คนในครอบครัว​เป็นซึมเศร้า

สวัสดีทุกคน เราเป็นโรคซึมเศร้าเราเพิ่งเริ่มกินยาและพบจิตแพทย์เรารู้สึกแย่ไปหมด เบื่อกับชีวิตตัวเองสุดๆหลายคนในชีวิตเราเหมือนจะเขาใจสิ่งที่เราเป็นเป็นแต่มันก็แค่เหมือน เรามองเห็นความหวังดีและความเป็นห่

เราเป็นอยู่ค่ะไม่รู้เลยว่าอะไรพาเราไปบ้านหลังนั้นที่เราเคยอยู่รู้ตัวอีกทียืนหน้าบ้านหลังนั้น เราใช้ข้ออ้างว่าแวะหาลูกสาวค่ะ อดีตสามีไม่ได้มาคุยนะคะมีแค่คนในบ้านเค้ามาคุยด้วย เราอ้างหลายอย่างเพื่อให้ได

นี่ไม่รู้ว่ายังไงกับชีวิต มันเคว้งๆเบื่อๆ รู้สึกว่าถ้าจากไปเฉยๆตัดปัญหาทุกอย่างน่าจะดี ไม่ได้เศร้าจนอยากทำร้ายตัวเอง มีความสุขบ้างปกติเวลาทำนู่นนี่ แต่มันก็ไม่ได้มากพอที่อยากจะหยุดคิดเรื่องไม่อยากอยู่

ตั้งแต่โตขึ้นมาจนอายุ 26 ปี ไม่เคยมีความสบายใจอะไรเลยสักอย่าง จำได้ว่าเรียนจบ ปวช.ก็ทำงานหาเงินมาตลอด ไม่มีโอกาสแม้แต่จะเรียนต่อ ไม่มีโอกาสแม้แต่จะใช้ชีวิตในแบบที่ตัวเองต้องการ เพราะต้องหาเงินดูแลครอบ

ผู้ชายคนนี้อายุแก่กว่าเกือบ 16- 20 ปีค่ะ เราพลาดเองที่ไปยุ่งกับเค้าด้วยที่ สภาพอารมณ์ตอนนั้นของเรามันเหนื่อย มันเบื่อ เรื่องครอบครัว เรื่องงาน ภาระหน้าที่ที่รับผิดชอบ ผิดเองที่ไว้ใจเพราะเห็นดูมีอายุ

ใช่ค่ะหนูเป็นโรคซึมและยังไม่ได้บอกคนในครอบครัวเพราะหนูไม่อยากให้คนในครอบครัวต้องเคลียดเพราะหนู หนูเป็นคนเรียนไม่เก่งไม่เก่งอะไรเลยมักทำให้คนในครอบครัวเหนื่อยอยู่ตลอด หนูรู้ว่าหนูเป็นภาระที่ไร้ประโยชน์

เราเป็นผู้ป่วยซึมเศร้าขั้นรุนแรงจิตเภทอื่นๆอีกเรื่องมันผ่านมานับปีได้แล้วแต่มันก็ยังฝังใจไม่ลืมกับคำพูดนี้ช่วงนั้นเป็นช่วงที่มีเหตุการมากมายที่ฮีลใจอะไรตัวเองไม่ได้ปัญหาทั้งครอบครัวเรื่องส่วนและงานที่

สวัสดีค่ะทุกคน ตอนนี้เราอายุได้21แล้ว ถือว่ายังเด็กสำหรับใครหลายๆคน หามีอะไรที่พี่ๆพอจะสอนหนูได้ หนูยินดีรับคำสอนค่ะ คือ ตอนนี้ หนูได้กลับบ้านมาจากสมุทรปราการที่นั่นเป็นบ้านของแฟน ที่เรากลับมาที่นี่เพ

มีน้องคนนึงมาขอคำปรึกษาจากเราแต่ก็ไม่เชิง เหมือนมาระบายให้ฟังมากว่าประมาณว่าไปเจอเรื่องแย่ๆอะไรมาบ้าง ตอนแรกเราโอเคนะและพร้อมรับฟังถึงเราไม่ค่อยให้คำปรึษาอะไรมากเพราะพูดไม่เก่งแต่พยายามเข้าใจและอยู่ข้

เราทำงานในหน่วยงานราชการแห่งนึง ซึ่งเวลาเลิกงานก็คือ 16.30 ปกติ แล้วหัวหน้าบอกกับเราว่า เราอะไม่มีภาระอะไรหมายถึงไม่มีครอบครัวไม่มีลูกที่จะต้องรีบกลับ ถ้างานยังไม่เสร็จ ซึ่งงานก็ไม่ได้เร่งด่วนอะไร มาท