เราเห็นแก่ตัวหรือเขากันแน่?

เรื่องมีอยู่ว่า เราเป็นแม่ลูกหนึ่ง อยู่บ้านร่วมกันกับลูกเรา แฟนเรา พี่ชายของแฟนและพี่สะไภ้(อายุน้อยกว่าเรา4-5ปี) ก่อนหน้านั้นเราอยู่บ้านเลี้ยงลูกเราจะเป็นคนที่ดูแลเรื่องความสะอาดของบ้าน ปัดกวาดเช็ดถูงานบ้านทุกอย่าง  ตอนนี้เราทั้งดูแลลูกและทำงานบ้าน ทำงานนอกบ้านด้วย บางวันเราเหนื่อยเราก็ไม่ทำ จนกระทั่งพี่สะไภ้อายุน้อยกว่าเรา4-5ปี เข้ามา นางย้ายมาอยู่ด้วยเราไม่เคยว่านะ แต่งานบ้าน ตั้งแต่นางเข้ามานางไม่เคยจับเคยอะไรให้เห็นสักอย่าง แต่ลับหลังเราไม่รู้ เพราะเราทำงานกว่าจะเลิกงานก็สองทุ่ม ตอนนางเข้ามาแรกๆนางก็มีงานทำไปทำงานตั้งแต่7โมง เลิกงานก็ไล่เลี่ยกัน นางเลิกงานมานางก็ขึ้นบ้านนอนเลย ไม่มีมาจับไม้กงไม้กวาด ปัจจุบันนางตกงานนะคะ อยู่บ้านทั้งวัน วันนึงเราหยุด นางก็เอาแค่อยู่บนห้อง ไม่ปัดกวาดเช็ดถู เคยพูดกับพี่แฟนแล้วนะว่าช่วยกันทำบ้าง แต่ก็เหมือนเดิมเลย ทำให้เห็นวันเดียวนางก็ไม่ทำอีกเลย บางทีเราก็เหลืออดเนาะ เราไม่รู้จะทำไงแล้วค่ะ ให้เราย้ายออกเลยเราก็มีภาระที่ต้องใช้จ่าย เราก็ได้แต่ทนทำให้เขาอยู่ๆไป เราควรจะเริ่มต้นยังไงดี ถ้าเราพูดต่อหน้าไปก็จะทะเลาะกันเปล่าๆ ทำยังไงดีคะ