สวัสดีค่ะ ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาเพื่อระบายความในใจ และอยากให้พี่ๆ มาแนะนำ หรือเปลี่ยนมุมมองความคิดค่ะ
ปัจจุบันเราอายุ22 เรียนจบมหาวิทยาลัยและกำลังทำงานค่ะ(ทำงานพาร์ทไทม์ต่อจากที่เคยทำตั้งแต่ปี1ค่ะ) คือตั้งแต่เด็กๆเราไม่มีห้องส่วนตัวเลยค่ะ ที่บ้านเป็นคอนโด 1ห้องนั้งเล่น 1 ห้องนอนค่ะ พ่อแม่ใช้ห้องนอนเป็นห้องแต่งตัวด้วยค่ะ เราเป็นลูกคนเดียวค่ะ ตอนเด็กๆนอนกับพ่อแม่มาตลอด พอขึ้นม.ต้น เคยขอห้องนอนเป็นห้องส่วนตัว เพราะพ่อแม่ชอบนอนตรงห้องนั้งเล่นมากกว่าเพราะมีแอร์ค่ะ ห้องนอนไม่มีแอร์ พ่อแม่ก็เลยไม่ยอมให้มีห้องส่วนตัวค่ะ
เราก็เป็นคนไม่ค่อยเถียงอะไรอยู่แล้ว เป็นคนที่ทำตามที่พ่อแม่บอกมาตลอด จนบางทีก็กลายเป็นข้อเสียคือเป็นคนที่ไม่กล้าตัดสินใจอะไร เป็นคนที่ขาดความมั่นใจในตัวเองเพราะพ่อแม่เป็นคนตัดสิน ปูทางให้อยู่เสมอ ห้ามทำอะไรนอกกรอบ นอกระเบียบ
ตอนขึ้นมหาลัย เราติดมหาลัยในเมืองค่ะ เดินทางไปกลับจากบ้านไปมหาลัยไกลมาก เลยขอพ่อแม่อยู่หอ พ่อแม่ก็ไม่ให้ค่ะ จนเรารู้สึกว่าเราต้องดื้อบ้าง เลยหาหอแล้วเข้าอยู่จนได้ค่ะ พ่อแม่ถึงจะยอม จากนั้นเราเลยคิดว่า จะทำอะไรคงไม่ต้องขอ ถ้าขอจะไม่ได้ ต้องทำเลย ช่วงเวลาที่อยู่ที่หอมาเกือบ4ปี เวลากลับบ้าน รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง ทำอะไรได้ไม่เต็มที่ เเต่พอกลับมาหอ รู้สึกสบายใจมากกว่า เหมือนที่หอเป็นเซฟโซนเลยค่ะ สิ่งที่ไม่อยากให้เกืดขึ้นก็เป็นจริง พอเราเรียนจบมหาวิทยาลัย พ่อแม่อยากให้เราออกจากหอไปอยู่บ้าน หางานแถวบ้านทำค่ะ คือแถวบ้านมันไม่มีอะไรเลย มีแต่โรงงาน ให้เราทำอะไร งง คือเราอยากจะทำงานในตัวเมือง มีบริษัทเยอะเเยะ ที่อยากจะทำ สุดท้ายก็บังคับให้ออกจากหออยู่ดี เราให้ญาติช่วยคุยให้เพราะญาติเข้าใจมากๆ ว่าการเดินทางมันลำบากแค่ไหน แต่พ่อแม่ก็ไม่ยอมค่ะ
แม่ชอบพูดว่า ไม่อยากกลับมาดูแลพ่อกับแม่หลอ มีลูกคนเดียวแล้วลูกไม่อยากอยู่ด้วย อารมณ์แบบว่าเราว่าเราอกตัญญูบ้าง เลี้ยงได้แต่ตัว ไม่คิดจะมาดูแลพ่อแม่ เราก็บอกไปว่า แค่ไปทำงาน ไม่ได้จะตัดขาดความเป็นลูก วันหยุดยังไงก็กลับไปหาอยู่ดี ทะเลาะกันบ่อยมาก จนเราคิดว่าทำไมแม่ไม่มีลูกอีกคนจะได้ไม่ต้องมาโฟกัสกับเรามากเกินไป
จนโตขนาดนี้ไม่มีชีวิตส่วนตัวไม่พอ ไม่สามารถเลือกใช้ชีวิตอะไรได้เองเลยด้วยซ้ำไป ตัดกับเพื่อนวัยเดียวกัน พ่อแม่เขาเครพการตัดสินใจตลอด อยากทำอะไรอยากไปไหน เอาเลย มีพ่อแม่คอยให้คำแนะนำเสมอไม่เคยห้าม ตัดมาที่เราไม่เคยจะเอาเรื่องอะไรไปขอคำแนะนำหรือปรึกษากับที่บ้านเลย เพราะจะโดนว่าโดนห้ามตลอด
ขอคำแนะนำจากพี่ๆว่า เราควรทำตามแบบที่พ่อแม่บอกไหม หรือการที่เราอยากออกมาอยู่เอง มันอกตัญญู เราคิดผิดหรือเปล่า จะเลือกอะไรดีคะ ขอบคุณทุกความเห็นค่ะ
