สวัสดีนะ เราเป็นคนลาว เรามาอยู่ไทยตั้งแต่ยังเด็กจำอายุตอนนั้นไม่ได้น่ะ แล้วก็ได้มีโอกาสเรียนที่ไทย มันสนุกและน่าสนใจมากเลย เรื่องราวมันอาจจะยาวนิดนึงนะ เราต้องการคำแนะนำ และคำปลอบใจ ช่วยเราด้วยนะ ขอร้องT^T เราอธิบายและเรียบเรียงไม่เก่งมากๆ ขออภัยด้วยนะ
เราไม่อยากเห็นคอมเม้นที่แบบว่า คนลาวจะมาเรียนเอาอะไรที่ไทย ขอร้องอย่าพิมพ์มานะ เรามีสิ่งที่ชอบคือการเรียนรู้ แต่ตอนนี้มันตันมากๆเลย
.
.
.
.
.
เราท้อและเหนื่อยจังเลย ไม่เข้าใจตัว ทำไมถึงมีความคิดที่เอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่น
ไม่รู้ว่าผิดไหม ที่คำปลอบใจตัวเองคือคำว่า “เพราะตัวเราไม่มีโอกาส”
เหมือนเราไม่สามารถเลือกเส้นทางที่จะไปได้ มีแต่สถานการณ์ในตอนนั้นๆเป็นสิ่งเลือกให้
อดีตเราเคยมีความฝันนะ แต่มันเป็นฝันที่ไม่สามารถทำได้แล้วอ่ะ ตัวเรายึดติดกับความฝันนั้นมากๆ
ตั้งแต่เด็กเลยที่เรามีความฝันนั้น แต่ตอนนี้มันก็ได้แค่ฝันในทุกๆคืน เราคิดอยู่ตลอดเลยว่า “เราก็ตั้งใจเรียนหนังสือนะ แต่ทำไมมันไปต่อ ไปไกลกว่านี้ไม่ได้”
เราเอาแต่หลอกตัวเองว่า "ฝึกคนเดียว ฝึกด้วยตัวเองก็เก่งได้นะ" ทั้งที่เราก็รู้อยู่แล้ว มันไปได้ไม่ไกลหรอกถ้าไม่มีผู้ชี้แนะ ครู อาจารย์ เพื่อนพ้อง
เราไม่กล้าระบายกับครอบครัว มันหลายปีแล้วที่เราน่ะ สวมหน้ากากหน้ายิ้มตลอด ในวันที่เราอดทนไม่ไหว ก็จะแอบร้องไห้เงียบๆ
มันติดเป็นนิสัยไปแล้ว ร้องไห้แบบกลั้นเสียงไม่ให้ใครได้ยิน พอทำไปเรื่อยๆ เวลาร้องไห้ก็ไม่มีเสียง ไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาตอนร้องไห้ได้เลย
เราเสียการเรียนไปตอนปิดเทอม ป.4 ตอนปิดเทอมเราก็กลับลาวไปเยี่ยมครอบครัว แล้วโรคระบาดก็เข้ามาปั่นป่วนโลก
ทำให้เรากลับไปเรียนต่อที่ไทยไม่ได้ จะเรียนออนไลน์ก็สัญญาณขาดๆหายๆ ไฟดับ ฝนตก ทางครอบครัวที่อยู่ไทยก็ติดต่อทาง รร. และขอลาออกให้
เราตอนนั้นก็ไม่ได้คิดอะไรมาก 1ปี 2ปี ก็กลับไปเรียนทันได้ แต่กว่าจะไปไทยได้ก็ 4-5ปี ทำให้เราคิดหนัก
เรียนด้วยตัวเองก็ไม่คืบหน้า ครอบครัวก็จะไม่ส่งเรียนต่อเพราะอายุก็มากแล้วที่จะไปเรียน ป.5 ต่อ
เราก็แอบนึกอิจฉาพี่ชาย (ไม่ใช่พี่ชายแท้ๆ ลูกพี่ แม่เรา) ที่เกิดมาเป็นคนไทย แต่กลับไม่ตั้งใจเรียน ติดเกม ทั้งๆที่เราตั้งใจเรียนมากๆ แต่เป็นคนลาว
แล้วไม่มีโอกาส สมัยเราเรียนน่ะ เราตั้งเป้าไว้ว่า ถึงชีวิตวัยเรียนจะลำบากแค่ไหนก็อยากที่จะสนุกไปกับมัน ตอนนี้เราไม่มีอะไรเลย
เราพยายามที่จะสู้นะ แต่มันก็ตันมากๆๆๆ จนเกิดความคิดที่อยากจะฆ่าตัวตาย แต่เราดึงสติทัน+ไม่กล้าทำ ทุกวันนี้ผมพยายามคิดบวกแบบมากๆๆ
แต่ก็ชอบไปดูคนที่อายุเท่ากันแต่เขาเก่งในหลายๆด้าน เราก็ชมเขานะ เอาเขามาเป็นแบบอย่าง อยากทำให้ได้แบบเขา แต่พอเจอคนที่เก่งมากๆขึ้น
ก็ทำให้เราอดเอามาเปรียบเทียบตัวเองไม่ได้ ทุกวันก็นอนไม่หลับ หลับยาก กังวลอะไรตลอดเวลา บางวันก็เผลอทำให้ตัวเองเจ็บตัว ได้แผล
เหนื่อยบ้าง กินอาหารเยอะเกินปกติ มันเครียดมาก แต่เราพยายามจะคิดบวกให้มากขึ้น พยายามที่จะยิ้มนะ เราแค่อยากจะได้รับคำปลอบใจบ้าง
เอามาเยียวยาหัวใจที่อดทนพอได้แล้ว
เหนื่อยและท้อแท้ เสียโอกาสเรียนหลายๆอย่างไป ทั้งที่ตั้งใจ
เราไม่อยากเห็นคอมเม้นที่แบบว่า คนลาวจะมาเรียนเอาอะไรที่ไทย ขอร้องอย่าพิมพ์มานะ เรามีสิ่งที่ชอบคือการเรียนรู้ แต่ตอนนี้มันตันมากๆเลย
.
