ปอบผีห่า

มีเรื่องเล่าจากปู่ของผม เมื่อตอนที่ท่านยังเป็นเด็กวัดอยู่ในสมัยนั้น และนี่ เป็นเรื่องราวของผีปอบ ตอนที่เกิดโรคห่าลงกินเมือง ผมเห็นว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แปลก และน่าสนใจอยู่ไม่น้อย จึงขอนำมาเล่าสู่กันฟัง 
 
ปู่ของผมท่านมีชื่อว่าเอี้ยง สมัยนั้น ที่หมู่บ้านเกิดโรคระบาด ที่เรียกกันว่าโรคห่า หรือในปัจจุบันที่เขาเรียกกัน ว่าโรคอหิวาตกโรค คือโรคที่ถ่ายไม่หยุด จนคนป่วยร่างกายขาดน้ำตายไปเอง 
 
และด้วยที่โรคห่าระบาดหนักนี่แหละ ทำให้มีคนล้มตายกันไปเป็นจำนวนมาก โรงพยาบาลสมัยนั้นก็มีน้อย หยูกยาก็หากินกันลำบาก สุดท้าย ก็ไม่พ้นวัด ที่ต้องมาจัดพิธีศพกันไม่เว้นในแต่ละวัน 
 
โดยเฉพะที่เชิงตะกอนด้วยแล้ว เผาศพกันไม่หวาดไม่ไหว ชนิดที่ว่า เชิงตะกอนเก่าเผาศพกันยังไม่ทันเสร็จ ศพใหม่ก็มาเรียงรายต่อคิวกัน อยู่ที่หน้าเชิงตะกอนเป็นแถวนั่นล่ะ นานวันเข้า ก็เผาศพกันไม่ทัน สุดท้าย จำต้องยอมปล่อยให้ศพถูกทิ้งไว้อยู่อย่างนั้น
 
ปู่ของผมท่านเป็นเด็กวัด อาศัยนอนอยู่ในกุฎิกับหลวงตาเจ้าอาวาส หน้าที่ของปู่ จะคอยเดินตามหลวงตาเวลาออกบิณฑบาต และช่วยปัดกวาดทำความสะอาดวัด คอยรับใช้หลวงตาเมื่อท่านเรียกหา ยิ่งในช่วงเหตุการณ์วิปลาสนี้ด้วยแล้ว ทั้งพระเณร ทั้งสัปเหร่อ แม้กระทั่งเหล่าเด็กวัด ต่างพากันวิ่งวุ่นช่วยงานกันจนแทบไม่มีเวลาพักผ่อน

คืนหนึ่ง เกิดมีเสียงเคาะที่ประตูกุฏิหลวงตา ปู่ได้ตื่นลุกเดินงัวเงีย ก่อนจะไปยกไม้ขัดประตูแล้วเปิดออก เห็นเป็นตาแสงสัปเหร่อ กับพระที่วัดอีกหนึ่งรูป ทั้งสอง ยืนหน้าตาตื่นหันรีหันขวาง ปากก็ร้องเรียก หลวงตา หลวงตา เมื่อหลวงตาท่านเดินออกมาดู จึงได้ไต่ถามว่ามีเรื่องอะไร ตาแสงจึงได้พูดในสิ่งที่ไปประสบพบเจอมา

ติดตามเรื่องราวได้ที่ลิ้งค์นี้ค่ะ  https://www.youtube.com/watch?v=ofkeJJXGFOc&t=53s

มีเรื่องสนุก ๆ ของพี่ลิให้ติดตามที่นี่อีกหลายเรื่องค่ะ