เหนื่อยกับชีวิตที่ต้องกตัญญู

เหนื่อยกับชีวิตที่ต้องกตัญญู

พ่อแม่เรามีลูก 4 คน ครอบครัวเราจนมาก พ่อทำงานคนเดียว เงินเดือนน้อย (พ่อไม่คิดเปลี่ยนงานหรือพยายามหางานที่ดีกว่าเดิม) แม่เป็นโรคประสาท ไม่ทำงาน ไม่เป็นแม่บ้าน ไม่ดูแลลูกหรือผัว ลูกๆส่วนใหญ่จบไม่สูง ได้แค่เรียนโรงเรียนวัด เสื้อผ้าเก่าๆตกทอดกัน บ้านเช่า มีข้าวกินบ้าง ไม่มีบ้าง ไม่มีของฟุ่มเฟือยอะไร (ชีวิตลำบากอะค่ะ) 

แต่เราดิ้นรน (ดิ้นรนแบบดีบ้างไม่ดีบ้าง) จนเรียนจบสูง ได้งานดีปานกลาง แต่ต้องส่งเงินให้ที่บ้านมาตลอด ตั้งแต่อายุ 18 (หาเงินเรียนมหาลัยเอง แถมต้องส่งเงินให้ที่บ้านด้วยมาตลอด ) 

ตอนนี้เราอายุ 36 แล้ว ปัจจุบันส่งให้ที่บ้าน รวมๆ ประมาณ 60% ของเงินเดือน ทุกเดือน ตอนนี้เราเหนื่อยและท้อมาก เพราะสังคมในที่ทำงานเราเริ่มสูงขึ้น เจอคนที่รวยๆ แต่งตัวดีๆ ซึ่งเราต้องไปเข้าสังคมเพราะงาน แต่ก็ไม่มีอะไรไปเทียบเขาได้เสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋า รถยนต์ ไม่มีเลย รู้สึกท้อ

บางทีก็รู้สึกว่าถ้าเราได้ใช้เงินเดือนเรามาแต่งตัว ฟุ่มเฟือยบ้างก็คงดี

พ่อแม่ก็เรียกร้อง ขอเงินเพิ่ม พ่อก็ชอบพูดว่าใกล้ตายๆ (เรารู้สึกว่าเขาเรียกร้องความสนใจ)

แค่นี้แหละค่ะ อยากระบาย มันเศร้า บางทีก็อยากตายไปเกิดชาติหน้าอยากให้ตัวเองโชคดีกว่านี้ มีโชคกับเขาบ้าง
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่