.
.
.
.
เราท้อและเหนื่อยจังเลย ไม่เข้าใจตัว ทำไมถึงมีความคิดที่เอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่น
ไม่รู้ว่าผิดไหม ที่คำปลอบใจตัวเองคือคำว่า “เพราะตัวเราไม่มีโอกาส”
เหมือนเราไม่สามารถเลือกเส้นทางที่จะไปได้ มีแต่สถานการณ์ในตอนนั้นๆเป็นสิ่งเลือกให้
อดีตเราเคยมีความฝันนะ แต่มันเป็นฝันที่ไม่สามารถทำได้แล้วอ่ะ ตัวเรายึดติดกับความฝันนั้นมากๆ
ตั้งแต่เด็กเลยที่เรามีความฝันนั้น แต่ตอนนี้มันก็ได้แค่ฝันในทุกๆคืน เราคิดอยู่ตลอดเลยว่า “เราก็ตั้งใจเรียนหนังสือนะ แต่ทำไมมันไปต่อ ไปไกลกว่านี้ไม่ได้”
เราเอาแต่หลอกตัวเองว่า "ฝึกคนเดียว ฝึกด้วยตัวเองก็เก่งได้นะ" ทั้งที่เราก็รู้อยู่แล้ว มันไปได้ไม่ไกลหรอกถ้าไม่มีผู้ชี้แนะ ครู อาจารย์ เพื่อนพ้อง
เราไม่กล้าระบายกับครอบครัว มันหลายปีแล้วที่เราน่ะ สวมหน้ากากหน้ายิ้มตลอด ในวันที่เราอดทนไม่ไหว ก็จะแอบร้องไห้เงียบๆ
มันติดเป็นนิสัยไปแล้ว ร้องไห้แบบกลั้นเสียงไม่ให้ใครได้ยิน พอทำไปเรื่อยๆ เวลาร้องไห้ก็ไม่มีเสียง ไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาตอนร้องไห้ได้เลย
เราเสียการเรียนไปตอนปิดเทอม ป.4 ตอนปิดเทอมเราก็กลับลาวไปเยี่ยมครอบครัว แล้วโรคระบาดก็เข้ามาปั่นป่วนโลก
ทำให้เรากลับไปเรียนต่อที่ไทยไม่ได้ จะเรียนออนไลน์ก็สัญญาณขาดๆหายๆ ไฟดับ ฝนตก ทางครอบครัวที่อยู่ไทยก็ติดต่อทาง รร. และขอลาออกให้
เราตอนนั้นก็ไม่ได้คิดอะไรมาก 1ปี 2ปี ก็กลับไปเรียนทันได้ แต่กว่าจะไปไทยได้ก็ 4-5ปี ทำให้เราคิดหนัก
เรียนด้วยตัวเองก็ไม่คืบหน้า ครอบครัวก็จะไม่ส่งเรียนต่อเพราะอายุก็มากแล้วที่จะไปเรียน ป.5 ต่อ
เราก็แอบนึกอิจฉาพี่ชาย (ไม่ใช่พี่ชายแท้ๆ ลูกพี่ แม่เรา) ที่เกิดมาเป็นคนไทย แต่กลับไม่ตั้งใจเรียน ติดเกม ทั้งๆที่เราตั้งใจเรียนมากๆ แต่เป็นคนลาว
แล้วไม่มีโอกาส สมัยเราเรียนน่ะ เราตั้งเป้าไว้ว่า ถึงชีวิตวัยเรียนจะลำบากแค่ไหนก็อยากที่จะสนุกไปกับมัน ตอนนี้เราไม่มีอะไรเลย
เราพยายามที่จะสู้นะ แต่มันก็ตันมากๆๆๆ จนเกิดความคิดที่อยากจะฆ่าตัวตาย แต่เราดึงสติทัน+ไม่กล้าทำ ทุกวันนี้ผมพยายามคิดบวกแบบมากๆๆ
แต่ก็ชอบไปดูคนที่อายุเท่ากันแต่เขาเก่งในหลายๆด้าน เราก็ชมเขานะ เอาเขามาเป็นแบบอย่าง อยากทำให้ได้แบบเขา แต่พอเจอคนที่เก่งมากๆขึ้น
ก็ทำให้เราอดเอามาเปรียบเทียบตัวเองไม่ได้ ทุกวันก็นอนไม่หลับ หลับยาก กังวลอะไรตลอดเวลา บางวันก็เผลอทำให้ตัวเองเจ็บตัว ได้แผล
เหนื่อยบ้าง กินอาหารเยอะเกินปกติ มันเครียดมาก แต่เราพยายามจะคิดบวกให้มากขึ้น พยายามที่จะยิ้มนะ เราแค่อยากจะได้รับคำปลอบใจบ้าง
เอามาเยียวยาหัวใจที่อดทนพอได้แล้ว