กท.นี้กำลังพิมพ์ขณะที่จิตใจกำลังดำดิ่ง
ตามหัวข้อเลยครับ ผมอายุ17กำลังจะเข้า18ต้นเมษานี้ ปัจุบันผมไม่ได้เรียนต่อครับ สาเหตุจากย้ายบ้านกลับตจว.
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้โซนภาคใต้+ปัจจัยหลายๆอย่าง
ซึ่งตอนนี้กำลังช่วยที่บ้านขายของ กิจวัตรประจำวันคือ ตื่นเช้าแปดเก้าโมง ทำธุระส่วนตัวแล้วลงไปช่วยยัน1ทุ่มกว่าๆ(มีพักบ้างระหว่างวัน) พอเสร็จแล้วก็อาบน้ำเข้าห้อง
วนอยู่แบบนี้ตั้งแต่ต้นปีที่แล้ว วันหยุดก็ไม่มี แถบไม่เคยออกไปไหนไกลจากอำเภอคนเดียวเลย
ผมหมดกำลังใจแล้วครับ เหนื่อยมากผมควรทำยังไงต่อดี เบื่อมากครับชีวิตผมช่วยที่บ้านมาตั้งแต่เด็กแต่ก่อนครอบครัวขายเสื้อผ้าตามตลาดนัด ด้วยความเป็นพี่คนโตสุด (มีน้อง2คนตอนนี้กำลังเรียนประถม) อะไรๆก็ผมตลอด ถึงแม้ว่าเขาจะบอกว่าไม่ต้องช่วยก็ได้แต่สุดท้ายถ้าไม่ช่วยก็โดนดุว่าเสมอ ผมก็ไม่ได้อคติเรื่องการที่ต้องช่วยแบ่งเบาภาระครอบครัวนะครับ แต่บางครั้งมันก็แอบเซ็งบ้าง ที่พอมองไปครอบครัวเพื่อนๆ ที่พ่อแม่ทำงานบริษัทหรือโรงงาน ที่เค้าไม่ต้องมาช่วยพ่อแม่เหมือนผม อย่างว่าแหละครับคนเรามักต้องการในสิ่งที่ตัวเองไม่มี
อยากTimeskipไปตอนโตกว่านี้ หรืออยากหาๆไปจากบนโลกไปเลย เบื่อมากครับสภาพชีวิตการเป็นอยู่ตอนนี้ ครอบครัวก็ไม่มีหนี้สินมากมาย เรื่องการเงินหรือเรื่องต่างๆไม่ขัดสน แต่รู้สึกขาดอิสระภาพจังเลยครับ
ผมเกิดในครอบครัวที่เคร่งศาสนา [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ศาสนาอิสลาม
ก็มักจะโดนบ่นที่ไม่ปฏิบัติตามพ่อแม่ ตั้งแต่เกิดมาผมไม่ค่อยศรัทธาเรื่องศาสนามากนักแต่ก็ไม่ลบหลู่นะครับไม่ว่าจะเป็นศาสนาไหนๆ เลยเป็นปัญหาใหญ่อีกเรื่องเลยตอนนี้ ผมควรกลับมาปฏิบัติตามหลักคำสอนไหมครับ
พอดีช่วงนี้หนักหนามากครับชีวิต เห็นเพื่อนๆที่เคยเรียนด้วยกันพากันสอบติดมหาลัย ก็อดเปรียบเทียบกับชีวิตตัวเองไม่ได้ ยิ่งตอนนี้แถบไม่ได้พูดคุยหรือระบายกับใครเลย พออยู่คนเดียวความเครียดต่างๆก็พากันมาลุมเล้า
รู้สึกตัวเองยังเด็กอยู่เลย
เป้าหมายหรือความฝันก็ไม่มี ผมจะเติบโตขึ้นไปได้ไหมครับ ผมจะทำยังกับชีวิตตอนนี้ดี ยอมรับนะครับว่าผมยังพึ่งพาตัวเองไม่ได้ ประสบการณ์ชีวิตต่างๆก็น้อย มืดแปดด้านไปหมด ขอคำแนะนำหน่อยครับพี่ ผมควรจัดการกับปัญหาชีวิตตอนนี้ยังไง แค่คิดก็อยากร้องไห้
กระทู้นี้ขอเขียนเป็นความทรงจำเผื่อในอนาคตถ้าผมยังอยู่รอดจะได้วนกลับมาอ่านอีกครั้ง
