ผ่านมาได้ร่วม 3 ปีแล้วแต่ ผมยังคงรู้สึกเจ็บ เหมือนมันเพิ่งผ่านไปแค่เพียง เมื่อวาน....มันเริ่มจาก ผมกับภรรยาต้องแยกกันอยู่ ภรรยาผมไปทำงานแม่บ้าน ในบ้านเศษฐีคนหนึ่ง ดูแลคนป่วยในบ้านนั้น แรกๆก็เหมือนจะไม่มีอะไร แต่พอนานไปที้งพฤติกรรม คำพูดของเธอก็เริ่มเปลี่ยนไป จากสังคมบ้านนอก สู่สังคมร่ำรวย หลายๆสิ่งมันทำให้ผมเริ่มระแวง และเริ่มตามดูกิจกรรมตางๆของเธอผ่านทางบัญชี Google ในโทรศัพท์ของเธอ หลายอย่างทำให้ผมตั้งคำถาม เธอกำลังนอกใจผมไช่ไหม? ช่วงต้นปี 2020 เป็นช่วงที่โควิทระบาทผมเองก็ตกงานเคยรับเหมาวันนึงสองพันกว่าบาท ต้องไปรับจ้างขุดดินกันตายวันละ400 แต่เธอกลับด่าว่าผมไม่รู้จักหางานทำไล่ผมให้ไปหาสมัคงานไล่ให้ไปแบบกผัก แม้แต่กรรมกรยังตกงาน แต่เธอไม่สนใจด่าว่าผมสารพัดลับหลังแอบใส่ร้ายใส่ความด่าว่าผมอย่างสนุกปากกับเพื่อนชั่วๆของผม ที่รู้เพราะผมแฮคเฟสบุคเธอ ผมเสียใจเจ็บปวดใจจนเริ่มคิดมาก หลายอย่างจากคำพูดการกระทำกิจกรรมต่างๆที่มันเปลี่ยนไปจากที่ตามดูทำให้ผมเริ่มมั่นใจว่าเขากำลังนอกใจผมแน่ๆ ความเครียดมันทำให้ผมพยายามฆ่าตัวตายมาแล้ว 2 ครั้ง เขาไม่ฟังผมแม้แต่คำเดียวซ้ำร้ายยังยื่นข้อเสนอ ต่างคนต่างอยู่ไม่ต้องติดต่อกันอีก 2 ปี มันทำให้ผมเชื่อได้ว่าเธอ กำลังนอกใจผมแน่ๆผมพยายามถามถึงเหตุผลทั้งน้ำตา แต่
เธอไม่ยอมฟังแม้แต่คำเดียว แล้วก็บล๊อค เฟส ไลน์ ผมนั่นคือครั้งแรกที่ผม พยายามผูกคอตาย หลังจากนั้นเกิดเรื่องต่างๆอีกมากมาย จนผมมั่นใจเธอมีใครนอกจากผม ผมพยายามใช้ทุกทางเพื่อให้ติดต่อเธอได้ผมถามถึงสาเหตุ ว่าเธอนอกใจไช่ไม่แต่เธอบอกไม่ ผมขอไปหาเธอเพื่อพิสูจน์ความจริง แต่เธอก็พูดว่า กูไม่ทนแล้ว หลังจากนั้นผมก็ไม่สามารถติดต่อเธอได้อีกเลย นี่คือการกระทำของ ภรรยาที่ใช้ชีวิตคู่ร่วมกันมากว่า 20 ปี จากความเครียด ความเสียใจ มันทำให้ผมต้องกลายเป็นผู้ป่วยจิตเวชไปโดยปริยาย หลังจากที่ฟื้นขึ้นมาถูกมันแขนมัดขาติดเตียง อยู่ในโรงพยาบาล เพราะกินยาล้างห้องน้ำเข้าไป