ทำไมโลกใจร้ายกับผมจัง รู้สึกทำไมไม่มีใครเข้าใจผมเลย

ผมทำงานเหนื่อยกาย เหนื่อยใจ จากที่ทำงานมา เจอทั้งคำพูด ทั้งอะไรต่ออะไร เลิกงานกลับมาบ้านแล้ว ทำงานเป็นหัวหน้าคนอีก กลับถึงบ้านแล้วชอบขึ้นห้องนอนพัก เพราะมันเหนื่อย และผมต้องเอางานกลับมาทำที่บ้านอีก  แต่ผมกลับโดนคนที่เป็นแม่ด่า ว่าเป็นคนไม่เอาไหนอีก จะนอนอะไรหนักหนา เป็นคนไม่มีความรับผิดชอบ เป็นคนดูแลชีวิตตัวเองไม่ได้ เป็นใช้ชีวิตไม่เหมือนคนปกติ ผมก็อธิบายตอบกลับว่า

ผม: ก็ผมเหนื่อยมาก ผมนอนพักไม่ได้เหรอ งานบ้านผมก็ช่วยทำบางส่วน หรือ ให้งีบสักแป็ปก่อนได้ไหมเด๋วผมก็ลุกขึ้นมาทำให้ก็ได้

แม่: พอ พอ กูไม่พูดกับ ก็ชอบเถียงกูแบบนี้ พูดอะไรก็ไม่ฟัง เหมือนพูดจาตัดบทไป

ผมมั่นใจ 100000% ผมพูดจาดีมาก ไม่มีขึ้นเสียง ครับใช่เหตุผลอธิบาย แต่แม่จะไม่ชอบฟังและพยายามเอาชนะ

ผม: อยากร้องไห้มาก เกิดมาไม่เคยร้องไห้เลยนี้คือครั้งแรก เพราะมันหลายเรื่องรวม ทั้งงานที่กดดัน และคำพูดทิ่มแทงหัวใจผม พอกลับ มาบ้าน ผมก็มาเจอคำพูดทิ่มแทงจิตใจผมอีก เจอทุกวันเข้าผมก็ท้อใจ

ทำไมไม่พูดจากับผมดี ดี บ้าง งานผมก็มีทำแล้ว ค่าน้ำ ค่าไฟ ก็ช่วยจ่าย ค่าหอน้อง ผมก็ส่งให้ทุกเดือน เหล้า เบียร์ ไม่เคยแตะ กลับบ้านตรงเวลาตลอด เงินเก็บก็พอมี

.... ผมก็ไม่รู้ผมผมผิดอะไร มันจะมีสักคนไหมที่ใจดีกับผม

อิจฉาคนที่มี ครอบครัวดี ดี มาก เขาทำบุญด้วยอะไรกันหนอ