ความกลัวของเด็กเป็นเรื่องตลกหรอ

คือเรามีลูกพี่ลูกน้องคนนึง(ครอบครัวฝั่งพ่อ)ที่เป็นออทิสติก ตอนเด็กพ่อชอบพาเราไปกินข้าวที่บ้านลูกพี่ลูกน้องด้วยความที่เราเป็นลูกคนโตพ่อเลยจะให้เราไปเล่นกับลูกพี่ลูกน้องที่เป็นออทิสติก เราก็จำไม่ค่อยได้ว่าเรื่องมันเป็นยังไงแต่เท่าที่จำความได้เราก็กลัวลูกพี่ลูกน้องฝั่งใจไปแล้ว เรื่องมันผ่านมาหลายปีแล้วแหละแต่อาการกลัวมันก็ยิ่งเพิ่มขึ้น แม่ของมัน(ลูกพี่ลูกน้อง)ชอบพามันมาขี่จักรยานที่บ้าน ด้วยความที่เป็นเด็กออทิสติกและแม่มันที่พามาก็ไม่ดูมัน มันชอบวิ่งขึ้นมาบนบ้านไม่ก็ส่งเสียงดัง ตอนนี้แค่ได้ยินเสียงตัวเราก็สั่นเสียงสั่นหัวใจเต้นเร็วตอนนั้นไม่รู้ว่าเป็นอะไร พอเล่าให้พ่อฟังพ่อก็บอกว่า “เรื่องแค่นี้ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวพ่อค่อยดูให้” เหอะ ค่อยดูให้แต่มันก็ชอบขึ้นมาบนบ้านได้ตลอด  อาการกลัวก็เริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆจนกลายเป็นอาการแพนิคพ่อก็คิดว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่ โครตเ-ี้ย  แม่เราก็บอกว่าให้ตะโกนแหกปากตรงนั้นเลยพวกความพวกนั้นจะได้รู้ว่าอาการของเรามันไม่ใช่เรื่องสนุกที่จะมาหัวเราะกัน แถมเราเป็นคนที่โครตขี้ขลาดเลย ไม่กล้าพูดตะโกนเสียงดังด้วยอยู่แล้ว  
เรายังเคยคิดว่า ถ้าตอนนั้นวิ่งให้รถชนไปเลยน่าจะจบ   ครอบครัวฝั่งพ่อโง่กันทั้งโคตรเป็นควายทุกทุกคน เห็นความกลัวของเด็กเป็นเรื่องตลก เวลามันวิ่งมาไม่เคยคิดจะมาดึงมาห้ามแต่กับนั่งเล่นโทรศัพท์โง่ๆอยู่ตรงนั้น เพราะเห็นเป็นผู้ใหญ่เลยไม่คิดจะโง่ควายขนาดนี้

วันที่26เมษานี้เรามีไปเช็งเม้ง ที่จริงเรายอมขาหักเพื่อที่จะไม่ต้องไปด้วยซ้ำแต่แม่ก็บอก เราจะทำให้ตัวเองเจ็บตัวเพื่อ??  เราเลยคิดไว้เลยว่า ถ้าพวกผู้ใหญ่ไม่คิดจะทำอะไร เราจะอาละวาดแหกปากตรงนั้นเลยพวกคนอื่นที่อยู่รอบๆก็คงเข้าข้างเราแหละ เอ้า ถ้าลูกเราโดนแบบนี้เป็นเราเราก็ไม่ยอมปะ แต่เห้ย…พ่อเรายอมวะ โคตรน่าขำอะ




ตั้งกระทู้เพื่อมาระบายเฉยๆ ที่จริงไม่รู้ว่าจะไปตะโกนแหกปากแบบที่บอกได้รึเปล่า ก็เรามันโคตรขี้ขลาดเลย ทำตามอย่างที่คิดไม่เคยได้