รีวิวชีวิตหลังเรียนจบ เริ่มเข้าสู่วัยทำงานที่พยายามหางานมากเพราะกลัวตัวเองไม่มีงานทำ

เราเป็นนักศึกษาที่พึ่งเรียนจบใหม่ ที่รอรับปริญญาพอถึงเวลาที่ใกล้เรียนจบ เรารู้สึกร่องลอยมาก เพราะกลัวว่าตัวเองจะหางานทำไม่ได้ เราพยายามหางานตั้งแต่เรายังไม่ได้วุฒิ เราพยายามหางานมากๆ จนได้งาน งานแต่ละที่ที่ได้ก็ดีนะแต่เป็นเพราะเราเองที่รู้สึกอยู่ไม่ถูกที่ งานแรกที่ได้ก็เป็นบริษัทแห่งหนึ่งที่เข้าไปทำเเล้วเรารู้สึกว่าไม่ค่อยปลอดภัย และทำงานไม่เป็นระบบเลย เราจึงออก มางานที่2 งานนี้โอเคนะเกี่ยวกับคนป่วยแต่ค่าตอบแทนน้อยมาก ได้เดือนละ7,000-8,000บาทต่อเดือนซึ่งไม่เพียงพอต่อค่าใช้จ่ายของเรา และอีกอย่างคือเราทำงานเดือนแรกเราจะยังไม่ได้เงินเดือน เราจะได้เงินเดือน เดือนที่สองแทน เท่ากับว่าเราต้องทำงานให้เขาฟรี1เดือน เราจึงได้ตัดสินใจที่จะลาออกมา งานที่3 รายได้โอเค แต่ต้องยืนวันละ 8-9ชั่วโมงต่อวัน ไม่ค่อยมีเวลาได้พักเลย ต้องคอยเรียกแขกตลอดอยู่ร้านอาหาร  เราได้ลองทำแล้วเรารู้สึกไม่ค่อยตรงกับเราเท่าไหร่ เราเริ่มคิดหนักมากๆว่าทำไมตัวเองไม่มีความสามารถ ความอดทนเลย ทำแค่นี้ก็ยังทำไม่ได้ เรากดดันตัวเองสักพักจนวันหนึ่งเราเริ่มรู้สึกว่าไม่ได้จริงๆเราจึงตัดสินใจลาออก พอลาออกมาแล้วสิ่งที่แย่สุดคือที่บ้านไม่เข้าใจเราเลยช่วงแรกๆ ส่วนใหญ่จะเป็นพวกคนแก่ๆทั้งหลาย ว่าเราบ้าง แบบอะไรทำไมแค่นี้ทำไม่ได้ ความอดทนไม่มีแบบนี้จะไปทำอะไรได้ เรียนจบแล้วทำไมไม่ทำงาน ว่าเราตลอดบอกแต่ให้เราไปหางานอย่างเดียว บางวันป้าข้างบ้านก็ทักบ้างแบบอ้าวไม่ทำงานเหรอ ยังไม่ได้งานอีกเหรอ ทำให้เราเครียดเข้าไปอีก พอไปสัมภาษณ์งานก็โดนHR ว่าแขวะ มาบ้าง เช่น ความอดทนไม่มีแบบนี้ก็อยู่ที่ไหนไม่ได้หรอก รับมาก็คงเสียเวลาอีก เราไปสัมภาษณ์มา3-4ที่ จนเราท้อและสิ้นหวังมาก เรานอนคิดทุกคืนจมอยู่กับความคิดตัวเองเป็นวันๆโดนไม่ได้ไปไหน ไม่ได้เจอใครเลย เริ่มออกห่างกับทุกคน ออกห่างจากทุกอย่าง จมอยู่แบบนะนั้นเป็นอาทิตย์ๆ ออกไปข้างนอกก็เจอแต่คำถาม คำพูดแย่ๆ แบบลูกเพื่อนคนนี้เขาได้งานทำแล้ว หลานคนนี้ได้งานทำรายได้ดี นู้นนี้นั้น จนวันหนึ่งเราทนไม่ไหวจริงๆๆ มันแบบสิ้นหวัง มันผิดหวังแบบขั้นสุด เรายืนร้องไห้กลางบ้านเหมือนเด็กๆเลย ทุกคนตกใจมากแบบหยุดทุกอย่าง เพราะปกติเราไม่เคยร้องไห้ให้ที่บ้านเห็นเลยสักครั้ง พ่อกับแม่ถามเราว่าเป็นอะไร ตอนนั้นแบบพูดได้แต่คำว่าขอโทษนะ ขอโทษ ที่หนูไม่ได้เรื่องอะไรเลย ขอโทษที่ทำให้ผิดหวัง ขอโทษที่เป็นที่พึ่งพาให้ไม่ได้เลย
