เราเอาแต่ใจมั้ยคะ

เรื่องมีอยู่ว่าที่บ้านมีโน๊ตบุ้คอยู่สองเครื่องค่ะ อีกเครื่องเราเล่นมาตั้งแต่มอต้นแล้ว พูดง่ายๆเป็นเครื่องประจำเราค่ะ แต่พอมีลูกเราก็ไม่แตะเครื่องนี้มาได้สองปีละ ให้หลานที่บ้านเรียนออนไลน์แทน แล้วทีนี้การเงินเราค่อนข้างขัดสนค่ะ เลยขอโน๊ตบุ้คมารับแต่งรูป เราเป็นคนแต่งรูปเก่งค่ะ(ไม่ได้อวยเลยอิอิ)  ก็เลยขอยืมมาใช้ได้3-4วันละ แต่หลานเราค่ะมันติดเกม ติดเกมมากๆ เราก็เห็นใจหลานนะคะแต่เราก็ใช้เพราะเรื่องจำเป็น มันกดดันน่ะค่ะเลยมีความคิดว่าอยากได้เครื่องนี้มาเป็นของตัวเองเลย คนอื่นจะได้ไม่ต้องวุ่นวาย ก็เลยเสนอความคิดให้ผู้ใหญ่ฟังว่าขอผ่อนเครื่องนี้ได้มั้ย เราจำเป็นต้องใช้สรุปโดนปฏิเสธค่ะเขาให้เหตุผลมาว่าเจ้าของคือพี่สาวเรา จะเก็บไว้ให้หลานรักเขาเล่น เราเสียใจมากนะคะ เพราะโน๊ตบุ้คอีกเครื่องลูกพี่ลูกน้องเราก็ได้เป็นเจ้าของโดยไม่ต้องขออะไรเลย หลานเราก็ได้โทรศัพท์รุ่นอย่างดีแล้วตั้งแต่อายุยังน้อย แต่ที่ผ่านมาเราไม่เคยได้ของพวกนี้เลยค่ะ เขามองเหตุผลของเราเล็กน้อยมากค่ะ มองเหมือนเป็นเรื่องไม่จำเป็น หลานเล่นเกมจำเป็นกว่า เราก็อยากไปซื้อเครื่องใหม่นะคะแต่ไม่ได้มีเงินขนาดนั้น เฮ้อ ควรจะจัดการกับความรู้สึกยังไงดีคะ น้อยใจมากๆเลย