.
โดย : ชลัน
๑๗
__________________________
เย็นวันศุกร์ฉันกับปลัดพศินมาถึงบ้าน คุณแม่กับกัญญาทำกับข้าวรอเรียบร้อย สีหน้าของกัญญาไม่ค่อยรับแขกนัก แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา กัญญาคงอึดอัดและพอจะทราบว่าคุณแม่กำลังพยายามจับคู่ให้ระหว่างตนเองกับคุณปลัด ถึงได้ทำสีหน้าแบบนั้นออกมาทุกครั้งที่คุณปลัดมาที่บ้าน
"คุณปลัดสวัสดีดีค่ะ มาทุกศุกร์เลยนะคะ" กัญญาทักทาย ฉันเหลือบมองหน้าน้องสาวแวบหนึ่ง จากนั้นก็ทำตัวปกติ พวกเรานั่งอยู่ในห้องรับแขกบ้านคุณแม่
"อ่อพอดีพี่จะกลับบ้านครับ เลยแวะมาหาคุณอาสักหน่อย" กัญญาพยักหน้าเข้าใจ "และก็ไม่ต้องเรียกคุณปลัดก็ได้ เรียกพี่ก็ได้ครับ จะได้ไม่ดูห่างเหิน เราคนกันเองนะ" ปลัดว่า
"จะดีเหรอคะ" กัญญายังคงต่อปากต่อคำ
"ดีครับน้องกัญญา" ปลัดยืนยัน "แล้วสัปดาห์นี้พี่ใหญ่ไม่ได้กลับมาบ้านหรอกเหรอครับ มาคราวก่อนก็ไม่เจอ"
"พี่ใหญ่เขามีธุระค่ะ เขาก็ต้องมีเวลาอยู่กับครอบครัวเขาบ้าง เขาไม่ว่างมาทุกสัปดาห์หรอก" กัญญายังประชดไม่เลิก ฉันเกรงใจแทนคุณปลัดมาก ไม่รู้จะอึดอัดหรือเปล่า ฉันเห็นสีหน้าของคุณปลัดดูเกรงใจอยู่ไม่น้อย "อ๋อ คุณพ่อไม่อยู่นะคะ อยู่เพียงคุณแม่"
"ไม่เป็นใครครับ ผมแวะมาแป๊บเดียวก็จะกลับแล้ว"
คุณแม่ปล่อยให้เราสามคนคุยกันตามประสา ไม่เข้ามาคุยด้วย เพียงทักทายกับคุณปลัดแล้วก็ออกไป ฉันรู้ว่าอยากเปิดโอกาสให้กัญญากับคุณปลัดอยู่ด้วยกัน แต่ต้องให้ฉันอยู่ด้วย เพื่อไม่เป็นการดูประเคนให้เกินไป ฉันจะเป็นคนชวนคุยเสียมากกว่า เพื่อไม่ให้บรรยากาศมันเงียบจนชวนอึดอัด
เราคุยกันพร้อมทานอาหารว่างที่คุณแม่ทำมาให้ สักพักโทรศัพท์ของกัญญาก็มีคนโทรเข้า ฉันรู้ว่าใคร! นายภีมแน่ ๆ ที่โทรเข้ามา ทุกครั้งที่คุณปลัดมาบ้าน กัญญาจะมีคนโทรหาแบบนี้ประจำ และขอตัวไปคุยกันนาน ๆ ฉันรู้ว่ากัญญาตั้งใจทำให้คุณปลัดทราบว่าตนมีคนอยู่ในใจแล้ว
กัญญาหยิบโทรศัพท์มาดู ยิ้มเขินให้หน้าจอ "ญาขอตัวนะคะพี่ตา คุณปลัด เอ่อ พี่พศิน" กัญญาพูดเจือรอยยิ้ม ราวกับดีใจที่เห็นว่าใครโทรมาอย่างนั้น "พอดีเพื่อน... สนิทโทรมาค่ะ ญาขอตัวไปคุยแป๊บนึงนะคะ" พูดจบกัญญาก็เดินออกจากห้องรับแขกไป เหลือเพียงฉันกับคุณปลัดสองคน
คน ๆ นั้นต้องเป็นนายภีมแน่ ๆ เหมือนมันเป็นแผนของทั้งสองคน เหมือนนายภีมจงใจโทรหากัญญาในเวลานี้ ปกติถ้ากัญญามาบ้านนายภีมจะไม่โทรหากัญญาเลย ถึงโทรก็ไม่ใช่เวลานี้ แต่พอถึงวันศุกร์ทีไร คุณปลัดมาบ้านทีไร กัญญาจะมีสายเข้าทุกที และปลีกตัวไปคุยนาน ๆ จนเกือบถึงเวลาคุณปลัดกลับบ้าน วันนี้ก็คงจะเป็นอย่างเช่นที่ผ่านมา