พ่อแม่เราขำเฉยเลย เรานี้งงเลยทำอะไรไม่ถูกเลยจังหวะนั้น เขาบอกโหไม่มีใครทำงานเดียวไปจนวันตายหรอก กว่าพ่อกับแม่จะได้งานที่อยู่ตัวเจอมาเป็น10กว่างาน พึ่งจะได้งานที่ลงตัวก็ปาไปนู้นอายุเข้าเลข3อะ ถึงจะได้งานที่ลงตัว คนเรามันต้องลองหลายๆงาน ไม่มีใครได้งานเดียวไปตลอดชีวิตหรอก เมื่อถึงเวลาเดี๋ยวงานมันก็มาหาเราเองแหละ จำไว้ประสบการณ์มันจะสอนเราเองอะไรที่มันคือที่ของเรา งานของเราเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสมมันจะมาหาเราเอง ลองไปทำในสิ่งที่ตัวเองรักดู ดูหนังครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ เที่ยวครั้งสุดท้ายตอนไหน และใบปริญญาอะได้รับเเล้วเหรอ ตอนพ่อกับแม่เราพูด เรางงมากว่าเกี่ยวอะไร พ่อกับแม่เราบอก ตอนเรียนก็เรียนอย่างเดียว แล้วตอนนี้จะหาแต่งานอย่างเดียว โดยยังไม่ได้ใช้ชีวิตเลย พักก่อนไหม ให้เวลาตัวเองได้พักบ้าง กว่าจะเรียนจบมาก็เหนื่อยพอแล้ว จบมาก็ให้เวลาให้โอกาสตัวเองใช้เวลาในการพักบ้าง พ่อแม่ไม่ได้ต้องการอะไรเลย ถ้าลูกมีความสุขพ่อแม่ก็มีความสุข คนอื่นจะว่ายังไงก็ชั่งเขา เรารู้ตัวของเราเอง เราเต็มที่กับทุกอย่าง แต่ช่วงเวลาหรือจังหวะมันอาจจะยังไม่ใช่กับเรา ตั้งแต่วันนั้นมาเหมือนเราปลดล็อคตัวเอง เรากลับมาคิดกับตัวเองที่ผ่านมาเราเต็มที่กับทุกอย่าง อดทนมาทุกอย่าง ไม่ใช่เราไม่อดทนแต่มักจะมีบางอย่างมาทำให้เราต้องออกมาจากที่ตรงนั้นแบบไม่ได้ตั้งตัว ถึงเราจะไม่อยากออกก็จะต้องมีเหตุจนได้ ตอนนี้เรารู้สึกดีขึ้น ได้มาทำในสิ่งที่ตัวเองชอบ ให้เวลาพักกับตัวเอง ถึงตอนนี้เราจะยังว่างงานอยู่ก็เถอะนะ แต่เราก็พยายามเรียนรู้ หาแนวทางของการที่จะมีธุระกิจของตัวเอง จนตอนนี้เราก็ได้เริ่มจะทำให้เป็นรูปเป็นร่างแล้วนิดๆ ใครที่เคยเป็น หรือเจอสถานะการณ์แบบเราก็ขอให้สู้ๆ เเล้วทุกอย่างมันจะผ่านไปนะคะ เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสมสิ่งที่ดีมันจะมาหาเราเองค่ะ