สวัสดีค่ะ คือจขกท.มีเรื่องมาปรึกษา เป็นเรื่องพื้นฐานความคิดทั่วไปค่ะ (ตอนนี้จขกท.อายุ 17) คือเรื่องมีอยู่ว่า แม่เอาจานข้าวขึ้นไปกินบนรถ
แล้วพอตอนถึงบ้านเราก็บอกกับยื่นถ้วยให้แม่แล้วบอกอย่าลืมเอาลงด้วยนะคะ ทีนี้แม่หันมาบอกเลยค่ะ ว่าโหแค่ถือถ้วยลงเนี่ยนะ ถือให้ไม่ได้หรอ เราก็บอกถือได้ แต่ก็บอกดีๆก็ได้ว่าช่วยถือลงให้แม่หน่อย แต่แม่บอกว่ามันเป็นหน้าที่ลูกที่ต้องถือลงให้แม่ ทีนี้เราก็งงเลยค่ะว่า ตัวเองเอาขึ้นไปกินแล้วมาบอกว่ามันเป็นหน้าที่ลูกที่ต้องเอาลงให้ เราก็งงเลยค่ะ จิงๆถ้าขอช่วยเราพร้อมช่วยเลยนะ มันไม่หนักหนาอะไร แต่คือพอมาบอกเป็นคำสั่ง เป็นสิ่งที่ต้องทำมันรู้สึกตะหงิดแปลกๆ เลยอยากรู้ว่าปกติมันเป็นหน้าที่ลูกที่ต้องคอยเก็บให้แม่รึเปล่าคะ
(เราก็ถามนะคะว่าต้องคอยเก็บให้ตลอดเลยรึเปล่า แม่บอกว่า ใช่เพราะแม่เป็นแม่ ลูกต้องทำทุกอย่างให้แม่อยู่แล้ว และปกติโดยไม่ต้องขอก็ต้องทำให้)
เพิ่มเติม หนูรู้สึกว่าแม่คิดว่าตัวเองถูกเสมอเลย พอไม่ได้ดั่งใจอะไรก็จะ play victim หรือยอกย้อนเรา ไม่ว่าแม่จะทำอะไรให้รู้สึกมันเป็นหนี้บุญคุณทุกเรื่องเลย เอาตรงๆหนูก็เริ่มลำบากใจเวลาแม่ทำอะไรให้ เพราะแม่เสามารถนำอามาอ้างให้เราทำวันหลังค่ะ
เราหรือแม่ที่ถูกคะ
แล้วพอตอนถึงบ้านเราก็บอกกับยื่นถ้วยให้แม่แล้วบอกอย่าลืมเอาลงด้วยนะคะ ทีนี้แม่หันมาบอกเลยค่ะ ว่าโหแค่ถือถ้วยลงเนี่ยนะ ถือให้ไม่ได้หรอ เราก็บอกถือได้ แต่ก็บอกดีๆก็ได้ว่าช่วยถือลงให้แม่หน่อย แต่แม่บอกว่ามันเป็นหน้าที่ลูกที่ต้องถือลงให้แม่ ทีนี้เราก็งงเลยค่ะว่า ตัวเองเอาขึ้นไปกินแล้วมาบอกว่ามันเป็นหน้าที่ลูกที่ต้องเอาลงให้ เราก็งงเลยค่ะ จิงๆถ้าขอช่วยเราพร้อมช่วยเลยนะ มันไม่หนักหนาอะไร แต่คือพอมาบอกเป็นคำสั่ง เป็นสิ่งที่ต้องทำมันรู้สึกตะหงิดแปลกๆ เลยอยากรู้ว่าปกติมันเป็นหน้าที่ลูกที่ต้องคอยเก็บให้แม่รึเปล่าคะ
(เราก็ถามนะคะว่าต้องคอยเก็บให้ตลอดเลยรึเปล่า แม่บอกว่า ใช่เพราะแม่เป็นแม่ ลูกต้องทำทุกอย่างให้แม่อยู่แล้ว และปกติโดยไม่ต้องขอก็ต้องทำให้)
เพิ่มเติม หนูรู้สึกว่าแม่คิดว่าตัวเองถูกเสมอเลย พอไม่ได้ดั่งใจอะไรก็จะ play victim หรือยอกย้อนเรา ไม่ว่าแม่จะทำอะไรให้รู้สึกมันเป็นหนี้บุญคุณทุกเรื่องเลย เอาตรงๆหนูก็เริ่มลำบากใจเวลาแม่ทำอะไรให้ เพราะแม่เสามารถนำอามาอ้างให้เราทำวันหลังค่ะ