ผมชอบมังะ Aku no hana (รักโรคจิต) มากครับ

ผมอ่านจบเมื่อปีที่แล้ว ((((ตอนนั้นอายุ18 กำลังศึกษาอยู่ มัธยมศึกษาปีที่6 ตอนอยุ่ในห้องเรียผมเล่นทรศแล้วเลื่อนเจอในฟีคtiktokว่ามังงะเรื่องนี้ดีมากแล้วต้องอ่านสักครั้งในชีวิตในตอนนั้นผมก็กำลังติดตามผลงานของอาจารย์ Oshimi อยุ่แล้วด้วยในเรื่อง สายเลือดวิปริต ผมก็เลยซื้อมาอ่านที่บ้าน(สั่งออนไลน์) เห็นต่างชาติเขาบอกกันว่าเป็นมังงะเกี่ยวกับเด็กคนนึงที่หมดไฟในการใช้ชีวิตและเกิดปัญหาในการใช้ชีวิตเลยต้องการค้นหาความหมายของชีวิตผมก็เลยคิดว่ามันสนใจน่าดูเลยเอามาอ่าน))))
แต่ดันไปเจอในฟีดtiktokเข้ามันก็ชวนนึกถึงเรื่องๆนั้นพอดีผมชอบเรื่องนี้มากๆครับผมอ่านเรื่องในบทสรุปท้ายๆของเรื่องด้วยรอยยิ้มจริงๆที่ไม่ใช่รอยยิ้มที่เอาไปออกไปข้างนอกบ้านหรือที่ใช้กับผู้คน
ผมชอบบทสรุปของเรื่องๆนี้มาก
เป็นมังงะจิตวิทยาที่ผมชอบมากๆเลยครับอ่านแล้วนำ้ตาจะไหล

ผมอยากbasedตัวเองเหมือนในตัวละครหลักของเรื่องมากเลย คือ การละทิ้งอดีตที่เกิดขึ้นแต่ไม่ลืมมันแช้วก็เริ่มต้นชีวิตที่เราต้องการหรือมีความสุขกับมัน

ตอนแรกๆอ่านแล้วรู้สึกว่าหนังสือดีหว่ะ
ภาพก็สวย (ผมอ่านได้อาทิตย์ละ1-2เล่ม เพราะไม่ได้อยุ่บ้าน)
คาสุกะ ทาคาโอะ ในวัย17 กับผม วัย19ไม่ต่างกันนัก
แต่ตอนจบของเรื่องคือคนละคนกันเลย
ผมอยากเป็นแบบนั้นได้มั่งจัง

(สปอย)
แต่ที่สงสัยที่สุดคือ

ทำไมคาสุกะถึงมาชอบนาคามุระได้ อ่านไปเรื่อยๆก็เข้าใจว่ามันชอบเพราะโรคจิตเหมือนกันมั้ง หรืออาจจะมีอย่างอื่น

กับอีกอย่างคืออายะเลิกกับโทจิได้โคตร……….เออนะ