ถามความเห็นเพื่อน ๆ ครับ ส่วนตัวผมใช้วิธีนี้มาหลายปีแล้ว จะใช้เฉพาะกับปัญหาที่แก้ไม่ตกจริง ๆ หมายถึงตัวเราคิดคนเดียว แล้วหาทางออกไม่ได้ พอไปปรึกษาคนอื่น ก็หาทางออกไม่ได้อีก เพราะแต่ละคนพูดไม่เหมือนกัน กลายเป็นมากคนมากความ ... สุดท้ายเลยใช้วิธีทำใจให้นิ่ง แล้วตั้งคำถามนั้นทิ้งไว้ เวลาผ่านไปสักระยะนึง หรือพอใจเราสบาย มันจะมีความคิดซึ่งเป็นวิธีแก้ปัญหามาปรากฏในสมองเรา แต่ก็มีหลายครั้ง ที่ความคิดหรือหนทางออก ไม่ปรากฏขึ้นตามมา ผมจะเลือกใช้วิธีนิ่งเฉย คือ ปล่อยวางมัน หรือไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวเรื่องนั้น
ผมสงสัย ว่า วิธีนี้ถูกต้องตามหลักการแก้ปัญหาของศาสนาพุทธ ไหม เนื่องจากมีเพื่อน ๆ ผมมองว่า ปัญหาทุกอย่างแก้ได้ด้วยกลไกปกติของมนุษย์ ไม่จำเป็นต้องใช้สมาธิอะไรลึกซึ้งขนาดนั้น บางท่านอาจจะมองว่า ในศาสนาอื่น ก็มีการทำสมาธิเช่นกัน ก็สามารถแสดงความเห็นได้ ครับ
การตั้งคำถามในสมาธิเพื่อหาหนทางแก้ปัญหาชีวิต เป็นวิธีที่ถูกต้องตามหลักพุทธ ไหมครับ