ขอคำแนะนำหน่อยครับอายุ 17 ไม่มีเป้าหมายในการใช้ชีวิต
ตามหัวข้อเลยครับ ผมอายุ17กำลังจะเข้า18ต้นเมษานี้ ปัจุบันผมไม่ได้เรียนต่อครับ สาเหตุจากย้ายบ้านกลับตจว.[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้+ปัจจัยหลายๆอย่าง
ซึ่งตอนนี้กำลังช่วยที่บ้านขายของ กิจวัตรประจำวันคือ ตื่นเช้าแปดเก้าโมง ทำธุระส่วนตัวแล้วลงไปช่วยยัน1ทุ่มกว่าๆ(มีพักบ้างระหว่างวัน) พอเสร็จแล้วก็อาบน้ำเข้าห้อง
วนอยู่แบบนี้ตั้งแต่ต้นปีที่แล้ว วันหยุดก็ไม่มี แถบไม่เคยออกไปไหนไกลจากอำเภอคนเดียวเลย
ผมหมดกำลังใจแล้วครับ เหนื่อยมากผมควรทำยังไงต่อดี เบื่อมากครับชีวิตผมช่วยที่บ้านมาตั้งแต่เด็กแต่ก่อนครอบครัวขายเสื้อผ้าตามตลาดนัด ด้วยความเป็นพี่คนโตสุด (มีน้อง2คนตอนนี้กำลังเรียนประถม) อะไรๆก็ผมตลอด ถึงแม้ว่าเขาจะบอกว่าไม่ต้องช่วยก็ได้แต่สุดท้ายถ้าไม่ช่วยก็โดนดุว่าเสมอ ผมก็ไม่ได้อคติเรื่องการที่ต้องช่วยแบ่งเบาภาระครอบครัวนะครับ แต่บางครั้งมันก็แอบเซ็งบ้าง ที่พอมองไปครอบครัวเพื่อนๆ ที่พ่อแม่ทำงานบริษัทหรือโรงงาน ที่เค้าไม่ต้องมาช่วยพ่อแม่เหมือนผม อย่างว่าแหละครับคนเรามักต้องการในสิ่งที่ตัวเองไม่มี
อยากTimeskipไปตอนโตกว่านี้ หรืออยากหาๆไปจากบนโลกไปเลย เบื่อมากครับสภาพชีวิตการเป็นอยู่ตอนนี้ ครอบครัวก็ไม่มีหนี้สินมากมาย เรื่องการเงินหรือเรื่องต่างๆไม่ขัดสน แต่รู้สึกขาดอิสระภาพจังเลยครับ
ผมเกิดในครอบครัวที่เคร่งศาสนา [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ก็มักจะโดนบ่นที่ไม่ปฏิบัติตามพ่อแม่ ตั้งแต่เกิดมาผมไม่ค่อยศรัทธาเรื่องศาสนามากนักแต่ก็ไม่ลบหลู่นะครับไม่ว่าจะเป็นศาสนาไหนๆ เลยเป็นปัญหาใหญ่อีกเรื่องเลยตอนนี้ ผมควรกลับมาปฏิบัติตามหลักคำสอนไหมครับ
พอดีช่วงนี้หนักหนามากครับชีวิต เห็นเพื่อนๆที่เคยเรียนด้วยกันพากันสอบติดมหาลัย ก็อดเปรียบเทียบกับชีวิตตัวเองไม่ได้ ยิ่งตอนนี้แถบไม่ได้พูดคุยหรือระบายกับใครเลย พออยู่คนเดียวความเครียดต่างๆก็พากันมาลุมเล้า
รู้สึกตัวเองยังเด็กอยู่เลย เป้าหมายหรือความฝันก็ไม่มี ผมจะเติบโตขึ้นไปได้ไหมครับ ผมจะทำยังกับชีวิตตอนนี้ดี ยอมรับนะครับว่าผมยังพึ่งพาตัวเองไม่ได้ ประสบการณ์ชีวิตต่างๆก็น้อย มืดแปดด้านไปหมด ขอคำแนะนำหน่อยครับพี่ ผมควรจัดการกับปัญหาชีวิตตอนนี้ยังไง แค่คิดก็อยากร้องไห้
กระทู้นี้ขอเขียนเป็นความทรงจำเผื่อในอนาคตถ้าผมยังอยู่รอดจะได้วนกลับมาอ่านอีกครั้ง