เรื่องมีอยู่ว่า แฟนนางมีลูกติดกับคนเก่าที่แต่งงานกัน แต่เลิกกันหลังจากลูกอายุได้ 7 เดือน พอใกล้ๆขวบ ก็มาคุยกันจนคบกับเรา ตอนแรกเรารับรู้และโอเคค่ะ มีลูกติดไม่ใช่ปัญหา เรารักและเอ็นดูลูกติดแฟนมาก เวลาไปเที่ยวกับบ้านแฟน (ลูกติดอยู่กับแม่แฟนเรา) เราก็จะช่วยอุ้ม เล่นกับนาง เล่นด้วยเยอะยิ่งกว่าพ่อของเด็กค่ะ เวลามาบ้านแม่แฟนเด็กก็จะวิ่งมาหา มากอด มาเล่นด้วย เราก็เอ็นดูมาตลอด เวลาเห็นเสื้อผ้าน่ารักๆก็จะซื้อมาฝากทุกรอบ ซื้อของขวัญวันเกิดให้ เราก็คบกับแฟนยาวมาจนนางได้ 3 ขวบ และก็ได้ย้ายมาอยู่บ้านหลังเดียวกับแม่แฟนตอนเราท้องใกล้คลอดพอมาอยู่จริงๆ สิ่งที่คิดไว้กับความเป็นจริงมันคนละเรื่องเลยค่ะ ลูกติดแฟนเราเข้าสู้ช่วงวัยทองพอดี ดื้อมาก ซนมากชอบเล่นชอบกวน เวลาเห็นเรา นางจะวิ่งมาเล่นด้วย มาขึ้นตักนั่งทับท้อง เราก็บอกนางว่าหนูนั่งทับน้องไม่ได้นะ น้องเจ็บนะคะ (เราไม่เคยแทนตัวเองว่าแม่ แทนตัวเองว่าน้าตลอด เพราะคิดว่าเราแทนที่แม่ของเด็กไม่ได้อยู่แล้ว ให้นางรักเราในฐานะอื่นก็ได้) นางก็ไม่ยอม อยากได้อะไรก็จะเอาแบบนั้น (บ้านแฟนเลี้ยงตามใจ) เราไมเกรนขึ้นทุกวัน เวลาแฟนออกไปทำงานแล้วทิ้งลูกไว้กับเราตอนท้องแก่ จนวันนึงไม่ไหว ไม่อยากลงไปกินข้าว เข้าห้องน้ำ เพราะกลัวลูกแฟนจะเห็นแล้ววิ่งตามขึ้นมา ล็อกประตูขังตัวเองไว้ในห้อง (ปกติเราเป็นคนโลกส่วนตัวสูงด้วย) ทำแบบนี้จนคลอด แม่เรามาช่วยเลี้ยงหลาน อยู่บ้านแม่แฟนนี่แหละค่ะ เราก็พอได้ใช้ชีวิตเหมือนคนปกติบ้าง เพราะยังมีคนแบ่งปันความปวดหัวได้🤣 นางก็วิ่งเล่นซนตามประสา บางทีก็กวนจนปวดหัว เช่นน้องกำลังนอน จะตะโกนเสียงดัง ถ้าเราเผลอนางจะไกว่เปลน้องแรงๆ เราทั้งเตือนทั้งสอนด้วยความใจเย็น ดุหรือว่าไม่ได้ (เรารู้สึกเราไม่มีสิทธิ์ แม่ก็ไม่ใช่) ไม่ฟังค่ะ จนวันนึงเรากำลังทำกรอบรูปลูกอยู่ นางเดินเข้ามา เราเอะใจว่าเหยียบแน่ๆ เราก็เอาแอบไว้ข้างล่างโซฟา แล้วบอกหนูอย่าเหยียบของน้องนะ ไม่ทันขาดคำค่ะ แผละ แตกเรียบร้อย ดีที่ที่ปิดรูปเป็นพลาสติก ไม่งั้นบาดเท้ามาเป็นเรื่องอีก😓เวลานั้นเหมือนเลือดขึ้นหน้าค่ะ เราควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ รู้สึกโกรธมาก รีบเดินออกมานั่งสงบสติอารมณ์คนเดียว แล้วก็รู้สึกผิดกับตัวเองว่าทำไมเราต้องอคติกับนาง จะโกรธทำไมนางยังเด็ก แค่นี้เองเดี๋ยวก็ซื้อใหม่ได้ อีกใจก็เตือนแล้วทำไมไม่ฟัง ทำของน้องทำไม ตีกันสองอารมณ์ เหมือนเป็นไบโพล่า🤦🏻‍♀️ จนเวลาผ่านไปก็ใช้ชีวิตปวดหัวแบบนี้ทุกวัน จนวันนึงนางเห็นเราจุ้บน้อง น้องวิ่งมากอดเราแล้วทำหน้าบุ้ย เหมือนงอน แม่เราบอกว่านางน่าจะงอนเราที่เรากอดหอมน้อง เราก็อดเอ็นดูนางไม่ได้อีก เพราะนางมาอ้อนเราบ่อยขึ้น จนเราเกือบจะเคลียร์อารมณ์ตัวเองที่อคติกับนางได้100% ตกเย็นเรามีลค.มาคุยงานที่บ้าน ลูกติดแฟนก็วิ่งมาเล่นด้วยกับลค. สักพักแม่แฟนเดินมาตามหลานบอก"มันเห็นใครสวยมันก็เล่นด้วยหมดแหละ คิดว่าเป็นแม่มัน แต่คนนี้ไม่ใช่แม่มันนะ" 
เพล้งงง!! เราหน้าแตกเป็นเสี่ยงๆเหมือนโดนตบกลางสี่แยกรัชดา อารมณ์ทุกอย่างกลับมารู้สึกแย่อีกครั้ง เราไม่เล่นไม่คุยกับนางเลยตั้งแต่นั้น แฟนรับรู้ทุกอย่างนะคะ เพราะตอนที่แม่แฟนพูด แฟนเราอยู่ในสายค่ะ เพราะต้องรอดีลกับลค. แฟนเราก็ดีนะคะ เข้าใจเราทุกอย่าง (ไม่รู้เข้าใจจริงหรือป่าว) 
ล่าสุด เรากับแฟนมีแพลนจะทำธุรกิจด้วยกัน เพราะอยากอยู่กับลูกค่ะ (ลูกคนล่าสุด แต่ตอนนี้เราส่งลูกไปอยู่บ้านที่ตจว.ยายช่วยเลี้ยงค่ะ) แล้วแฟนบ่นเปรยๆว่า เค้ารู้สึกแย่ ที่อนาคตลูกจะไม่ได้อยู่ด้วย จะไม่ได้ดูแลลูก ไม่อยากให้ลูกอคติกับเค้าว่าเค้าเป็นพ่อที่ไม่ได้ดูแล เป็นพ่อที่แย่รักแต่น้อง เราก็ไม่ได้กีดกันเค้ากับลูกนะคะ เรามีแผนจะสร้างบ้านไว้4ห้องด้วยซ้ำ เผื่อวันนีงอยากรับมาอยู่ด้วย แต่พี่สาวแฟนเค้าจะรับลูกติดแฟนเป็นลูกบุญธรรมอยู่แล้วค่ะ จบม.6มีแพลนจะพาไปอยู่ตปท.ด้วย แต่แฟนเราก็ยังดูเหมือนรู้สึกผิด จนบางทีเรารำคาญ เอ๊ะในใจขึ้นมา บ่นแบบนี้คืออยากจะกลับไปอยู่กับคนเก่าหรือไง หรือเสียดายช่วงเวลาเก่าๆละ เรารู้สึกถึงการรักลูกไม่เท่ากัน มีอะไรก็จะให้คนโต ส่วนคนเล็กเหมือนให้เพราะต้องรับผิดชอบ เราพยายามจะไม่อคติ แต่พอแฟนพูดถึงทุกครั้งมันไปสะกิดปมเราค่ะ ทั้งเข้าใจแฟน และเจ็บในเวลาเดียวกัน เราขอวิธีรับมือและอยู่ให้ได้ กับสถานการณ์แบบนี้ทีค่ะ บางทีก็อึดอัดไม่ไหว แต่ใจก็รักและอยากไปต่อ อยากกลับมาเปิดใจได้100%กับลูกติดแฟน เหมือนตอนแรกที่เราเอ็นดูเค้า🥹 ตอนนี้มีแต่อารมณ์แย่ๆ อิจฉา น้อยใจ เราควรทำยังไงคะ....

      ขออภัยหากข้อความวนไปวนมา เรียงคำพูดงงๆ กระทู้แรกในชีวิตค่ะ🙏🏻🙏🏻
แชร์ประสบการณ์ได้นะคะ เราอยากอ่านปัญหาของท่านอื่น ไว้มาปรับแก้กับปัญหาของเราค่ะ ขอบคุณทุกคอมเม้นนะคะ