ไม่มีความเป็นส่วนตัว จนอายุ22
ปัจจุบันเราอายุ22 เรียนจบมหาวิทยาลัยและกำลังทำงานค่ะ(ทำงานพาร์ทไทม์ต่อจากที่เคยทำตั้งแต่ปี1ค่ะ) คือตั้งแต่เด็กๆเราไม่มีห้องส่วนตัวเลยค่ะ ที่บ้านเป็นคอนโด 1ห้องนั้งเล่น 1 ห้องนอนค่ะ พ่อแม่ใช้ห้องนอนเป็นห้องแต่งตัวด้วยค่ะ เราเป็นลูกคนเดียวค่ะ ตอนเด็กๆนอนกับพ่อแม่มาตลอด พอขึ้นม.ต้น เคยขอห้องนอนเป็นห้องส่วนตัว เพราะพ่อแม่ชอบนอนตรงห้องนั้งเล่นมากกว่าเพราะมีแอร์ค่ะ ห้องนอนไม่มีแอร์ พ่อแม่ก็เลยไม่ยอมให้มีห้องส่วนตัวค่ะ
เราก็เป็นคนไม่ค่อยเถียงอะไรอยู่แล้ว เป็นคนที่ทำตามที่พ่อแม่บอกมาตลอด จนบางทีก็กลายเป็นข้อเสียคือเป็นคนที่ไม่กล้าตัดสินใจอะไร เป็นคนที่ขาดความมั่นใจในตัวเองเพราะพ่อแม่เป็นคนตัดสิน ปูทางให้อยู่เสมอ ห้ามทำอะไรนอกกรอบ นอกระเบียบ
ตอนขึ้นมหาลัย เราติดมหาลัยในเมืองค่ะ เดินทางไปกลับจากบ้านไปมหาลัยไกลมาก เลยขอพ่อแม่อยู่หอ พ่อแม่ก็ไม่ให้ค่ะ จนเรารู้สึกว่าเราต้องดื้อบ้าง เลยหาหอแล้วเข้าอยู่จนได้ค่ะ พ่อแม่ถึงจะยอม จากนั้นเราเลยคิดว่า จะทำอะไรคงไม่ต้องขอ ถ้าขอจะไม่ได้ ต้องทำเลย ช่วงเวลาที่อยู่ที่หอมาเกือบ4ปี เวลากลับบ้าน รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง ทำอะไรได้ไม่เต็มที่ เเต่พอกลับมาหอ รู้สึกสบายใจมากกว่า เหมือนที่หอเป็นเซฟโซนเลยค่ะ สิ่งที่ไม่อยากให้เกืดขึ้นก็เป็นจริง พอเราเรียนจบมหาวิทยาลัย พ่อแม่อยากให้เราออกจากหอไปอยู่บ้าน หางานแถวบ้านทำค่ะ คือแถวบ้านมันไม่มีอะไรเลย มีแต่โรงงาน ให้เราทำอะไร งง คือเราอยากจะทำงานในตัวเมือง มีบริษัทเยอะเเยะ ที่อยากจะทำ สุดท้ายก็บังคับให้ออกจากหออยู่ดี เราให้ญาติช่วยคุยให้เพราะญาติเข้าใจมากๆ ว่าการเดินทางมันลำบากแค่ไหน แต่พ่อแม่ก็ไม่ยอมค่ะ
แม่ชอบพูดว่า ไม่อยากกลับมาดูแลพ่อกับแม่หลอ มีลูกคนเดียวแล้วลูกไม่อยากอยู่ด้วย อารมณ์แบบว่าเราว่าเราอกตัญญูบ้าง เลี้ยงได้แต่ตัว ไม่คิดจะมาดูแลพ่อแม่ เราก็บอกไปว่า แค่ไปทำงาน ไม่ได้จะตัดขาดความเป็นลูก วันหยุดยังไงก็กลับไปหาอยู่ดี ทะเลาะกันบ่อยมาก จนเราคิดว่าทำไมแม่ไม่มีลูกอีกคนจะได้ไม่ต้องมาโฟกัสกับเรามากเกินไป
จนโตขนาดนี้ไม่มีชีวิตส่วนตัวไม่พอ ไม่สามารถเลือกใช้ชีวิตอะไรได้เองเลยด้วยซ้ำไป ตัดกับเพื่อนวัยเดียวกัน พ่อแม่เขาเครพการตัดสินใจตลอด อยากทำอะไรอยากไปไหน เอาเลย มีพ่อแม่คอยให้คำแนะนำเสมอไม่เคยห้าม ตัดมาที่เราไม่เคยจะเอาเรื่องอะไรไปขอคำแนะนำหรือปรึกษากับที่บ้านเลย เพราะจะโดนว่าโดนห้ามตลอด
ขอคำแนะนำจากพี่ๆว่า เราควรทำตามแบบที่พ่อแม่บอกไหม หรือการที่เราอยากออกมาอยู่เอง มันอกตัญญู เราคิดผิดหรือเปล่า จะเลือกอะไรดีคะ ขอบคุณทุกความเห็นค่ะ