กลัวผู้คนเกิดจากอะไรคับ

ผมไม่รู้ว่าผมเริ่มกลัวผู้คนตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่รู้สึกตัวอีกทีตอนนี้ผมก็กลายเป็นคนกลัวผู้คนไปแล้ว แต่ผมคิดว่าอาจจะเป็นเรื่องของจิตใจ คือช่วง13ผมเรียนโรงเรียนประจำ ผมติดต่อกับพ่อแม่น้อยมาก ที่โรงเรียนผมก็มีปัญหาบ้าง เรื่องเรียนบ้าง เรื่องเพื่อนบ้าง ตอน14ผมรู้สึกเหนื่อยกับการเรียนมาก ผลการเรียนแย่ ติด0 ร มส โดนเรียกผู้ปกครอง พอพ่อแม่รู้ว่าเรียนแย่ก็โดนกดดันจากทางบ้าน ตอนนั้นผมเครียดมากแต่ก็ไม่มีใครให้ปรึกษา ผมได้แต่ตัดพ้อกับตัวเองรู้สึกด้อยค่าตัวเอง แต่ผมก็จบ ม.3มาได้ หลังจบแม่ผมให้พักเรียนหนึ่งปี แต่ตอนกลับมาบ้านผมรู้สึกไม่สนิทกับคนที่บ้านเลย กลายเป็นคนพูดน้อย เก็บตัว ไม่ค่อยออกไปไหน ผมว่าช่วงนี้น่าจะเป็นช่วงที่เริ่มกลัวผู้คน ช่วงนั้นรู้สึกเหมือนเป็นภาวะซึมเศร้า ผมรู้สึกห่อเหี่ยวในทุกวัน ผมนั้งคุยกับตัวเองหลายชั่วโมงในทุกๆวัน หลังกลับมาเรียนมันเป็นช่วงโควิดระบาดจึงต้องเรียนออนไลน์ คือผมหมดไฟกับการเรียนมาก เหมือนมาเรียนกับคนแปลกหน้า เรียนออนไลน์เป็นเดือน ผมเริ่มเรียนไม่ไหว พ่อแม่ก็เริ่มว่า คือผมเป็นคนสุดท้องเขาคงคาดหวังกับผมมากๆ ตอนนั้นปัญหาการเรียนเริ่มกลับมา ความรู้สึกเก่าๆ มันเริ่มย้อนกลับมา ผมเริ่มตัดพ้อหรือด้อยค่าตัวเองอีกครั้ง แต่รอบนี้ผมเรียนไม่จบ จริงๆผมเสียใจมากนะที่เรียนไม่จบ ผมนึกถึงพ่อแม่ที่เขาคาดหวังกับผมแล้วผมจะร้องทุกครั้ง มันเหมือนเป็นปมในใจผม ทำให้ผมด้อยค่ากตัวเองมาถึงทุกวันนี้เลย ตอนนี้ผม18ย่าง19แล้ว ตลอดเวลาที่หยุดเรียนผมไม่ค่อยจะได้ทำอะไร ผมเก็บตัวอยู่ในห้อง หมกมุ่นกับความคิด จนผมรู้สึกว่างเปล่ากับชีวิตมากๆ รู้สึกไร้จุดหมายกับชีวิตมากๆ ไม่รู้ว่าอยากทำอะไร แล้วก็เหมือนจะไม่มีอะไรที่อยากทำ ผมก็ลองทำงานบ้างแต่ทำกับคนที่รู้จักนะ เพราะปัญหากลัวผู้คนทำให้ผมใช้ชีวิตยากมาก เวลาเจอผู้คนใกล้ๆผมรู้สึกกลัวว่าเขาจะมองมาที่ผมไม่รู้ทำไม ผมไม่อยากให้ใครมองผม ผมอยากเป็นเพียงอากาศที่รู้ว่ามีแต่ก็มองไม่เห็น จริงๆผมก็รู้ว่าเขาไม่ได้สนใจผมหรอก แต่จิตใจผมก็ยังรู้สึกอยู่ดี ผมร่ายมายาวมากเลยและไม่รู้มันเกี่ยวกับหัวข้อกระทู้ที่ผมตั้งไหม แต่ขอผมระบายหน่อยนะ เพราะผมไม่เคยพูดเรื่องความรู้สึกกับใครเลย กระทู้นี้ผมเขียนออกมาจากความรู้สึกจริงๆนะ สุดท้ายนี้ ผมขอบคุณนะถ้ามีคนอ่านมาถึงตรงนี้ เหมือนกับคุณได้รับฟังผม ถึงคุณจะเป็นคนแปลกหน้า แต่คุณก็รับฟังผม ขอบคุณจริงๆจากใจของผมเลย