ทำไมเราถึงไม่มีใครอยากเป็นเพื่อนกับเรา

มีใครรู้สึกว่าไม่มีเพื่อนบ้างไหมคะ คือว่าเรามีเพื่อนนะเเต่ไม่ได้สนิทถึงไปกินข้าวด้วยกันไปไหนมาไหนกัน เเค่เรียนด้วยกันเฉยๆ
เราอยากมีเพื่อนมากๆ เราจริงใจต่อทุกคนที่ผ่านเข้ามา จริงใจสุดๆ เราเห็นเพื่อนกลุ่มอื่นเขาไปไหนมาไหนกันเยอะๆมันดูมีความสุขจัง เเต่เราไม่เคยได้สัมผัสความรู้สึกนั้นเลย ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม อาจจะเป็นเพราะเราพูดไม่เก่งหรือป่าวเลยดูไม่น่าเข้าหา เเค่เรามีเพื่อนเรียนในห้องเรียนก็คือเรื่องที่ดีที่สุดของการมีเพื่อนเเล้ว มันน้อยใจชีวิตมากนะ มันโดดเดี่ยวอ้างว้างมากๆ เพื่อนที่เรียนด้วยกันในห้องเขาก็มีเพื่อนของเขาอีก พอช่วงสอบเขาก็นัดกันไปอ่านหนังสือเเต่ก็ไม่ได้ชวนเรา พอเราลองชวนเพื่อนไปคาเฟ่ ไปห้องสมุด ก็ไม่มีใครอยากไปกับเราเลย เพื่อนจะปฏิเสธแบบอ้อมๆซึ่งเราก็ดูออก😔 ทุกวันนี้เรามีเเค่เเฟนคนเดียวที่อยู่กับเราถือว่ายังโชคดีที่เเฟนเราเป็นให้เราได้ทั้งเพื่อนทั้งแฟนเป็นให้เราทุกอย่าง เเต่ที่โชคร้ายคือเราอยู่ไกลกันมากๆ มันโครตดิ่งเวลาเล่นเฟส ไอจี เจอคนอื่นไปเที่ยวกันเป็นกลุ่มๆเราได้เเต่นั่งเล่นอยู่ในห้อง กินข้าวคนเดียวในห้อง อ่านหนังสือคนเดียว ไปไหนมาไหนคนเดียว เเล้วถ้าเราอยากไปเที่ยวที่ไกลๆหรือไปคาเฟ่ เราก็ต้องรอเเฟนว่างมาหาเราถึงได้ไป เราเคยมีเพื่อนสนิทนะเเต่ตอนนี้เขาดูตีตัวออกห่างเราไป ไปไหนมาไหนก็ไม่ชวนเราเหมือนเมื่อก่อนเเล้ว มันยิ่งทำให้เรารู้สึกว่าเราไม่มีเพื่อนเลยจิงๆหรอวะ ที่เสียใจที่สุดในชีวิตช่วงนี้คือเวลาเราเดือดร้อน ป่วย โดนคุกคาม เราทำได้เเค่โทรหาน้องให้น้องมาอยู่เป็นเพื่อนเเล้วเรากับน้องก็อยู่ห่างกันไกล เราเสียใจที่เราไม่สามารถพึ่งมาใครได้เลย ไม่มีใครเป็นห่วงเรา ในบางครั้งเราเเค่ต้องการเพื่อนสักคนที่นั่งคุยกับเราได้ ที่ชวนเราไปเที่ยว ไปกินข้าวบ้างแค่นั้นเอง เราเคยพยายามเปลี่ยนตัวเองเป็นคนที่พูดเก่งๆติดตลกเเต่ก็ทำได้ไม่นานเพราะว่ามันเหนื่อยมากๆ
กับการที่ไม่เป็นตัวของตัวเอง เราไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมาถึงจุดนี้เลย เราก็คิดมากนะว่าไปทำอะไรให้ใครไม่พอใจหรือป่าว อีกอย่างเรารู้ตัวว่ามีปมเรื่องเพื่อนเพราะเราอยากมีเพื่อนเเต่เราไม่มี เวลาเห็นคนเดินเป็นกลุ่มเราจะรู้สึกกะอักกะอวนใจ น้ำตาคลอทุกครั้ง