แฟนเราบ้านรวย แม่ให้บัตรเครดิตไว้ใช้ตั้งแต่เด็ก จนตอนนี้มีหนี้เกือบ 5 แสน (ครอบครัวไม่รู้)
โดยที่เค้าทำงานดูแลร้านที่แม่ลงทุนเปิดให้มาตั้งแต่สมัยเรียนตรี เมื่อก่อนก็มีรายได้ต่อเดือน 3 หมื่นกว่า
แต่ตั้งแต่โควิดรายได้ก็น้อยลง ส่วนใหญ่จะได้ประมานเดือนละ 15000 บางเดือนน้อยสุด 12000 ก็มี
บัตรก็จ่ายขั้นต่ำทุกเดือน จนตอนนี้บางเดือนก็แทบไม่มีจ่าย เงินใช้ไม่มี เก็บไม่มี กินเราออกเกือบหมด ยืมเงินเราไปใช้ซื้อตั๋วคอนอีก
เขาก็คิดทำธุรกิจเพิ่มนะ แม่เค้าก็ลงทุนเปิดร้านอื่นๆ เพิ่ม 2 ร้าน แต่ร้านทั้ง 2 ก็ไม่กำไร ขาดทุนมาหลายเดือนแต่ก็ไม่เลิกทำ
และครอบครัวเค้าก็ดูไม่ได้เดือดร้อนอะไรกับการจะขาดทุนไปเรื่อย
และเขาก็เรียนป.โทอยู่ ก็เลยยังไม่ทำงานประจำอะไรเพิ่ม
ปัญหาคือเราเซ็งมาก เวลาร้านพนักงานขาดคนเค้าชอบไปทำแทน ทั้งๆที่เงินก็ไม่ได้และไม่คิดหาวิธีที่ดีกว่าจัดการ
แล้วก็ชอบอ้างว่าแล้วจะให้ทำยังไงๆ พอเราติก็โกรธ คือในมุมเราเค้าไม่เหมาะกับการเป็นเจ้าของธุรกิจเท่าไหร่
เราคิดว่าบางทีร้านปิดบางวันที่พนักงานไม่มี และลูกค้าไม่ได้เยอะอาจทำให้ขาดทุนน้อยกว่าต้องมาเสียค่าใช้จ่ายในการเปิด และค่าเสียเวลา
แทนที่เค้าจะเอาเวลาไปทำอย่างอื่น ก็มาทำอยู่ได้กับพวกเรื่องยิบย่อย อย่างเช่น นั่งแอบฟังพนักงานคุยกันจากกล้องวงจรปิด
ไปเฝ้าร้านทั้งที่มีพนักงานอยู่แล้ว คือถ้านานๆทีเข้าไปเช็คก็พอเข้าใจได้ แต่นี่กะจะเข้าทุกวันแทนที่จะเอาเวลาไปทำอย่างอื่น
ส่วนงานเรียนป.โทก็ชอบมาขอให้เราช่วยทำให้ (เราเป็นคนเก่ง เรียนเกียรตินิยม กำลังเรียนโท อยู่แต่คนละคณะ)
เราก็เซ็งไม่อยากทำงาน ทำวิทยานิพนธ์จะเรียนทำไม เหมือนเค้าเรียนแค่เพราะแม่คาดหวังและตัวเค้าอยากเรียนคณะนี้มาตั้งแต่ตรีแล้วไม่ได้เรียน
(แม่ออกเงินให้) แล้วงานที่อาจารย์สั่ง สั่งล่วงหน้านานหลายสัปดาห์ เค้าจะชอบมาทำเอาวันสุดท้าย ทำไม่ได้ก็ขอให้เราช่วย มากดดันให้เราช่วย
ทั้งที่เราทั้งทำงานของเรา ดูแลเขา ก็เหนื่อยมากแล้ว (เราเรียนด้วย ทำงานด้วย รับงานพิเศษด้วยหลายอย่าง)
เดือนๆนึงเราเสียทั้งเงินทั้งเวลาให้เขามากมาย
บางทีก็เหนื่อย ขอระบายหน่อย เห้อ
แต่ก็ไม่ได้อยากเลิกนะแค่บางทีก็เซ็งเฉยๆ จุดที่ดีก็คือเค้าก็พอมีทักษะบางอย่างที่เราขาด ละก็ดูแลเราบ้าง
