ความรักที่มีเวลาให้กันน้อย ทำยังไงให้ไปกันรอดโดยที่เราไม่ต้องคิดมาก

( ก่อนอื่นต้องบอกเราค่อนข้างขี้วิตกกังวล ขอความเห็นแบบไม่ใช่ด้านลบหรือไล่ให้ทำใจนะคะ ขอแนวทางให้อยู่กับสิ่งนี้ได้ ให้ไปรอดค่ะ TT)

แบบนี้มันคือความสัมพันธ์แบบผู้ใหญ่หรอคะ คือเราทั้งคู่ก็อยู่ในวัยเพิ่งเรียนจบหมาดๆ เราเรียนต่อ แฟนเริ่มทำงาน 

แฟนเราเพิ่งเริ่มทำงานทำเช้ายันดึก หยุดอาทิตย์ละวันเองค่ะ เลยไม่มีเวลาคุยอะไรกันเท่าไหร่ วันทำงานคุยกันไม่มากก็ต้องนอนแล้ว ตอนเข้าคุยกันนิดเดียวเขาก็ต้องไปทำงาน แต่เขาก็บอกเหตุผลตรงๆนะคะ ว่าเวลาว่างเขาแค่อยากมีเวลาอยู่กับตัวเองในช่วงนี้ ดูนั่นดูนี่ เลยอาจจะไม่ได้ตอบบ่อย อาจจะดูเงียบไปบ้าง แต่เขาก็จะแวะมาตอบเรื่อยๆ ไม่อยากให้เรากังวลว่าเราทำอะไรผิดหรือน้อยใจไป เพราะเขาก็ไม่สบายใจที่เห็นเรากังวล เวลาที่ได้คุยเขาก็จะเป็นห่วง คอยถามเรื่องราววันนี้ บอกรักกันเหมือนแต่ก่อน แค่คุยน้อยลงมากๆ แต่เราที่เป็นคนคิดมาก วิตกกังวล ขี้นอย (แต่ไม่เคยงี่เง่าโวยวายพูดไปนะคะ) รส.หน่วงใจตลอดเวลาเลยค่ะ รู้สึกก้อนน้ำตาติดคอ อยากร้องไห้ให้กับความคิดมากของตัวเอง ไม่ได้กลัวเขานอกใจนะคะ เอาเป็นว่าข้อนี้ไม่มีแน่ๆ แต่กลัวว่าระยะทาง เวลา ที่เราไม่ได้เจอไม่ได้คุยกันมันจะทำเราห่างกันไป แล้วต้องเลิกกันในวันนึงค่ะ กลัวทุกวันว่าวันไหนคือวันที่เขาจะมาบอกกับเราว่าเลิกเถอะ เขาอยากอยู่คนเดียว หรือกลัวว่าเราจะเหนื่อยใจจนทนไม่ไหว อ่านเรื่องคนนั้นคนนี้ยิ่งคิดมาก ว่าช่วงเปลี่ยนผ่านของชีวิตมันทำคนเลิกกันมาเยอะ บางคนก็บอกต้องอดทนให้มากๆมันจะผ่านไปได้  คิดตีกันแบบนี้ทุกวัน อยากเลิกคิด อยากอยู่กับสิ่งนี้ให้ได้ อยากพาเราสองคนผ่านไปให้ได้ คนรอบข้างก็บอกว่าเขาอยู่ในช่วงปรับตัวกับงานหนักๆก็เป็นแบบนี้ ปกติของคนทำงานหนักที่อยากมีเวลาให้ตัวเอง ไอเราก็มีเสี้ยวความหวังมาบ้างว่า ระหว่างที่ไม่ได้เจอกันก็เปลี่ยนแปลงอะไรใหม่ๆให้ตัวเอง เผื่อวันไหนได้เจอแฟนแฟนจะได้ไม่เบื่อด้วย หรือแบบมันก็เป็นงี้แรกๆ เดี๋ยวทุกอย่างเข้าที่ทุกอย่างมันก็จะดีขึ้น TT