ผมต้องทำยังไงกับความรู้สึกนี้?

ผมมีเพื่อนคนหนึ่งครับเป็นเพื่อนที่สนิทมากๆคนหนึ่ง พวกเราอยู่ด้วยกันตลอดตัวติดกันมาก แต่มันจะไม่ค่อยไปไหนมาไหนกับผม แต่พอจะจบเหมือนมันจะยอมเปิดใจให้ผมชวนไปไหนมันก็ไป มีวันหนึ่งมันชวนผมไปเล่นบ้านเเถวบ้านมันจัดงานวัดพอดีแล้วมันก็ไปยิงปืนยิงตุ๊กตาให้หลังจากวันนั้นผมกับมันก็ไปไหนมาไหน2คนบ่อยขึ้น ผมก็เริ่มรู้สึกดีกับมัน ผมก็พบายามดูมันเหมือนกันว่ามันจะมองผมแบบไหน สายตาเวลามันมองผมมันต่างจากคนอื่นมันดูสดใสมากมันไม่เหมือนสายตาที่เพื่อนมองเพื่อนเลย แล้วผมก็ชวนมันไปกินหมูทะวันปัจฉิมวันนั้นมันปฎิเสธเลยบอกว่าสอบสันสุดท้ายค่อยไปกิน พอมาถึงวันมันกับลืมแล้วมันก็โทรบอกพ่อมารับตอนนั้นผมเฟลมากถึงกับพูดไม่ออก ผมเลยลองชวนอีกครั้งว่าไปกินหมูทะไหมละมันก็ว่าผมไม่รีบชวนให้เร็วกว่านี้ ทั้งที่ก้เคยชวนไปแล้ว แล้วอีกอย่างปกติถ้าเลิกเร็วผมก็จะไปส่งมันที่บ้านแต่พอมันโทรบอกพ่อมารับผมยิ่งเฟลหนักเลย มันเฟลไปหมดทั้งที่เป็นวันสุดท้ายที่จะได้อยู่ด้วยกันแต่กลับโดนเทโดนทิ้งให้อยู่คนเดียว ทั้งที่เราอยากอยู่ด้วยให้นานที่สุด หรือมันผิดที่ผมเองที่ไม่ยอมพูดว่าชอบมันไปตั้งแต่เเรก…ผมควรทำไงกับความรู้สึกนี้อะ