ผมอายุไม่เยอะปัจจุบันก็ทำงานประจำครับ งานประจำก็เรื่อยๆปกติดี งานไม่ได้ท้าทายอะไร ผมมีงานอดิเรกหลังเลิกงานที่ชอบเเละก็เป็นงานเสริมด้วยคือผมชอบวาดรูปครับ บางทีก็จะมีฝรั่งมาติดต่อจ้างงานบ้าง ใจจริงเเล้วผมก็อยากทำให้งานอดิเรกนี่เป็นอาชีพหลักให้ได้เหมือนกันครับเเต่ก็สายป่านยังไม่ได้ยาวพอขนาดนั้น(เเบบระดับที่ว่ามีคิวงานติดๆกันซัก4-5เดือน)
พักหลังๆเหมือนรู้สึกว่าตัวเองจะมีอาการหนีงาน ไม่รู้จะอธิบายยังไงดีถ้าพูดเป็นภาษาอังกฤษก็คงเป็น task avoidanceครับ คือปกติเมื่อก่อนผมกลับถึงบ้านก็จะลุยงานอดิเรกเลยหรือถ้ามีงานจ้างช่วงนั้นก็จะทำเลย เเต่พักหลังๆเหมือนเเบบว่าเหมือนว่าพอกลับถึงห้อง อาบน้ำ กินข้าว นั่งหน้าคอม สมองมักสั่งการอยากจะทำอย่างอื่นเเทน เปิดยูทูป เล่นเกม หรือไม่ก็อยากนอนเฉยๆ รู้สึกเหนื่อย ซึ่งเมื่อก่อนไม่เป็นเเบบนี้เลย เริ่มผลัดวันประกันพรุ่งเป็นนิสัย เริ่มรู้สึกทำเเล้วไม่สนุก มีลูกค้าติดต่อมาก็ไม่อยากทำทั้งที่ในใจก็คิดว่านั่นมันก็เงิน
เลยชักไม่เเน่ใจว่าตัวเองหมดpassion burnoutหรือขี้เกียจ งานประจำก็ทำปกติดีไม่ได้รู้สึกว่าขี้เกียจอะไร ทำงานปกติให้ครบวัน
จริงๆมันก็ไม่กระทบอะไรกับชีวิตมากมายหรอกครับ เเต่พอนานวันเข้าก็รู้สึกว่า เป้าหมายที่คิดไว้ก็ห่างไกลขึ้นไปเรื่อย
สังเกตตัวเองอย่างไรครับว่าหมดpassionหรือขี้เกียจ
พักหลังๆเหมือนรู้สึกว่าตัวเองจะมีอาการหนีงาน ไม่รู้จะอธิบายยังไงดีถ้าพูดเป็นภาษาอังกฤษก็คงเป็น task avoidanceครับ คือปกติเมื่อก่อนผมกลับถึงบ้านก็จะลุยงานอดิเรกเลยหรือถ้ามีงานจ้างช่วงนั้นก็จะทำเลย เเต่พักหลังๆเหมือนเเบบว่าเหมือนว่าพอกลับถึงห้อง อาบน้ำ กินข้าว นั่งหน้าคอม สมองมักสั่งการอยากจะทำอย่างอื่นเเทน เปิดยูทูป เล่นเกม หรือไม่ก็อยากนอนเฉยๆ รู้สึกเหนื่อย ซึ่งเมื่อก่อนไม่เป็นเเบบนี้เลย เริ่มผลัดวันประกันพรุ่งเป็นนิสัย เริ่มรู้สึกทำเเล้วไม่สนุก มีลูกค้าติดต่อมาก็ไม่อยากทำทั้งที่ในใจก็คิดว่านั่นมันก็เงิน
เลยชักไม่เเน่ใจว่าตัวเองหมดpassion burnoutหรือขี้เกียจ งานประจำก็ทำปกติดีไม่ได้รู้สึกว่าขี้เกียจอะไร ทำงานปกติให้ครบวัน
จริงๆมันก็ไม่กระทบอะไรกับชีวิตมากมายหรอกครับ เเต่พอนานวันเข้าก็รู้สึกว่า เป้าหมายที่คิดไว้ก็ห่างไกลขึ้นไปเรื่อย