รู้สึกท้อ งานไม่มี เงินไม่มี

ไม่ได้ตกงานนะครับ คือผมทำเรือทัวร์(เรือสปืดโบ๊ท) แต่นายหัวไม่ได้จ้างเงินเดือน จ้างเป็นฟรีแลนซ์ จะได้เฉพาะวันที่เรือออก ช่วงนี้งานน้อยเรือไม่ค่อยได้ออก ประกอบกับพ่อและแม่ผมเข้าโรงพยาบาลทั้งคู่ ทำให้มีค่าใช้จ่ายเยอะ เงินที่เก็บเอาไว้เลยต้องเอาใช้หมด จนทำให้เงินขาดมือ นั่นแหละครับ แม่ก็ยังนอนอยู่โรงพยาบาลพลัดเวรกันไปเฝ้ากับพี่สาว สงสารพี่สาวก็สงสารเพราะเขาต้องทำงานไปด้วย ดีหน่อยที่ตอนนี้พ่อออกมาแล้ว ยังเหลือแต่แม่ที่เพิ่งผ่าตัดเสร็จยังต้องพักฟื้นอยู่
          
          ผมไม่ได้ทำงานมาเป็นอาทิตย์แล้ว เงินที่มีแทบทุกบาทก็โอนให้พี่สาวเอาไว้ซื้อของกินของใช้ให้แม่จนหมด จะออกไปรับงานที่ไหนก็ลำบาก เพราะมันเห็นกันหมด เดี้ยวพอนายหัวเห็นว่าเราไปรับงานที่อื่นก็พาลจะไม่จ้างเราอีก เป็นลูกจ้างเขาพูดยากครับ ตารางการจัดงานก็รู้สึกว่าไม่ยุติธรรมเลย เรือที่ได้ออกบ่อยๆ ก็มีแต่ลำเดิมซ้ำๆ ทั้งๆที่ควรสลับบ้าง

           ไม่ได้ต้องการความเห็นใจใดๆหรอกครับ แค่รู้สึกว่าอยากระบาย อยากพูดทุกอย่างที่ตัวเองคิด ซึ่งไม่เคยได้พูดตอนทำงาน(ถ้าพูดทุกอย่างที่คิดผมคงไม่ได้ทำงานจนถึงทุกวันนี้) ทั้งๆรู้สึกว่าตัวเองถูกเหยียดมาตลอด แต่ก็ยังทนกล้ำกลืน ตั้งใจทำงานมาโดยตลอด แค่เพราะผมพูดกลางไม่ได้พูดใต้ ก็เลยโดนเหยียดโดนล้อสาระพัด สาเหตุก็เพราะผมไปอยู่ภาคอิสานตั้งแต่เด็กๆ(ผมเกิดภาคใต้) แค่นั้นเลยจริงๆ มันรู้สึกเหมือนเข้ากับเขาไม่ได้ ถึงไม่ได้พูดตรงๆแต่ผมก็รู้  

           จริงๆอยากเขียนอะไรให้มากกว่านี้ แต่กลัวมันจะยาวไป ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน