โชคดีที่ได้เกิดมาบนโลกใบนี้ แต่ก็โชตร้ายที่เกิดมาไม่ปกติเหมือนคนอื่นๆ
ถึงทุกคนที่เข้ามาอ่านนะครับ นี่คือเรื่องราวของผมผู้ไม่มีพลังพิเศษ อยู่บนโลกนี้มาใกล้จะถึงหลัก 3 แล้ว
ผมเกิดมาในครอบครัวที่ไม่มีใครเลยที่ป่วยเกี่ยวกับภาวะทางจิต ได้รับการเลี้ยงดูจากพ่อแม่อย่างดี เติบโตมาในสภาพอันอบอุ่น
พอผมอายุย่างเข้าวัยรุ่น ผมรู้สึกแล้วว่า ภาวะทางจิตของผม มันไม่เหมือนคนปกติ มันเหมือนกับว่า ผมเป็นตัวประหลาดไปแล้ว
พ่อแม่ปิดบังผมมาตลอดว่า ผมเป็น แอสเพอเกอร์ซินโดรม (ออทิสติกแบบนึง) พ่อแม่ไม่เคยมองผมเป็นตัวประหลาดมองว่าเป็นคนพิเศษ
แต่ก็เคยถามว่า มันพิเศษตรงไหน ผมเกิดมาไม่ได้เป็นคนปกติแบบคนอื่นๆนี่ ไม่เห็นจะมีอะไรพิเศษเลย ผมตอบกลับไปแบบนั้นด้วยอารมณ์ที่ค่อนข้างรุนแรง
ผ่านมาจนถึงอายุ 24 ไป 25 ผมต้องเผชิญโลกใบนี้เพียงลำพัง แม่เสียไปแล้วด้วยมะเร็ง พ่อผมก็หนีหนี้ ส่วนผมก็ไม่ต้องแบกหนี้สินของพ่อ แต่ตอนนี้ผมอยู่คนเดียวในโลกใบนี้ไปแล้ว ผมเคยพูดกับตัวเองว่า "โชคร้ายจังเลยนะ ที่เกิดมาบนโลกใบนี้แต่มีภาวะทางจิตใจที่ผิดปกติ ไม่เหมือนคนธรรมดาในสังคม"
ผมจะอยู่รอดในโลกใบนี้มั้ยนะ สุดท้ายแล้ว เศร้าไปก็เท่านั้น ลองสักตั้งแล้วกัน จนตอนนี้ มีงานทำ มีเงินใช้ มีที่อยู่(แม้จะยังต้องเช่าก็เถอะ) ไหนจะต้องประคับประคองจิตใจที่ไม่ปกติของตัวเองไปด้วยอีก ไม่รู้ว่าตัวเองจะประคองตัวเองไปได้อีกนานแค่ไหน กับความโชคร้ายที่เกิดมาไม่ปกติของผมนี้
โชคดีที่ได้เกิดมาบนโลกใบนี้ แต่ก็โชตร้ายที่เกิดมาไม่ปกติเหมือนคนอื่นๆ
ถึงทุกคนที่เข้ามาอ่านนะครับ นี่คือเรื่องราวของผมผู้ไม่มีพลังพิเศษ อยู่บนโลกนี้มาใกล้จะถึงหลัก 3 แล้ว
ผมเกิดมาในครอบครัวที่ไม่มีใครเลยที่ป่วยเกี่ยวกับภาวะทางจิต ได้รับการเลี้ยงดูจากพ่อแม่อย่างดี เติบโตมาในสภาพอันอบอุ่น
พอผมอายุย่างเข้าวัยรุ่น ผมรู้สึกแล้วว่า ภาวะทางจิตของผม มันไม่เหมือนคนปกติ มันเหมือนกับว่า ผมเป็นตัวประหลาดไปแล้ว
พ่อแม่ปิดบังผมมาตลอดว่า ผมเป็น แอสเพอเกอร์ซินโดรม (ออทิสติกแบบนึง) พ่อแม่ไม่เคยมองผมเป็นตัวประหลาดมองว่าเป็นคนพิเศษ
แต่ก็เคยถามว่า มันพิเศษตรงไหน ผมเกิดมาไม่ได้เป็นคนปกติแบบคนอื่นๆนี่ ไม่เห็นจะมีอะไรพิเศษเลย ผมตอบกลับไปแบบนั้นด้วยอารมณ์ที่ค่อนข้างรุนแรง
ผ่านมาจนถึงอายุ 24 ไป 25 ผมต้องเผชิญโลกใบนี้เพียงลำพัง แม่เสียไปแล้วด้วยมะเร็ง พ่อผมก็หนีหนี้ ส่วนผมก็ไม่ต้องแบกหนี้สินของพ่อ แต่ตอนนี้ผมอยู่คนเดียวในโลกใบนี้ไปแล้ว ผมเคยพูดกับตัวเองว่า "โชคร้ายจังเลยนะ ที่เกิดมาบนโลกใบนี้แต่มีภาวะทางจิตใจที่ผิดปกติ ไม่เหมือนคนธรรมดาในสังคม"
ผมจะอยู่รอดในโลกใบนี้มั้ยนะ สุดท้ายแล้ว เศร้าไปก็เท่านั้น ลองสักตั้งแล้วกัน จนตอนนี้ มีงานทำ มีเงินใช้ มีที่อยู่(แม้จะยังต้องเช่าก็เถอะ) ไหนจะต้องประคับประคองจิตใจที่ไม่ปกติของตัวเองไปด้วยอีก ไม่รู้ว่าตัวเองจะประคองตัวเองไปได้อีกนานแค่ไหน กับความโชคร้ายที่เกิดมาไม่ปกติของผมนี้