"เอ่อ ตาของโทษคุณปลัดแทนกัญญาด้วยนะคะ กัญญานี่ไม่รู้กาละเทศะจริง ๆ แทนที่จะรีบรับสาย รีบบอกว่ามีแขกและขอวาง นี่คงจะเล่นคุยกันเพลินแน่ ๆ" ฉันทำเป็นแก้ตัวแทนน้องสาว
"คุณกัญตาเองก็น่าจะเรียกผมว่าพี่นะ ผมแก่กว่า" เขาท้วง แต่ฉันไม่คุ้นชินนี่
"เอ่อ ตาอยากเรียกคุณปลัดว่าคุณปลัดค่ะ มันชินเสียแล้ว เรียกพี่พศินเขินแปลก ๆ" ฉันพูดปนยิ้ม คุณปลัดพยักหน้าเข้าใจ อนุญาตให้ฉันเรียกตามเดิม "เดี๋ยวตาไปตามกัญญาให้ดีกว่า ขอตัวนานเกินไปละ"
"ไม่ต้องครับ!" คุณปลัดห้ามฉันไว้ "ปล่อยน้องกัญญาตามสบายเถอะ ว่าแต่น้องกัญญาเขามีแฟนแล้วเหรอครับ น่าจะคุยกับแฟนนะผมว่า ถึงคุยเพลินขนาดนี้ ไปเรียกมาขัดใจคนในสายแย่ เกรงใจน่ะครับ เดี๋ยววันหลังน้องกัญญาจะไม่ต้อนรับผม" ปลัดพูดด้วยรอยยิ้ม แต่เป็นยิ้มที่ดูไม่ได้ยินดีด้วยเลย
"ตาก็ไม่แน่ใจค่ะ แต่ว่าหลบไปคุยโทรศัพท์นานแบบนี้คงใช่ แฟนกัญญาโทรมาแน่ ๆ" ครั้งนี้แหละที่ฉันรู้สึกภูมิใจในความเป็นพี่สาว ที่ได้ช่วยน้องสาว ถึงไม่มาก แต่ก็คงพอจะทำให้คุณปลัดลังเลบ้าง
ระหว่างที่เราสองคนคุยกัน คุณแม่เดินเข้ามาหา เมื่อไม่เห็นกัญญาจะถามหา "กัญตาน้องไปไหนล่ะ"
"เพื่อนกัญญาโทรมาค่ะ กัญญาเลยขอตัวไปคุยโทรศัพท์" ฉันตอบคุณแม่ คุณแม่ปรายตามองไปยังชั้นบนบ้าน ฉันรู้ว่าคุณแม่ไม่เชื่อและคงคิดว่าคนโทรเข้าต้องเป็นนายภีม
"กัญญานี่อะไรก็ไม่รู้ พี่มาหาก็ไม่ยอมอยู่คุยด้วย มัวแต่สนใจคนอื่น สงสัยว่าอาต้องปรามบ้างแล้วล่ะ อาขอโทษคุณพศินด้วยนะคะ" คุณแม่ทำบ่นกัญญา แต่ในใจคงร้อนเป็นไฟแล้ว
"ไม่เป็นไรครับคุณอา อย่าไปว่าน้องเลย บางทีอาจเป็นแฟนของน้องกัญญาโทรมาก็ได้" คุณปลัดตอบไปแบบซื่อ ๆ แต่นั่นมันเหมือนชี้เป้าให้คุณแม่เล่นงานกัญญา
"แฟนที่ไหน กัญญายังไม่มีแฟนเลย อาไม่เคยเห็นและไม่เคยรู้ คุณปลัดอย่าเพิ่งคิดมากนะ เดี๋ยวอาจะถามให้รู้เรื่อง" คุณแม่แก้ตัว ฉันเหลือบมองคุณแม่แบบไม่ค่อยพอใจนัก แต่ฉันก็เข้าใจกับสิ่งที่ท่านกำลังพยายามทำทุกอย่าง แต่มันไม่เป็นผลดีต่อกัญญาเลย แม้แต่ตัวคุณปลัดเอง
ฉันกลัวเหลือเกินว่าถ้าหากคุณแม่จับคู่คุณปลัดกับกัญญาได้สำเร็จ สุดท้ายแล้วผลที่ตามมาจะเป็นอย่างไร จะมีความสุข หรือจะเป็นเหมือนคุณแม่กับคุณพ่อของฉัน หรือจะเป็นอย่างคู่ของพี่ทีรุฒน์ ฉันถอนหายใจเบา ๆ ไม่รู้จะคัดค้านคุณแม่แบบไหน
"ผมอยู่นานแล้วงั้นผมขอตัวกลับนะครับคุณอา กัญตา กว่าผมจะขับรถถึงบ้านก็คงมืดพอดี" ปลัดพศินขอกลับ "เอาไว้โอกาสหน้าผมจะแวะมาเยี่ยมใหม่นะครับ"
