รูปในมือ

โอ้อกเอ๋ยไยเลยเฉลยก่อน
ถึงด่วนจากด่วนจรกันตอนนี้
แม่ไม่อาจซ่อนเทวษแสนทวี
น้ำตาที่ไหลหลั่งหรือรั้งคืน

คงเป็นทัณฑ์ฟ้าดินหรือกระไร
สาปส่งให้ต้องกล้ำต้องทนฝืน
มองร่างลูกตรอมตรมล้มทั้งยืน
ลูกไม่ตื่นอีกแล้วเจ้าแก้วตา

ดวงใจคนเป็นแม่แทบสลาย
ไยไม่ตายสิ้นชาติวาสนา
ต้องดูลูกมอดไหม้ไร้อำลา
สรวงสวรรค์เหมือนฆ่าแม่ทั้งเป็น

ควันเทาเคล้าเมฆวิเวกว้าง
คนเป็นแม่เคว้งคว้างคงสิ่งเห็น
เพียงแค่รูปในมืออันเยือกเย็น
ของลูกยาพร่าเค้นความทรงจำ

แม่ประคองยืนนั่งครั้งแบเบาะ
แม่หัวเราะตอนเจ้าเล่นพิเรนทร์ขำ
แม่ภูมิใจเจ้าเรียนจบมีงานทำ
แต่จากนี้ทุกเล้าค่ำคงว่างเปล่า  ๚

ลมไหวไกวโมกไม้ปลิดปลิว
เคยรังสาลิกาเปล่าร้าง
เถาวัลย์สิ้นความสอดคล้อง
เหี่ยวห้อยตามธารไร้ทิศทาง
สายตาแห้งผากมองเหม่อ
ฝ่าหมู่เมฆไร้รูปทรง
ไร้ขอบเขตฟ้าสีหม่น
ไร้ความจำรูปในมือสีจาง  ๚ะ