ทำไมเราถึงทำงานหนักเพื่อให้มีตำแหน่งก้าวหน้าเพื่อที่จะทำงานมี่หนักกว่าเดิม…แบบนี้ไปเรื่อยๆ
ทำไมเราต้องทำแบบนั้นหรอครับ
เหมือนนิทานเรื่องนี้
มีเศรษฐีผู้หนึ่ง เขาเป็นเจ้าของธุรกิจหลายอย่าง มีลูกน้องจำนวนมาก
วันหนึ่ง เขาได้เดินทางไปพักตากอากาศในวันหยุดของเขาบนเกาะแห่งหนึ่ง
ในระหว่างที่เขากำลังนั่งชมลมทะเล พลางจิบไวน์ ด้วยอารมณ์และความรู้สึกสบายอยู่นั้น
เขาก็มองเห็นชาวประมงคนหนึ่ง กำลังแล่นเรือมาเทียบท่าใกล้ๆกับที่ที่เขานั่ง
และเขาก็มองเห็นว่าภายในเรือ มีทั้งปลาตัวเล็กตัวใหญ่ กองอยู่บนเรือมากพอสมควร
เมื่อเรือมาจอดเทียบท่า เขาก็ได้เดินเข้าไปคุยกับชาวประมงคนนั้น
เศรษฐีได้เริ่มต้นบทสนทนา ถามชาวประมงว่า… “ได้ปลามาเยอะเลยนะ ปกติคุณใช้เวลาจับปลาพวกนี้นานหรือเปล่า”
ชาวประมงกระโดดลงมาจากเรือ และเดินเข้ามาคุยด้วย พร้อมตอบว่า “ไม่นานเท่าไหร่หรอก”
เศรษฐีจึงได้พูดต่อว่า “แล้วทำไมคุณไม่อยู่ให้นานขึ้นอีก เพื่อที่จะมีเวลาจับปลาได้มากกว่านี้ล่ะ”
ชาวประมงก็ได้ตอบกลับมาว่า “ผมหามาแค่พอกินอิ่ม และเลี้ยงครอบครัวในแต่ละวันได้ก็พอแล้ว”
เศรษฐีได้ยินดังนั้น จึงถามชาวประมงกลับไปว่า “แล้วคุณใช้เวลาที่เหลือทำอะไรบ้างล่ะ”
ชาวประมงก็ตอบไปว่า “ก็ไม่มีอะไรมากหรอก ผมก็แค่ตื่นนอนสายๆ แล้วก็ออกเรือไปจับปลามาเล็กๆน้อยๆ เที่ยงมาก็นอนกลางวัน บ่ายๆหน่อยก็ไปตกปลา นั่งจิบไวน์ และตอนเย็นก็นั่งเล่นกับเพื่อนฝูงแถวบ้าน”
เมื่อได้ยินแบบนั้น เศรษฐีจึงพูดไปว่า “คุณอยากรวยหรือเปล่า ผมสามารถแนะนำให้คุณได้นะ สิ่งแรกที่คุณต้องทำเลยก็คือ คุณต้องใช้เวลาในการจับปลาแต่ละวันให้มากขึ้นกว่านี้”
ด้วยความสงสัย ชาวประมงก็เอ่ยว่า “แล้วยังไงต่อ…?”
เศรษฐีบอก “พอคุณจับปลาได้วันละมากๆ คุณก็นำปลาไปขาย พอได้เงินมามาก ก้เก็บเงินซื้อเรือที่ลำใหญ่ขึ้นกว่านี้”
ชาวประมงก็ถามต่อว่า “แล้วยังไงต่อ…?”
เศรษฐีบอก “พอคุณมีเรือลำใหญ่ คุณก็จะสามารถออกหาปลาได้ครั้งละมากๆในครั้งเดียว ประหยัดเวลา”
ชาวประมงก็ถามว่า “แล้วยังไงต่อ…?”
