ช่วยเราจัดการความคิดให้มีความสุขหน่อยค่ะ

ขอวิธีคิดจัดความคิดให้เราคิดบวกขึ้นหน่อยค่ะ
..เรื่องมีอยู่ว่าประมาณ 8 ปีก่อนเรามีเรื่องที่จบไม่สวยกับลูกพี่ลูกน้องชื่อเอ(นามสมมุติ) ในตอนนั้นเอบอกว่ามาอยู่กรุงเทพ ก็มาอยู่บ้านเอได้นะเอาแมวมาด้วยได้นะเราชอบแมว พอสักพักถึงเวลาแมวติดสัตว์มันดันฉี่หวงเขต3 ครั้งเอก็บอกไม่โอเครเราก็เกรงใจด้วยเราเลยจะส่งแมวไปให้ฝากเพื่อนสนิดที่อยู่เพชรบูรณ์แล้วแต่ขอให้เอรออีก4 วันนะ เพราะเราติดงานต้องเดินทางประชุมไปมาข้ามจังหวัด เอก็บอกว่าได้) ตอนนั้นเป็นวันที่2 ก่อนถึงวันที่จะไปส่งแมว เราขับรถยนต์จากบ้านเอที่ กทม. 2 ทุ่มกว่า ถึงที่พักที่จันทบุรี 5 ทุ่มกว่า พอจอดรถปึ๊บ แล้วเอโทรมาบอกว่าให้มารับแมวเดี๋ยวนี้ แมวฉี่อีกแล้ว ทนไม่ไหวแล้ว เราเลยโอเครขอโทษแล้วต่อรองไปว่าตอนนี้จะเที่ยงคืนแล้วเพิ่งมาถึงไม่นานจะให้ขับรถกลับไปกทม.คืนตอนนี้คงไม่ไหวแน่ๆกลัวหลับใน..พรุ่งนี้ได้ใหมจะเครียร์งานให้เสร็จแล้วจะไปรับแมวแล้วไปส่งที่เพชรบูรทันที เอบอกไม่ได้..เราบอกเราขับรถเพิ่งถึงเราเหนื่อยนะ เอยอกเอก็เหนื่อยเหมือนกันทนไม่ไหวแล้ว..เราเลยขอนอนวางสายไป แล้วประมาณที่1 เกือบตี 2 เอให้พ่อของเอโทรมาคุย อีกรอบ พ่อเค้าบอกว่า.. จะมาเอาแมวเดี๋ยวนี้ใหมไม่งั้นกูจะแขวนคอมันเดี๋ยวนี้.. ตอนนั้นเราใจเต้นมากและโมโห แต่ทำไรไม่ได้แมวอยู่กับมันเลยบอกไปว่าขอร้องหละพรุ่งนี้น้าตื่นปึ๊บจะไปรับเลยจะไม่ประชุมแล้ว เค้าก็บอกโอเค. เราก็ง่วงแล้วนอนสักแแปบประมาณตีสาม แม่เราโทรมาถามมีไรกันพ่อของเอโทรมาด่าแม่ ซึ่งแม่เราอยู่บุรีรัมย์แล้วอายุ58แต่แม่ไม่บอกรายละเอียดว่าเค้าด่าไรบ้าง... พี่ชายอายุ39เลยอาสาขับรถให้ออกจากบุรีรัมย์ตอนตีสามกว่าเพื่อไปรับแมวที่อยู่กทมให้เพราะเราร้องไห้แล้วกลัวแมวตาย... หลังจากนั้นเราตัดขาดกับเอถาวรเลย.เพราะทำให้ผู้ใหญ่ไม่เป็นสุขเลยรอแค่วันเดียวก็ไม่ได..จนเวลาผ่านไปเราถามพ่อไปว่าทำไมพ่อ กับ พี่ ต้องให้มันมาเหยียบบ้านของเราด้วยทั้งฝั่งทางโน้นไม่ให้หนูไปเหยียบบ้านมันเลย..พ่อก็ตะคอกใส่ว่าก็เพราะเป็นงี้ไงถึงแพ้มันตลอด " คำว่าแพ้มันตลอดฝั่งหัวเรามาก" จากเราคนที่ไม่ตั้งใจทำไรก็ตั้งใจทำ ตะเกียดตะกายจนตัวเองทำงานเป็นนักตรวจสอบอัญมณี ได้รับคัดเลือกไปดูงานตามประเทศต่างๆ"เพื่ออยากจะให้เหนือกว่าให้ได้ แต่สุดท้ายพ่อก็เสียชีวิตก่อนที่จะได้เห็นความสำเร็จของเรา.....แต่เราก็ทำหน้าที่ของเราต่อไปเรื่อยๆจนได้เปิดเฟสบุคใหม่ไปไม่นานแล้วเพิ่งได้ไปเจอเฟสบุคเอ.. คือตอนนี้เอได้แต่งงานกับตำรวจได้รอดซุ้มกระบี่ เราเห็นยอมรับว่าชีวิตเอดีมากและมีพี่ชายแท้ๆขอตัวเองไปเป็นประตูเงินประตูทองให้อีก(ตกใจมาก) ทั้งที่พี่น้องฝั่งเอยอมตัดขาดเราเพื่อเอ (เป็นความฝันที่พ่ออยากให้เราเป็นคือแต่งงานกับคนมียศให้มีหน้ามีตา)...ตอนนี้เรารู้สึกว่าเรายอมรับแล้วว่าแพ้เอแล้วตามที่พ่อเคยบอกไว้ เราเศร้ารู้สึกโดดเดี่ยวเราแพ้เอทั้งการงาน เงิน สังคม และเรื่องแฟนด้วย ...มีใคนพอมีวิธีการจัดการความคิดที่ว่าเราแพ้เอที่อยู่ในหัวออกไปทีได้ใหมคะ ตอนนี้ความสำเร็จเราไม่ใช่ความอยากชนะเอแล้วความสำเร็จเราอยากหมดลมหายใจให้เร็วที่สุดโดยที่ไม่ต้องฆ่าตัวตายค่ะ 🙃ขอบคุณที่อ่านจนจบ.. อาจจะเขียนไม่รู้เรื่องบ้างก็ขออภัยนะคะ