิด ก็ยังแอบติดต่อกัน คุยกัน ไปเที่ยวกัน จนกระทั่งท้องกับเรา ทันทีที่ครอบครัวเรารู้ เขาก็ผิดหวังกับเรามากว่าทำไมเลิกกันแล้วยังกลับไปคบกันแล้วมีลูกด้วยอีก ตอนนั้นเราเองก็ยอมรับเลยว่า ผิดหวังกับตัวเองที่ทำให้คนรอบข้างผิดหวังในตัวเรา เราเองก็ผิดหวังกับตัวเองว่าทำไมเรื่องนี้ถึงเกิดขึ้นกับเราได้ เราน่าจะเชื่อฟังครอบครัวเรามากกว่านี้ เราน่าจะใช้ความคิดมากกว่าการทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการ พอคลอดลูกได้ เราก็ต้องเปลี่ยนบริบทตัวเองเป็นพ่อและเป็นสามีที่ดี เราทำทุกอย่างเพื่อทั้งสองครอบครัว ต้องไปมา 2 บ้าน ไม่มีเวลาให้กับตัวเองเลย มีก็มีได้แปปๆเดียว เพราะต้องไปดูแลลูก ต้องไปดูแลครอบครัวตัวเอง สิ่งที่ทำได้คือ แสดงให้เขาเห็นว่าเราแข็งแกร่ง เราสามารถทำเพื่อทุกคนได้ งานไม่เสีย แต่สุดท้ายมันก็มีนิดนึงเวลากลับไปที่บ้าน ที่บ้านก็มักจะพูดว่าเสียดายที่เราใช้ชีวิตแบบนี้ ปูทางมาให้ตั้งมากมาย เราก็ยอมรับว่าจริง แต่สิ่งที่บอกได้ก็คือ มันมาไกลแล้ว ถ้ามัวแต่เสียดายอดีต เราก็ไม่สามารถทำปัจจุบันให้ดีได้ ยอมรับเลยว่าน้ำตาตกในมากๆ เวลาผ่านไป เราก็เผลอจะมีน้องอีกคน ทั้งๆที่เราก็ป้องกันแล้ว แต่ก็ยังเล็ดรอดออกมา สิ่งที่ทำได้อย่างเดียวคือปลงครับ ความรู้สึกที่แบบกินไม่เข้า คายไม่ออก บอกใครไม่ได้ต้องยอมรับผลที่กำลังจะตามมา ทุกวันนี้ไม่ว่าวันไหน เราเองก็ยังคงฝังใจกับตัวเองว่าไม่น่าพลาดเลยชีวิต ไหนจะต้องมาเจอหน้าลูกแฟนที่เราไม่ได้ชอบและไม่ได้ยอมรับเลย เวลาไปไหนข้างนอกก็มีเขินมีอายเหมือนกัน คนอื่นถามนี่ลูกใคร เราก็แทบไม่อยากตอบเลย เวลาไปรับที่โรงเรียนเราก็อาย และเครียดมาก เราไม่สามารถปฎิเสธอะไรได้เลยเวลาที่ต้องไปรับแทนแม่เขา เพราะเราไม่ต้องการที่จะมีปัญหาภายในครอบครัวของแฟน แต่ก็ต้องทำเพื่อให้มันผ่านวันแต่ละวันไป ไม่รู้ว่าจะทำยังไง ไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกยังไง ทำได้แค่เรียนรู้และยอมรับว่าเพราะตัวเราทั้งนั้น ชีวิตเราถึงได้เป็นแบบนี้ เหนื่อย อึดอัด อดทน อดกลั้น เพื่อให้ทุกคนรู้สึกมีความสุข สิ่งที่ทำให้เราลืมเรื่องแย่ๆได้ชั่วขณะก็มีแค่เบียร์และกัญชา เพื่อที่จะหลอกให้ตัวเองมีความสุขไปวันๆ ทั้งที่เอาจริงๆไม่ได้มีความสุขเลย ต้องหลอกคนรอบข้างว่าเราโอเค เพียงเพื่อให้พวกเขาทุกคนโอเค เราอยากใช้ชีวิตแบบคนอายุ20กว่าทั่วไป ก็ไม่ได้ใช้แล้ว ต้องข้ามเวลาเหล่านั้น มาเป็นพ่อของลูกและสามีที่ดี รวมทั้งลูกที่ดีของครอบครัว อยากจะบอก อยากจะระบาย อยากจะร้องไห้แต่ก็ต้องยิ้มไว้ทุกครั้ง บางทีเราก็อยากหายไป แต่เราก็ไม่สามารถทิ้งลูกและครอบครัวเราได้ บางทีมันคงเป็นสิ่งที่ชะตาของเราได้กำหนดไว้แบบนี้ ทุกวันนี้เรามีชีวิตเพื่อใคร เราไม่ได้ใช้ชีวิตเพื่อตัวเองเลย มีแต่เพื่อคนอื่น แต่ถ้ามันทำให้คนอื่นรู้สึกดี ก็คงเป็นการใช้ชีวิตที่โอเคแหละมั้ง
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและให้คำแนะนำดีๆนะครับ เพราะไม่รู้จะไประบายกับใคร พูดกับใครได้ มันเป็นเรื่องที่น่าอาย ละเอียดอ่อน ยากที่จะคุยกับคนอื่นจริงๆครับ
รู้สึกผิดหวังกับชีวิตตัวเอง
เข้าเรื่องเลยละกัน เราอายุกำลังจะ 26 ปี แฟนเราอายุ 31 ปีมีลูกอยู่แล้ว 1 คน
