คือผมอายุ19ครับ ผมคบกับคนที่อายุ 20 แต่เขามีลูกตอน15-16 ตอนแรกที่เราคุยกัน เขาก็พยายามปิดบังผม ว่าเขาไม่มีลูก จนสุดท้ายเขาก็ได้หลุดปากออกมาว่า คือลูกเขา ต้องบอกก่อนว่าผมเป็นผู้ชายที่ ยังไม่มีอะไรกับใครมาก่อน ถึงจะอายุ19 แล้วก็ตาม เพราะ ในความคิดผมคือ ขอพร้อมกว่านี้ก่อนค่อยมี แต่ผมก็เปิดใจ ลองคบดู ใช่ครับ ผมเข้าหาเขาเพราะตัวเขา ไม่ใช่เพราะลูก ผมพยายามคุยกับเขา เรื่องลูกให้น้อยที่สุด ก็มีบางที่ ที่เราโทรคุยกัน แล้วของก็สอนลูกเขาให้เรียกผมว่า ป๊ะป๊า ไรงี้ แต่พอผมได้ยินแล้ว มันรู้สึกแบบ ใช่ครับ มันยังทำใจยอมรับไม่ได้ ทั้งๆผมคิดว่าผมรับได้ แต่ข้างใน ความรู้สึก มันยังไม่พร้อมจริงๆ ผมต้องทำยังไงครับ ถึงจะจัดการความรู้สึกแบบนี้ไปได้ แล้วอีกอย่างนึง ผมไม่รู้ว่า เขาตั้งใจมีลูกตอนอายุ 15จริงๆหรือแค่พลาด มันเหมือนจะเป็นคำพูดที่เห็นแก่ตัวนะครับ แต่พูดง่ายๆก็คือ ผมไม่อยากต้องมารับผิดชอบลูกของคนอื่น ที่ไม่ใช่ลูกในสายเลือดเรา ที่เราสร้างขึ้นมาเอง มันเหมือนกับว่า ในอีกมุมหนึ่ง ผมคิดว่ามันก็แค่เรื่องแค่นี้ แต่มันเกินกว่าที่เด็ก 19 อย่างผมจะจินตนาการได้ มันเป็นอะไรที่ทำใจยากมากจริงๆ ผมควรจัดการความรู้สึกยังไงครับ ไปต่อหรือพอแค่นี้ เพราะเราอดคิดไม่ได้ บางที มันต่างจากที่ผมได้ผ่านมา เหมือนเขาเจอ สังคมคนละแบบกับที่ผมได้เจอมา และผมไม่รู้ความรู้สึกตัวเองตอนนี้
ผมไม่รู้ว่ามีพี่ๆคนไหนที่ตกในสถานการณ์เดียวกันกับผมไหม ช่วยให้คำแนะนำหน่อยครับ
มีวิธีไหนทำใจยอมรับลูกของแฟน ที่เป็นลูกของแฟนเก่าเขามั่งครับ
ผมไม่รู้ว่ามีพี่ๆคนไหนที่ตกในสถานการณ์เดียวกันกับผมไหม ช่วยให้คำแนะนำหน่อยครับ