[CR] คนไทยเรียกช่องเขาขาด คนต่างชาติเรียกช่องไฟนรก

ช่องเขาขาด

อนุสรณ์สถานแด่เชลยศึก เรื่องราวประวัติการสร้างทางรถไฟสายไทย – พม่า ในระหว่างสงครามโลกครั้งที่ 2

ช่องเขาขาด ตั้งอยู่ภายในกองการเกษตรและสหกรณ์ สำนักงานทหารพัฒนา หน่วยบัญชาการทหารพัฒนา ต.ท่าเสา อ.ไทรโยค จ.กาญจนบุรี อยู่ห่างจากสี่แยกแก่งเสี้ยน ประมาณ 75 กิโลเมตร มุ่งหน้าไปทางอำเภอไทรโยค  

(Google Map >> https://goo.gl/maps/YjpMsADUTzAYVA5S8)

ช่องเขาขาดแบ่งออกเป็น 2 ส่วนคือ ส่วนของพิพิธภัณฑ์ และ ส่วนของเส้นทางเดินธรรมชาติชมช่องเขาขาดในสถานที่จริง

ส่วนของพิพิธภัณฑ์ เป็นตึกสีขาว ด้านในรวบรวมเรื่องราวและภาพประวัติศาสตร์ของการก่อสร้างทางรถไฟ

มีการจัดแสดงข้าวของ เครื่องใช้ต่างๆ ในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 นอกจากนี้ยังมีโรงหนังเล็กๆ ที่พาเราย้อนเวลา พาไปดูเรื่องราวจากถ่ายทำจากเหตุการณ์จริงที่เกิดขึ้นระหว่างการก่อสร้างทางรถไฟสายมรณะสายนี้ เป็นภาพยนตร์แบบขาว-ดำ

ด้านหลังของพิพิธภัณฑ์ เป็นจุดชมวิวภูเขา

ในส่วนของเส้นทางเดินชมธรรมชาติ ส่วนแรกเป็นทางเดินบันไดลดหลั่นไปตามไหล่เขา

ตลอดทางเดินปกคลุมไปด้วยกอไผ่ ร่มรื่นมาก

เดินลงบันไดมาได้ 1 หอบ ก็เป็นเส้นทางราบลัดเลาะริมเขา เพื่อเดินไปยังบริเวณช่องเขาขาด

เส้นทางตรงนี้เป็นทางราบ ไม่ชัน เดินชมธรรมชาติได้เรื่อยๆ

ลุยกันต่อค่ะ ตามหนูมาเร้ววว

ริมแนวเขา มีของใช้ในสมัยก่อน อุปกรณ์สำหรับขุดเจาะภูเขา วางไว้ให้ดู

ถึงแม้ช่วงที่ไปจะเป็นหน้าแล้ง แต่ก็ได้เห็นถึงความเอาตัวรอดของต้นไม้ใบหญ้า ที่พยายามเติมโตขึ้นบนแนวหิน เหมือนกันกับคนเรา ที่ต้องต่อสู้เพื่อการมีชีวิตที่ดีขึ้น สีเขียวแม้เพียงน้อยนิด ก็ทำให้บรรยากาศดูสดชื่นขึ้นมาได้เหมือนกันนะ

ใกล้ถึงช่องเขาขาดแล้ว มีป้ายเตือนด้วยให้ระวังหินถล่มด้วย

ถึงแล้วค่ะ บริเวณช่องเขา ที่เกิดจากจากขุดเจาะด้วยสองมือของเฉลยศึกกับอุปกรณ์เพียงชิ้นเล็กๆ เห็นแล้วก็แอบรู้สึกถึงบรรยากาศของความทุกข์ยาก ความเจ็บปวดของเหล่าเชลยศึก

มีนักท่องเที่ยวเอาธงมาวางไว้เพื่อแสดงความไว้อาลัยแก่เชลยศึก

ช่องเขาขาด มีความยาว 73 เมตร ลึกสูง 25 เมตร เกิดจากการตัดเจาะภูเขาหินด้วยมือของทหารเชลยศึกทั้งทหาร อังกฤษ อเมริกัน ออสเตรเลีย ฮอลันดา และนิวซีแลนด์ ประมาณ 61,700 คน โดยเริ่มก่อสร้างและตัดช่องเขาเมื่อเดือนเมษายน ค.ศ. 1943 การก่อสร้างใช้เวลา 3 เดือน เชลยศึกต้องทำงานถึง18 ชั่วโมงต่อวัน

ว่ากันว่าชีวิตทหารเชลยศึกเหล่านั้นล้มตายกันเป็นเบือ เพราะทำงานหนักและโรคภัยไข้เจ็บที่ชุกชุม โดยเฉพาะไข้ป่า รวมทั้งความยากลำบาก และความอดอยากในภาวะสงคราม ทำให้เชลยนับหมื่นคนต้องล้มตายลง เส้นทางรถไฟสายนี้จึงถูกเปรียบเปรยว่าเป็นเส้นทางที่ต้องใช้ หนึ่งไม้หมอนต่อหนึ่งชีวิต ‘A life for every sleeper’ 

ช่องเขาขาด เรียกอีกอย่างหนึ่งว่า “ช่องไฟนรก” (Hellfire Pass) เนื่องจากเชลยที่ทำงานในเวลากลางคืน ต้องจุดคบไฟและก่อกองไฟเวลาทำงาน เมื่อแสงไฟสะท้อนเงาผู้คน ทำให้เห็นเป็นแสงเงาวูบวาบราวกับเปลวเพลิงแห่งนรกนั่นเอง

ต้นไม้แห่งช่องเขาขาด หนูก็ไม่พลาดต้องเข้าไป Check-in

ขอยืนพักเหนื่อยซักหน่อยค่ะ

มีธงชาติประเทศต่างๆ ตังไว้เพื่อเป็นสัญลักษณ์แห่งความทรงจำ

ขึ้นไปด้านบน มีรถเข็นเศษดินเศษหินตั้งแสดงไว้ให้ดูด้วย

ภาพมุมสูงของช่องเขาขาด แอบขาสั่นนิดๆ เหมือนกัน

เดินดูเที่ยวชม จนรู้สึกหิว ร้อนด้วยแหละ ก็เดินกลับไปที่พิพิธภัณฑ์กันก่อนดีกว่า ขอตากแอร์คลายร้อนซักหน่อย ก่อนหาอะไรกิน

มีร้านค้า ร้านอาหาร ชากาแฟ ไว้คอยบริการด้วย มีโต๊ะม้าหินอ่อนไว้ให้นั่งทานอาหารใต้ร่มไม้เยอะเลย ห้องน้ำก็สะอาดสะอ้าน

--- ที่นี่ก็ดีนะ ---