การที่เรายอมช่วยเหลือใครสักคนโดยทุมเท่เเรงกายแรงใจไปให้โดยที่ทำให้ตัวเองต้องตกลำบากแบบหมดตัว
โดยขนมปังก้อนนั้นมันคือทั้งหมดของชีวิตเราแล้ว แต่เขาก็ต้องการเพิ่ม พอไม่มีให้แล้ว ก็กับโดนด่า แช่ง สาป ส่ง ต่าง ๆ นา ๆ 
โดยที่เราก็ช่วยเหลือเขามาตลอด และ ก็แค่หวังว่าจะได้เจอได้ดูแลอย่างใกล้ชิด ก็แค่นั้น โดยไม่ต้องส่งแค่ขนมปังก้อนนั้นไปอย่างเดียว
ตอนนี้เราเริ่มจะปั้นขนมปังนั้นขึ้นมาใหม่แต่ต้องใช้เวลาอีกไม่รู้กี่ปี โดยที่เขาก็ยังมาขอขนมปังกับผมอยู่ แต่ผมกับเข็ด จำ กล้า ๆ กลัว ๆ 
กับการให้ไปแล้ว ผมผิดมากเลยเหรอครับ ผมไม่เข้าใจ ความรักของคนสองคนมันต้องเป็นยังไงกัน การที่เอาแต่ให้สิ่งของภายนอกโดย
ที่ไม่ต้องการการดูแลใกล้ชิดแค่นั้นหรอ หรือ ผมอาจจะให้ฝ่ายเดียว 

ผมไม่รู้ว่าต้องรู้สึกยังไง ร้องก็ไม่ร้อง เศร้าก็เศร้า มันเหมือนสับสนกับตัวเองมาก ทั้ง ๆ ที่เราทุ่มเท มาตลอดยอมเสียสละไปทั้งหมด
ผมสับสนไปหมดเลยครับ