ท้อแท้กับชีวิตตัวเอง

ตลอดชีวิตของผม ไม่เคยมีอะไรที่เรียกว่าความสุข  มันน่าเศร้านะ ที่เกิดมามีแม่แบบนี้และโดนทิ้งลงถังขยะตั้งแต่ทารก  และครอบครัวแบบนี้ สังคมที่อยู่รอบตัว ตัวผมโดดเดี่ยวมาตลอด แม้เพื่อนคุยยังไม่มีด้วยซ้ำ วัยเรียนก็มืดมนโดนแกล้งทุกวันทุกเวลา มองไปทางไหนก็ไม่มีแสงสว่าง ไม่เคยมีใครยืนมือเข้ามาช่วย แม้แต่เพื่อนสนิทก็ไม่ช่วย  ชะตากรรมหรอที่ต้องเจอแบบนี้ บางครั้งตัวเองก็คิดอยากตายให้มันจบๆ คนที่ผมรักจริงๆ คือคุณย่าและคุณปู่ของผม ท่านดีกับผมมากๆ ทุกวันนี้ผมคงไม่เจอคุณย่าไปตลอดชีวิตแล้วล่ะ ท่านเสียไปตอนผมป.6 ช่วงนั้นเป็นช่วงสอบของผมพอดี ผมไม่ได้ลาท่าน มันเป็นปมในใจ ทุกๆวันผมต้องแอบร้องให้ ยิ้มแบบหลอกๆ ทั้งๆที่ตัวเองเศร้า เรื่องงานก็โดนกดค่าแรงยิ่งกว่าขั้นต่ำ ต้องอดกินในบางมื้อ ร่างกายผมเคยเกือบขาดสารอาหาร ทำอะไรมากไม่ได้  ผกมักจะตั้งคำถามกับตัวเอง ว่า "กูเกิดมาทำไมว่ะ" ไม่เคยได้ความอบอุ่นจากคนเป็นแม่เลยสักนิด ผมอยากทำอะไรก็โดนห้ามนู้นนี่นั้น จิตใจผมมันพังไปแล้วหรอ ผมอธิบายความรู้สึกตลอดชีวิตของผมได้แค่นี้ ขอบคุณทุกคนที่อ่านนะครับ ผมยังเดินหน้าต่อไปแม้จะรู้ว่ายังไงผมก็ต้องตายในสักวัน