เล่าเรื่องตัวเองดีกว่า ผมอาจจะเป็นผู้ชายส่วนน้อยในนี้ก็ได้นะ

ผมรู้ตัวว่าผมชอบภรรยาผมตั้งแต่ประถมนะครับ
- บอกชอบภรรยาตอนม.6 แล้วตกลงเป็นแฟนกันตอนเรียนมหาลัยปี 4
- เคยบอกรักไปรอบนึง แต่แฟนบอกว่า "อย่าเพิ่งรีบรัก ทำความรู้จักเราให้มากกว่านี้ก่อน ถึงตอนนั้นจะบอกว่ารักเรา ก็ยังไม่สายนะ" เราก็เลยฉุกคิดขึ้นมาได้ ว่าเออว่ะ นี่เรารู้จักคำว่ารักจริงๆหรือยัง
- บอกว่ารักภรรยา ตอนจะขอแต่งงานหลังจากเรียนจบมาแล้วอีกสามปี ตอนนั้นชีวิตลงตัวแล้ว เหลือแต่สร้างครอบครัว
*สรุปคือ ผมพูดคำว่ารักได้อย่างสนิทใจ หลังผ่านไปแล้ว 19 ปี นับจากเริ่มชอบ (ประถม 4 ปี, มัธยม 6 ปี, มหาลัย 6 ปี, ทำงาน 3 ปี)

ในสายตาผมนะ ใครที่ใช้คำว่ารักพร่ำเพรื่อ พวกนี้เป็นคนคิดน้อย
- ผมจะบอกรักกับผู้หญิงคนอื่นได้ หมายถึงว่า ต้องมั่นใจแล้ว ว่าจะเอามาเป็นภรรยา ต้องมั่นใจแล้ว ว่าจะเป็นแม่ที่ดีของลูกได้
- คุณลองดูนิสัยของผู้ชายคุณละกันครับ ถ้าเขาเป็นคนช่างคิด เป็นคนสุขุม ดูคิดอ่านอะไรแบบผู้ใหญ่ ก็อย่าลืมเผื่อความเป็นไปได้ตรงนี้ไว้ด้วย ว่าเขาก็กำลังครุ่นคิดอยู่มากเหมือนกัน ว่ารักมันคืออะไร

ทั้งนี้ นี่คือความเห็นส่วนตัว คนอื่นอาจจะตีความคำว่ารักไม่เหมือนผมก็ได้ ไม่มีถูกผิด