เครียดเรื่องงานจนเป็นซึมเศร้า

เชื่อว่าใครๆต่างก็เคยผ่านช่วงชีวิตที่มันแย่ๆ หรือได้พบกับความผิดหวังต่างๆ แต่นั่นมันก็คือเรื่องราวในอดีตที่ผ่านมา และเราก็ได้รับบทเรียนในครั้งนั้นแล้ว แน่นอนว่าไม่มีใครสามารถย้อนเวลากลับไปแก้ไขเรื่องราวที่ผ่านมาได้ นอกจากการทำวันนี้ให้ดีที่สุด  และเราคนนึงที่อยากจะให้ช่วงชีวิตนึงได้เป็นความทรงจำที่ดีในวันข้างหน้า เป้าหมายคือ พ่อแม่ต้องไม่เหนื่อยและยิ้มได้ เลยอยากมีงานทำที่เป็นหลักเป็นแหล่ง จะได้มีเงินส่งเสียทางบ้าน และวันนึงโอกาสก็มา  นับว่าเป็นงานที่มีความรับผิดชอบค่อนข้างสูง เราจึงตั้งใจกับมาก บางครั้งก็พยายามมากจนดูโง่ เพราะเป็นงานบัญชีที่ต้องใช้ความจำเเละต้องรอบคอบ มันไม่ใช่สายที่เรียนมาจึงต้องค้นคว้าพยายามเรียนรู้ด้วยตัวเองไปในตัว แต่การพยายามที่มันหนักหน่วงเรื่องงาน จนไม่มีเวลาส่วนตัว วันๆคิดแต่เรื่องงาน คาดหวังในตัวเองสูงมาก แต่ความพยายามของเราที่ใส่ลงไปในงาน กลับมีเสียงตอบกลับมาว่า วันๆทำอะไรอยู่ ทำไม่ช้า เราจึงคิดว่าเราต้องพยายามมากๆๆๆขึ้น จนวูบน็อคไป ไม่มีอะไรดีเลย ร่างกายพัง จิตใจพัง รู้สึกท้อ รู้สึกอยากตายมาก ไม่อยากจะอยู่อยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์ วันนี้ เป็นวันที่เราเลือกที่จะถอยออกมาจากองค์กร ด้วยการลาออก ทำให้เหมือนเราได้วางปัญหาลง รู้สึกโล่งขึ้นมา แต่คำถามในใจก็ยังค้างคา ว่าที่ตั้งใจทำไปมันไม่มีใครเหนเลยหรอ