เราเคยคบกันมาสักระยะหนึ่ง แต่ก็ต้องเลิกรากันเพราะครอบครัวเราไม่โอเคมาก เพราะแฟนเรามีลูกอยู่แล้ว แต่เรากลับดันดื้อดึงด้วยวัยวุฒิอันน้อยนิด ก็ยังแอบติดต่อกัน คุยกัน ไปเที่ยวกัน จนกระทั่งท้องกับเรา ทันทีที่ครอบครัวเรารู้ เขาก็ผิดหวังกับเรามากว่าทำไมเลิกกันแล้วยังกลับไปคบกันแล้วมีลูกด้วยอีก ตอนนั้นเราเองก็ยอมรับเลยว่า ผิดหวังกับตัวเองที่ทำให้คนรอบข้างผิดหวังในตัวเรา เราเองก็ผิดหวังกับตัวเองว่าทำไมเรื่องนี้ถึงเกิดขึ้นกับเราได้ เราน่าจะเชื่อฟังครอบครัวเรามากกว่านี้ เราน่าจะใช้ความคิดมากกว่าการทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการ พอคลอดลูกได้ เราก็ต้องเปลี่ยนบริบทตัวเองเป็นพ่อและเป็นสามีที่ดี เราทำทุกอย่างเพื่อทั้งสองครอบครัว ต้องไปมา 2 บ้าน ไม่มีเวลาให้กับตัวเองเลย มีก็มีได้แปปๆเดียว เพราะต้องไปดูแลลูก ต้องไปดูแลครอบครัวตัวเอง สิ่งที่ทำได้คือ แสดงให้เขาเห็นว่าเราแข็งแกร่ง เราสามารถทำเพื่อทุกคนได้ งานไม่เสีย แต่สุดท้ายมันก็มีนิดนึงเวลากลับไปที่บ้าน ที่บ้านก็มักจะพูดว่าเสียดายที่เราใช้ชีวิตแบบนี้ ปูทางมาให้ตั้งมากมาย เราก็ยอมรับว่าจริง แต่สิ่งที่บอกได้ก็คือ มันมาไกลแล้ว ถ้ามัวแต่เสียดายอดีต เราก็ไม่สามารถทำปัจจุบันให้ดีได้ ยอมรับเลยว่าน้ำตาตกในมากๆ เวลาผ่านไป เราก็เผลอจะมีน้องอีกคน ทั้งๆที่เราก็ป้องกันแล้ว แต่ก็ยังเล็ดรอดออกมา สิ่งที่ทำได้อย่างเดียวคือปลงครับ ความรู้สึกที่แบบกินไม่เข้า คายไม่ออก บอกใครไม่ได้ต้องยอมรับผลที่กำลังจะตามมา ทุกวันนี้ไม่ว่าวันไหน เราเองก็ยังคงฝังใจกับตัวเองว่าไม่น่าพลาดเลยชีวิต ไหนจะต้องมาเจอหน้าลูกแฟนที่เราไม่ได้ชอบและไม่ได้ยอมรับเลย เวลาไปไหนข้างนอกก็มีเขินมีอายเหมือนกัน คนอื่นถามนี่ลูกใคร เราก็แทบไม่อยากตอบเลย เวลาไปรับที่โรงเรียนเราก็อาย และเครียดมาก เราไม่สามารถปฎิเสธอะไรได้เลยเวลาที่ต้องไปรับแทนแม่เขา เพราะเราไม่ต้องการที่จะมีปัญหาภายในครอบครัวของแฟน แต่ก็ต้องทำเพื่อให้มันผ่านวันแต่ละวันไป ไม่รู้ว่าจะทำยังไง ไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกยังไง ทำได้แค่เรียนรู้และยอมรับว่าเพราะตัวเราทั้งนั้น ชีวิตเราถึงได้เป็นแบบนี้ เหนื่อย อึดอัด อดทน อดกลั้น เพื่อให้ทุกคนรู้สึกมีความสุข สิ่งที่ทำให้เราลืมเรื่องแย่ๆได้ชั่วขณะก็มีแค่เบียร์และกัญชา เพื่อที่จะหลอกให้ตัวเองมีความสุขไปวันๆ ทั้งที่เอาจริงๆไม่ได้มีความสุขเลย ต้องหลอกคนรอบข้างว่าเราโอเค เพียงเพื่อให้พวกเขาทุกคนโอเค เราอยากใช้ชีวิตแบบคนอายุ20กว่าทั่วไป ก็ไม่ได้ใช้แล้ว ต้องข้ามเวลาเหล่านั้น มาเป็นพ่อของลูกและสามีที่ดี รวมทั้งลูกที่ดีของครอบครัว อยากจะบอก อยากจะระบาย อยากจะร้องไห้แต่ก็ต้องยิ้มไว้ทุกครั้ง บางทีเราก็อยากหายไป แต่เราก็ไม่สามารถทิ้งลูกและครอบครัวเราได้ บางทีมันคงเป็นสิ่งที่ชะตาของเราได้กำหนดไว้แบบนี้ ทุกวันนี้เรามีชีวิตเพื่อใคร เราไม่ได้ใช้ชีวิตเพื่อตัวเองเลย มีแต่เพื่อคนอื่น แต่ถ้ามันทำให้คนอื่นรู้สึกดี ก็คงเป็นการใช้ชีวิตที่โอเคแหละมั้ง
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและให้คำแนะนำดีๆนะครับ เพราะไม่รู้จะไประบายกับใคร พูดกับใครได้ มันเป็นเรื่องที่น่าอาย ละเอียดอ่อน ยากที่จะคุยกับคนอื่นจริงๆครับ