เศรษฐีบอก “เมื่อคุณได้ปลามาก คุณก็เอาไปขายที่โรงงาน คุณมีปลาเยอะ คุณก็ขายได้เยอะ และคุณก็จะได้เงินเยอะขึ้นไปอีก”
ชาวประมงก็ถามว่า “แล้วยังไงต่อ…?”
เศรษฐีบอก “จากนั้นคุณก็เอาเงินไปเปิดโรงงานเอง แล้วคุณก็จ้างลูกน้องมาทำงานแทนคุณ คุณก็ไม่จำเป็นต้องมาทำงานเองทุกวันแล้ว”
ชาวประมงเลยถามว่า “แล้วผมจะอยากมีลูกน้องไปทำไม ในเมื่อผมทำคนเดียวของผมไปแบบนี้ ผมก็ไม่ได้รู้สึก เ ดื อ ด ร้อนอะไร”
เศรษฐีก็บอกว่า “คุณก็จะได้มีเวลา มีอิสระมากขึ้น ทีนี้คุณก็จะได้นอนตื่นสายๆ แล้วก็ออกเรือไปจับปลามาเล็กๆน้อยๆ เที่ยงมาก็นอนกลางวัน บ่ายๆหน่อยก็ไปตกปลา นั่งจิบไวน์ และตอนเย็นก็นั่งเล่นกับเพื่อนฝูง ใช้ชีวิตในแบบที่ต้องการได้ไง”
ชาวประมงถามเศรษฐีกลับว่า “แล้วทั้งหมดที่คุณพูดมานี่ มันต้องใช้เวลากี่ปี…?”
เศรษฐีก็บอกว่า “อาจจะสัก 10-15 ปีแหละมั้ง ถ้าคุณมีความสามารถ คุณก็จะสร้างธุรกิจให้โตได้เร็วนะ”
ชาวประมงได้ฟังคำตอบ ก็ได้แต่ยิ้ม และตอบกลับไปว่า “แล้วทำไมผมจะต้องเสี ยเวลารออีกตั้ง 10-15 ปี ในเมื่อทุกวันนี้ผมก็ทำแบบนั้นทุกวันอยู่แล้ว”
ทำงานหนักเพื่ออะไร
ทำไมเราต้องทำแบบนั้นหรอครับ
เหมือนนิทานเรื่องนี้
มีเศรษฐีผู้หนึ่ง เขาเป็นเจ้าของธุรกิจหลายอย่าง มีลูกน้องจำนวนมาก
วันหนึ่ง เขาได้เดินทางไปพักตากอากาศในวันหยุดของเขาบนเกาะแห่งหนึ่ง
ในระหว่างที่เขากำลังนั่งชมลมทะเล พลางจิบไวน์ ด้วยอารมณ์และความรู้สึกสบายอยู่นั้น
เขาก็มองเห็นชาวประมงคนหนึ่ง กำลังแล่นเรือมาเทียบท่าใกล้ๆกับที่ที่เขานั่ง
และเขาก็มองเห็นว่าภายในเรือ มีทั้งปลาตัวเล็กตัวใหญ่ กองอยู่บนเรือมากพอสมควร
เมื่อเรือมาจอดเทียบท่า เขาก็ได้เดินเข้าไปคุยกับชาวประมงคนนั้น
เศรษฐีได้เริ่มต้นบทสนทนา ถามชาวประมงว่า… “ได้ปลามาเยอะเลยนะ ปกติคุณใช้เวลาจับปลาพวกนี้นานหรือเปล่า”
ชาวประมงกระโดดลงมาจากเรือ และเดินเข้ามาคุยด้วย พร้อมตอบว่า “ไม่นานเท่าไหร่หรอก”
เศรษฐีจึงได้พูดต่อว่า “แล้วทำไมคุณไม่อยู่ให้นานขึ้นอีก เพื่อที่จะมีเวลาจับปลาได้มากกว่านี้ล่ะ”
