หัวใจของศาสนาพุทธคือภาวนา คือการรักษาจิต
จิตใจของตนเองสำคัญกว่าทุกสิ่ง
ตายไปก็ไปแต่จิต การรักษาจิตจึงสำคัญ
ถ้าจิตเราดีพอแล้วค่อยไปรักษาพระพุทธศาสนา
หรือทำประโยชน์แก่สังคม
ถ้าเรายังรักษาจิตของตนไม่ได้ อย่าคิดจะไปรักษาพระพุทธศาสนาเลย
เพราะแทนที่จิตใจของเราจะสูงขึ้น จิตใจกลับจะต่ำลง
พอเห็นพระทำไม่ดี ก็คิดจะประจาน ตำหนิ ติเตียน ด่าพระ
แล้วอ้างว่านี่คือการรักษาพระพุทธศาสนา
อันนี้มันก็ถูกส่วนหนึ่ง
แต่ถ้ามองเรื่องของจิตใจ แล้วถือว่าเราสอบตก
เพราะเรายังเลวอยู่ ที่ไปตำหนิพระ ตามกิเลสที่ประทุออกมา
ทางกาย ทางวาจา
ดังนั้นนักปฏิบัติธรรมควรรักษาจิต ควรจะตำหนิ ติเตียน ด่าตนเอง บอกตนเอง สอนตัวเอง
มากกว่าไปตำหนิติเตียนพระ ซึ่งเป็นเรื่องภายนอก เกินกาย เกินใจเรา
รักษาจิตสำคัญกว่ารักษาพระพุทธศาสนา
จิตใจของตนเองสำคัญกว่าทุกสิ่ง
ตายไปก็ไปแต่จิต การรักษาจิตจึงสำคัญ
ถ้าจิตเราดีพอแล้วค่อยไปรักษาพระพุทธศาสนา
หรือทำประโยชน์แก่สังคม
ถ้าเรายังรักษาจิตของตนไม่ได้ อย่าคิดจะไปรักษาพระพุทธศาสนาเลย
เพราะแทนที่จิตใจของเราจะสูงขึ้น จิตใจกลับจะต่ำลง
พอเห็นพระทำไม่ดี ก็คิดจะประจาน ตำหนิ ติเตียน ด่าพระ
แล้วอ้างว่านี่คือการรักษาพระพุทธศาสนา
อันนี้มันก็ถูกส่วนหนึ่ง
แต่ถ้ามองเรื่องของจิตใจ แล้วถือว่าเราสอบตก
เพราะเรายังเลวอยู่ ที่ไปตำหนิพระ ตามกิเลสที่ประทุออกมา
ทางกาย ทางวาจา
ดังนั้นนักปฏิบัติธรรมควรรักษาจิต ควรจะตำหนิ ติเตียน ด่าตนเอง บอกตนเอง สอนตัวเอง
มากกว่าไปตำหนิติเตียนพระ ซึ่งเป็นเรื่องภายนอก เกินกาย เกินใจเรา