"มาทุกวันอาก็ไม่ขัดจ้ะ" คุณแม่กล่าว ฉันแอบมองค้อนให้คุณแม่ จะเปิดทางอะไรขนาดนั้น จากนั้นคุณปลัดก็ขอตัวกลับ พอเขาขับรถออกไปแล้วคุณแม่ก็หน้าบึ้งให้ฉัน ฉันรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ พิลึก
"กัญญามันคุยกับใคร" คุณแม่ถามฉัน ฉันรู้ว่าคุณแม่รู้ดีว่าใคร
"ตาไม่รู้... เพื่อนมั้ง" ฉันตอบปัดไป
"ญาติแกใช่มั้ย! ญาติแกใช่มั้ยโทรมา ฉันต้องจัดการสักหน่อยล่ะ คุณปลัดอุตส่าห์มาหาที่บ้าน มาทำแบบนี้ได้ยังไง เสียมารยาทหมด เดี๋ยวเขาก็หาว่าแม่ไม่สั่งไม่สอนเรื่องมารยาท" คุณแม่พูดพลางเดินขึ้นไปบนบ้าน มีฉันเดินตามไปด้วย คุณแม่เคาะห้องกัญญาเสียงดัง
"กัญญาทำอะไร เปิดประตูให้แม่เข้าไปเดี๋ยวนี้ กัญญา!" คุณแม่เรียกและเคาะประตูรัว ๆ อย่างร้อนรน
กัญญาเปิดประตูออกมาพร้อมใบหน้าระรื่น "อ้าวมีอะไรกันเหรอคะ แล้วขึ้นมาทั้งสองคนเลย แล้วคุณปลัดกลับไปแล้วเหรอ" กัญญาถาม
"ไม่ต้องมาพูดเลย! ฉันรู้นะว่าแกตั้งใจทำแบบนี้ คุณปลัดเขาอุตส่าห์มาหา แทนที่จะลงไปต้อนรับไปคุยกับเขา นี่อะไรหลบมาอยู่ในห้องแบบนี้ แม่เสียหน้าแกรู้มั้ย" คุณแม่กับกัญญาคุยกัน ส่วนฉันเป็นผู้ฟังที่ดีไม่กล้าพูดแทรก และไม่เข้าข้างใคร
"คุณแม่ก็เพื่อนญาโทรมา เราคุยกันเพลินไปหน่อย ญาขอโทษค่ะ" กัญญาก็ยังทำเป็นทองไม่รู้ร้อน ตอบคำถามคุณแม่ไปราวกับไม่รู้สึกผิดอะไร และไม่แคร์ใครด้วย
"เพื่อนแกหรือคนบ้านนั้น นายภีมมันโทรมาใช่มั้ย" คุณแม่ว่า กัญญาก็ยังทำเป็นยิ้มสู้ไม่ยอมตอบโต้หรือปฏิเสธกลับไป "อยากคุยก็คุยไปเลยนะ รีบคุยกันให้พอใจ เพราะถึงยังไงแกก็ต้องหมั้นและแต่งงานกับคุณปลัดอยู่ดี แม่รู้มาแล้วว่าเขายังไม่มีใคร เขาโสด แม่กับคุณป้าเราคุยกันไว้แล้ว แกเรียนจบฝึกงานจบเมื่อไหร่แม่จะจัดงานหมั้นให้"
"ไม่ค่ะคุณแม่!" คราวนี้กัญญาปฏิเสธเสียงแข็ง "ญาไม่หมั้นกับคุณปลัด ญาไม่ได้รักเขา และเขาก็ไม่ได้รักญาด้วย เราไม่ได้รักกัน คุณแม่อย่าบังคับเลยนะคะ" กัญญาน้ำตาคลออ้อนวอน ฉันเองก็อึ้งกับคำบอกกล่าวของคุณแม่เหมือนกัน ไม่คิดว่าคุณแม่จะรวบรัดตัดตอนเร็วขนาดนี้ นี่เล่นมัดมือชกกันเลยหรือไร
"คุณแม่คะมันไม่เร็วไปหน่อยเหรอคะ" ฉันค้านคุณแม่บ้าง
"ไม่เร็วหรอกกัญตา นี่กัญญาที่แม่ทำเพราะแม่รักลูกนะ ไม่ได้รักกันอยู่ ๆ กันไปเดียวก็รักกันเอง คนสมัยก่อนเขาก็ไม่ได้รักกันหรอก เขาแต่งงานกันเพราะผู้ใหญ่หาให้ เขาก็อยู่กันได้อย่างมีความสุข" คุณแม่ว่า