แต่บางทีก็เซ็งเหลือเกิน
แฟนมีหนี้เยอะ แต่ก็ชอบทำงานที่ไม่ได้เงินอยู่ได้
โดยที่เค้าทำงานดูแลร้านที่แม่ลงทุนเปิดให้มาตั้งแต่สมัยเรียนตรี เมื่อก่อนก็มีรายได้ต่อเดือน 3 หมื่นกว่า
แต่ตั้งแต่โควิดรายได้ก็น้อยลง ส่วนใหญ่จะได้ประมานเดือนละ 15000 บางเดือนน้อยสุด 12000 ก็มี
บัตรก็จ่ายขั้นต่ำทุกเดือน จนตอนนี้บางเดือนก็แทบไม่มีจ่าย เงินใช้ไม่มี เก็บไม่มี กินเราออกเกือบหมด ยืมเงินเราไปใช้ซื้อตั๋วคอนอีก
เขาก็คิดทำธุรกิจเพิ่มนะ แม่เค้าก็ลงทุนเปิดร้านอื่นๆ เพิ่ม 2 ร้าน แต่ร้านทั้ง 2 ก็ไม่กำไร ขาดทุนมาหลายเดือนแต่ก็ไม่เลิกทำ
และครอบครัวเค้าก็ดูไม่ได้เดือดร้อนอะไรกับการจะขาดทุนไปเรื่อย
และเขาก็เรียนป.โทอยู่ ก็เลยยังไม่ทำงานประจำอะไรเพิ่ม
ปัญหาคือเราเซ็งมาก เวลาร้านพนักงานขาดคนเค้าชอบไปทำแทน ทั้งๆที่เงินก็ไม่ได้และไม่คิดหาวิธีที่ดีกว่าจัดการ
แล้วก็ชอบอ้างว่าแล้วจะให้ทำยังไงๆ พอเราติก็โกรธ คือในมุมเราเค้าไม่เหมาะกับการเป็นเจ้าของธุรกิจเท่าไหร่
เราคิดว่าบางทีร้านปิดบางวันที่พนักงานไม่มี และลูกค้าไม่ได้เยอะอาจทำให้ขาดทุนน้อยกว่าต้องมาเสียค่าใช้จ่ายในการเปิด และค่าเสียเวลา
แทนที่เค้าจะเอาเวลาไปทำอย่างอื่น ก็มาทำอยู่ได้กับพวกเรื่องยิบย่อย อย่างเช่น นั่งแอบฟังพนักงานคุยกันจากกล้องวงจรปิด
ไปเฝ้าร้านทั้งที่มีพนักงานอยู่แล้ว คือถ้านานๆทีเข้าไปเช็คก็พอเข้าใจได้ แต่นี่กะจะเข้าทุกวันแทนที่จะเอาเวลาไปทำอย่างอื่น
ส่วนงานเรียนป.โทก็ชอบมาขอให้เราช่วยทำให้ (เราเป็นคนเก่ง เรียนเกียรตินิยม กำลังเรียนโท อยู่แต่คนละคณะ)
เราก็เซ็งไม่อยากทำงาน ทำวิทยานิพนธ์จะเรียนทำไม เหมือนเค้าเรียนแค่เพราะแม่คาดหวังและตัวเค้าอยากเรียนคณะนี้มาตั้งแต่ตรีแล้วไม่ได้เรียน
(แม่ออกเงินให้) แล้วงานที่อาจารย์สั่ง สั่งล่วงหน้านานหลายสัปดาห์ เค้าจะชอบมาทำเอาวันสุดท้าย ทำไม่ได้ก็ขอให้เราช่วย มากดดันให้เราช่วย
ทั้งที่เราทั้งทำงานของเรา ดูแลเขา ก็เหนื่อยมากแล้ว (เราเรียนด้วย ทำงานด้วย รับงานพิเศษด้วยหลายอย่าง)
เดือนๆนึงเราเสียทั้งเงินทั้งเวลาให้เขามากมาย
บางทีก็เหนื่อย ขอระบายหน่อย เห้อ
แต่ก็ไม่ได้อยากเลิกนะแค่บางทีก็เซ็งเฉยๆ จุดที่ดีก็คือเค้าก็พอมีทักษะบางอย่างที่เราขาด ละก็ดูแลเราบ้าง
แต่บางทีก็เซ็งเหลือเกิน