ชาวประมงก็ได้ตอบกลับมาว่า “ผมหามาแค่พอกินอิ่ม และเลี้ยงครอบครัวในแต่ละวันได้ก็พอแล้ว”
เศรษฐีได้ยินดังนั้น จึงถามชาวประมงกลับไปว่า “แล้วคุณใช้เวลาที่เหลือทำอะไรบ้างล่ะ”
ชาวประมงก็ตอบไปว่า “ก็ไม่มีอะไรมากหรอก ผมก็แค่ตื่นนอนสายๆ แล้วก็ออกเรือไปจับปลามาเล็กๆน้อยๆ เที่ยงมาก็นอนกลางวัน บ่ายๆหน่อยก็ไปตกปลา นั่งจิบไวน์ และตอนเย็นก็นั่งเล่นกับเพื่อนฝูงแถวบ้าน”
เมื่อได้ยินแบบนั้น เศรษฐีจึงพูดไปว่า “คุณอยากรวยหรือเปล่า ผมสามารถแนะนำให้คุณได้นะ สิ่งแรกที่คุณต้องทำเลยก็คือ คุณต้องใช้เวลาในการจับปลาแต่ละวันให้มากขึ้นกว่านี้”
ด้วยความสงสัย ชาวประมงก็เอ่ยว่า “แล้วยังไงต่อ…?”
เศรษฐีบอก “พอคุณจับปลาได้วันละมากๆ คุณก็นำปลาไปขาย พอได้เงินมามาก ก้เก็บเงินซื้อเรือที่ลำใหญ่ขึ้นกว่านี้”
ชาวประมงก็ถามต่อว่า “แล้วยังไงต่อ…?”
เศรษฐีบอก “พอคุณมีเรือลำใหญ่ คุณก็จะสามารถออกหาปลาได้ครั้งละมากๆในครั้งเดียว ประหยัดเวลา”
ชาวประมงก็ถามว่า “แล้วยังไงต่อ…?”
เศรษฐีบอก “เมื่อคุณได้ปลามาก คุณก็เอาไปขายที่โรงงาน คุณมีปลาเยอะ คุณก็ขายได้เยอะ และคุณก็จะได้เงินเยอะขึ้นไปอีก”
ชาวประมงก็ถามว่า “แล้วยังไงต่อ…?”
เศรษฐีบอก “จากนั้นคุณก็เอาเงินไปเปิดโรงงานเอง แล้วคุณก็จ้างลูกน้องมาทำงานแทนคุณ คุณก็ไม่จำเป็นต้องมาทำงานเองทุกวันแล้ว”
ชาวประมงเลยถามว่า “แล้วผมจะอยากมีลูกน้องไปทำไม ในเมื่อผมทำคนเดียวของผมไปแบบนี้ ผมก็ไม่ได้รู้สึก เ ดื อ ด ร้อนอะไร”
เศรษฐีก็บอกว่า “คุณก็จะได้มีเวลา มีอิสระมากขึ้น ทีนี้คุณก็จะได้นอนตื่นสายๆ แล้วก็ออกเรือไปจับปลามาเล็กๆน้อยๆ เที่ยงมาก็นอนกลางวัน บ่ายๆหน่อยก็ไปตกปลา นั่งจิบไวน์ และตอนเย็นก็นั่งเล่นกับเพื่อนฝูง ใช้ชีวิตในแบบที่ต้องการได้ไง”
ชาวประมงถามเศรษฐีกลับว่า “แล้วทั้งหมดที่คุณพูดมานี่ มันต้องใช้เวลากี่ปี…?”
เศรษฐีก็บอกว่า “อาจจะสัก 10-15 ปีแหละมั้ง ถ้าคุณมีความสามารถ คุณก็จะสร้างธุรกิจให้โตได้เร็วนะ”
ชาวประมงได้ฟังคำตอบ ก็ได้แต่ยิ้ม และตอบกลับไปว่า “แล้วทำไมผมจะต้องเสี ยเวลารออีกตั้ง 10-15 ปี ในเมื่อทุกวันนี้ผมก็ทำแบบนั้นทุกวันอยู่แล้ว”