ไม่จริงสักนิด! ไม่นับว่าคุณพ่อที่ถูกคุณย่าจับคู่ให้แต่ไม่สำเร็จ ทว่าที่ฉันเห็นคือคุณอาภูริกับคุณอาบุหลัน ถึงพวกเขาจะไม่ได้มีปากเสียงกัน อยู่กันยืด มีลูกด้วยกัน แต่ลึก ๆ แล้วพวกเขาไม่ได้รักกัน เพราะแต่งงานกันแล้ว ก็ไม่อยากทำให้ครอบครัวพังพินาศ อีกคู่คือพี่ทีรุฒน์และพี่อุ่น
"ญามีคนรักของญาอยู่แล้วนะคะ คุณแม่ก็รู้ ยังไงยาก็ไม่ยอมหมั้นไม่แต่งกับคุณปลัดหรือใครทั้งนั้น"
"ไม่ได้! คนรักแกลูกบ้านนั้นน่ะเหรอ ฉันบอกให้เลิกคบกันไปตั้งนานแล้วไง แกไม่ยอมเชื่อฉัน! เพราะท้ายที่สุดฉันก็ไม่ยอมให้แกใช้ชีวิตด้วยกันแน่ ๆ"
"ภีมไม่ดีตรงไหนคะคุณแม่! เพราะอะไรคุณแม่ถึงไม่ชอบเขา เพราะแค่เขาเป็นคนในตระกูลผัวเก่าคุณแม่แค่นั้นเองเหรอคะ" กัญญาเถียง ฉันอึ้งไปอีกรอบ ที่กัญญากล้าพูดแบบนั้น
สิ้นคำพูดคุณแม่ตบกัญญาไปหนึ่งที กัญญาหน้าแดงน้ำตาคลอ คุณแม่ด้วยที่ก็ไม่ต่างกันนัก "ใช่! เพราะเหตุนั้นแหละ ฉันถึงไม่ชอบมัน มันส่งหลานมาเยาะเย้ยฉัน ฉันเจ็บปวดคนเดียวไม่พอ มันยังจะให้ลูกฉันเจ็บปวดอีกคน"
"ไม่ใช่! ไม่จริงเลย คุณแม่เข้าใจนายภีมผิดนะคะ คุณย่าหรือใครที่บ้านนั้นไม่ได้คิดแบบนั้นเลย มีแต่พวกเขารู้สึกผิดต่างหาก" คราวนี้ฉันเถียงแทนกัญญาบ้าง
"แกไม่ต้องมาเถียงแทนน้องแกหรือญาติแกเลยกัญตา พวกแกยังเด็กจะไปรู้อะไร" คุณแม่พูดทั้งน้ำตา ฉันเข้าใจความเจ็บปวดที่คุณแม่ได้รับ แต่นั่นมันนานมาแล้ว เรื่องของอดีต เรื่องของผู้ใหญ่ก็น่าจะให้มันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ไป แต่นี่! นายภีมกับกัญญาเกี่ยวอะไรด้วย และที่สำคัญคัญไม่มีใครส่งนายภีมมาเยาะเย้ยคุณแม่ พวกเขารักกันเอง คุณอาภูริก็สนับสนุน แม้แต่คุณย่าที่เคยไม่ชอบคุณแม่ ก็ยังสนับสนุนให้นายภีมรักกับกัญญา
"เอาล่ะ! ฉันจะไม่พูดเรื่องนี้อีก แต่จำไว้เลยนะว่าแกจะต้องหมั้นกับปลัดพศินเท่านั้น หรือถ้าไม่ใช่ก็ต้องเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่ไอ้ภีม" คุณแม่ยื่นคำขาดแล้วเดินกลับออกจากห้องไป เหลือเพียงเราสองคนพี่น้อง กัญญาร้องไห้ ฉันสงสารน้องสาวเหลือเกินที่ต้องมาเจอความรักอะไรแบบนี้
ฉันโอบกอดกัญญาที่กำลังร้องไห้อยู่ด้วยความสงสาร "อย่าเพิ่งคิดมากนะกัญญา ทุกอย่างมีทางออกเสมอ"
"ทางออกแบบไหนเหรอพี่ตา ญามืดแปดด้านไปหมด"
"เอาเถอะ ตอนนี้อย่าเพิ่งคิดมากอะไรเลย ทำใจให้สบาย ตั้งใจฝึกงานให้จบก่อน กว่าจะถึงเวลานั้นก็อีกนาน เราค่อยมาคิดหาทางออกกันอีกที พี่สัญญาจะช่วยแกสองคนเต็มที่" ฉันพูดจริง ฉันไม่เห็นด้วยกับคุณแม่แล้วเพราะสงสารน้องสาว กัญญาพยักหน้าเชื่อฉัน จากนั้นฉันก็ลงไปข้างล่าง ปล่อยให้กัญญาอยู่กับตัวเองคนเดียว
จบบทที่ ๑๗
เท่าที่ใจจะรักได้ (17)
.