ชีวิตกว่าจะลุกขึ้นได้มันทรมานเหมือนตาย ทั้งเป็น กว่าจะมารู้ตัวอีกที เธอแอบไปฟ้องหย่าผมแล้ว และก็ได้หย่าสมใจไปแล้ว ผมพยายามมากมายเพื่อเรียกร้องความยุติธรรมให้ตัวเอง แต่ ผมต้องยอมแพ้ด้วยอำนาจเงิน เธอสลักหลังใบหย่าว่าเป็นผู้ดูแลบุตรแต่เพียงผู้เดียว ผมมีลูกด้วยกัน 2 คน เมื่อวันเวลาผ่านไปหลายสิ่งหลายอย่างทำให้ผมรู้ว่า ที่ผ่านมาเธอทำอะไรกับผมใว้บ้าง คนทำงานแม่บ้าน มีเงินซื้อทองเดือนละ 2 ครั้ง 4 เดือนติดๆ มีเงินเป็นล้านจากบ้านที่ทำงาน เอาไปถวายวัด คนที่บอกไม่ได้นอกใจ แต่ ไม่เหลือใคร? ไม่กล้าติดต่อเพื่อนฝูงคนไหน ไม่พูดคุยกับใคร นอกจากญาติพี่น้องที่เห็นดีเห็นงามด้วยแค่นั้น เพราะทุกความพยายามของผมที่เรียกร้องความยุติธรรมให้ตัวเอง เธอไม่เคยตอบได้ ไม่มีคำตอบ ไม่มีเหตุผลหรือคำพูดใดๆให้ผมได้แม้แต่คำเดียว จนถึงวันนี้หลายอย่างกระจ่างขึ้น วันที่เธอกลับจากขึ้นศาล เธออยู่กับใคร? ไปนอนบ้านใคร? หลังจากกหย่าผมแล้วก็เช่นกันผมรู้ได้จากหลายๆอย่าง เธออ้างกับศาลว่าติดต่อผมไม่ได้ ใส่ร้ายผมต่างๆนาๆ ด้วยช้อหา "ชั่ว" แล้วข้อเสนอให้ต่างคนต่างอยู่ 2 ปีล่ะ? มันไม่ไช่แผนที่วางใว้หรือ? แต่เพราะผิดแผน เธอเลยเลือกวิธี ชั่วๆเพื่อทำลายผมแทน ความรู้สึกเจ็บปงดมันฝังลึก ผมยังคงเจ็บปวดอยู่เสมอเมื่อนึกถึง คำพูดของพี่สาวเธอ มันยังคงติดอยู่ในสมอง "มันทำถูกแล้ว มันทำเพื่ออนาคตของลูกมัน" ถ้าการนอกใจ ทรยศ แทงข้างหลัง คือสิ่งที่ถูก ผมก็คิดอะไรไม่ถูกอีกแล้วนอกจาก สาปแช่งให้หมดเวนหมดกรรม เงินเท่านั้นคือพระเจ้าในสายตาพวกมัน ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บปวด ผมควรทำอย่างไรดีที่จะลืมความที่เธอทำใว้กับผมได้บ้างครับ คิดไปก็ดิ่ง ผมมันเหลือแต่ตัวไขควงซักอันประแจซักตัวก็อยู่บ้านเขาหมด ผมไม่ได้อะไรกลับมาเลยนอกจากความเจ็บปวด อยากลืมทุกๆเรื่อง แต่ก็ยังทำไม่ได้ ผมไร้ทางออกจริงๆครับ คิดถึงลูกก็ได้แต่นอนร้องไห้ เพราะแม้แต่เสียงผมยังไม่มีโอกาษที่จะได้ยิน...
จะต้องทำยังไง? ถึงจะหายเจ็บจากการถูกสวมเขา และแอบฟ้องหย่า
เธอไม่ยอมฟังแม้แต่คำเดียว แล้วก็บล๊อค เฟส ไลน์ ผมนั่นคือครั้งแรกที่ผม พยายามผูกคอตาย หลังจากนั้นเกิดเรื่องต่างๆอีกมากมาย จนผมมั่นใจเธอมีใครนอกจากผม ผมพยายามใช้ทุกทางเพื่อให้ติดต่อเธอได้ผมถามถึงสาเหตุ ว่าเธอนอกใจไช่ไม่แต่เธอบอกไม่ ผมขอไปหาเธอเพื่อพิสูจน์ความจริง แต่เธอก็พูดว่า กูไม่ทนแล้ว หลังจากนั้นผมก็ไม่สามารถติดต่อเธอได้อีกเลย นี่คือการกระทำของ ภรรยาที่ใช้ชีวิตคู่ร่วมกันมากว่า 20 ปี จากความเครียด ความเสียใจ มันทำให้ผมต้องกลายเป็นผู้ป่วยจิตเวชไปโดยปริยาย หลังจากที่ฟื้นขึ้นมาถูกมันแขนมัดขาติดเตียง อยู่ในโรงพยาบาล เพราะกินยาล้างห้องน้ำเข้าไป ชีวิตกว่าจะลุกขึ้นได้มันทรมานเหมือนตาย ทั้งเป็น กว่าจะมารู้ตัวอีกที เธอแอบไปฟ้องหย่าผมแล้ว และก็ได้หย่าสมใจไปแล้ว ผมพยายามมากมายเพื่อเรียกร้องความยุติธรรมให้ตัวเอง แต่ ผมต้องยอมแพ้ด้วยอำนาจเงิน เธอสลักหลังใบหย่าว่าเป็นผู้ดูแลบุตรแต่เพียงผู้เดียว ผมมีลูกด้วยกัน 2 คน เมื่อวันเวลาผ่านไปหลายสิ่งหลายอย่างทำให้ผมรู้ว่า ที่ผ่านมาเธอทำอะไรกับผมใว้บ้าง คนทำงานแม่บ้าน มีเงินซื้อทองเดือนละ 2 ครั้ง 4 เดือนติดๆ มีเงินเป็นล้านจากบ้านที่ทำงาน เอาไปถวายวัด คนที่บอกไม่ได้นอกใจ แต่ ไม่เหลือใคร? ไม่กล้าติดต่อเพื่อนฝูงคนไหน ไม่พูดคุยกับใคร นอกจากญาติพี่น้องที่เห็นดีเห็นงามด้วยแค่นั้น เพราะทุกความพยายามของผมที่เรียกร้องความยุติธรรมให้ตัวเอง เธอไม่เคยตอบได้ ไม่มีคำตอบ ไม่มีเหตุผลหรือคำพูดใดๆให้ผมได้แม้แต่คำเดียว จนถึงวันนี้หลายอย่างกระจ่างขึ้น วันที่เธอกลับจากขึ้นศาล เธออยู่กับใคร? ไปนอนบ้านใคร? หลังจากกหย่าผมแล้วก็เช่นกันผมรู้ได้จากหลายๆอย่าง เธออ้างกับศาลว่าติดต่อผมไม่ได้ ใส่ร้ายผมต่างๆนาๆ ด้วยช้อหา "ชั่ว" แล้วข้อเสนอให้ต่างคนต่างอยู่ 2 ปีล่ะ? มันไม่ไช่แผนที่วางใว้หรือ? แต่เพราะผิดแผน เธอเลยเลือกวิธี ชั่วๆเพื่อทำลายผมแทน ความรู้สึกเจ็บปงดมันฝังลึก ผมยังคงเจ็บปวดอยู่เสมอเมื่อนึกถึง คำพูดของพี่สาวเธอ มันยังคงติดอยู่ในสมอง "มันทำถูกแล้ว มันทำเพื่ออนาคตของลูกมัน" ถ้าการนอกใจ ทรยศ แทงข้างหลัง คือสิ่งที่ถูก ผมก็คิดอะไรไม่ถูกอีกแล้วนอกจาก สาปแช่งให้หมดเวนหมดกรรม เงินเท่านั้นคือพระเจ้าในสายตาพวกมัน ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บปวด ผมควรทำอย่างไรดีที่จะลืมความที่เธอทำใว้กับผมได้บ้างครับ คิดไปก็ดิ่ง ผมมันเหลือแต่ตัวไขควงซักอันประแจซักตัวก็อยู่บ้านเขาหมด ผมไม่ได้อะไรกลับมาเลยนอกจากความเจ็บปวด อยากลืมทุกๆเรื่อง แต่ก็ยังทำไม่ได้ ผมไร้ทางออกจริงๆครับ คิดถึงลูกก็ได้แต่นอนร้องไห้ เพราะแม้แต่เสียงผมยังไม่มีโอกาษที่จะได้ยิน...