โดย : ชลัน
๑๗
__________________________
เย็นวันศุกร์ฉันกับปลัดพศินมาถึงบ้าน คุณแม่กับกัญญาทำกับข้าวรอเรียบร้อย สีหน้าของกัญญาไม่ค่อยรับแขกนัก แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา กัญญาคงอึดอัดและพอจะทราบว่าคุณแม่กำลังพยายามจับคู่ให้ระหว่างตนเองกับคุณปลัด ถึงได้ทำสีหน้าแบบนั้นออกมาทุกครั้งที่คุณปลัดมาที่บ้าน
"คุณปลัดสวัสดีดีค่ะ มาทุกศุกร์เลยนะคะ" กัญญาทักทาย ฉันเหลือบมองหน้าน้องสาวแวบหนึ่ง จากนั้นก็ทำตัวปกติ พวกเรานั่งอยู่ในห้องรับแขกบ้านคุณแม่
"อ่อพอดีพี่จะกลับบ้านครับ เลยแวะมาหาคุณอาสักหน่อย" กัญญาพยักหน้าเข้าใจ "และก็ไม่ต้องเรียกคุณปลัดก็ได้ เรียกพี่ก็ได้ครับ จะได้ไม่ดูห่างเหิน เราคนกันเองนะ" ปลัดว่า
"จะดีเหรอคะ" กัญญายังคงต่อปากต่อคำ
"ดีครับน้องกัญญา" ปลัดยืนยัน "แล้วสัปดาห์นี้พี่ใหญ่ไม่ได้กลับมาบ้านหรอกเหรอครับ มาคราวก่อนก็ไม่เจอ"
"พี่ใหญ่เขามีธุระค่ะ เขาก็ต้องมีเวลาอยู่กับครอบครัวเขาบ้าง เขาไม่ว่างมาทุกสัปดาห์หรอก" กัญญายังประชดไม่เลิก ฉันเกรงใจแทนคุณปลัดมาก ไม่รู้จะอึดอัดหรือเปล่า ฉันเห็นสีหน้าของคุณปลัดดูเกรงใจอยู่ไม่น้อย "อ๋อ คุณพ่อไม่อยู่นะคะ อยู่เพียงคุณแม่"
"ไม่เป็นใครครับ ผมแวะมาแป๊บเดียวก็จะกลับแล้ว"
คุณแม่ปล่อยให้เราสามคนคุยกันตามประสา ไม่เข้ามาคุยด้วย เพียงทักทายกับคุณปลัดแล้วก็ออกไป ฉันรู้ว่าอยากเปิดโอกาสให้กัญญากับคุณปลัดอยู่ด้วยกัน แต่ต้องให้ฉันอยู่ด้วย เพื่อไม่เป็นการดูประเคนให้เกินไป ฉันจะเป็นคนชวนคุยเสียมากกว่า เพื่อไม่ให้บรรยากาศมันเงียบจนชวนอึดอัด
เราคุยกันพร้อมทานอาหารว่างที่คุณแม่ทำมาให้ สักพักโทรศัพท์ของกัญญาก็มีคนโทรเข้า ฉันรู้ว่าใคร! นายภีมแน่ ๆ ที่โทรเข้ามา ทุกครั้งที่คุณปลัดมาบ้าน กัญญาจะมีคนโทรหาแบบนี้ประจำ และขอตัวไปคุยกันนาน ๆ ฉันรู้ว่ากัญญาตั้งใจทำให้คุณปลัดทราบว่าตนมีคนอยู่ในใจแล้ว
กัญญาหยิบโทรศัพท์มาดู ยิ้มเขินให้หน้าจอ "ญาขอตัวนะคะพี่ตา คุณปลัด เอ่อ พี่พศิน" กัญญาพูดเจือรอยยิ้ม ราวกับดีใจที่เห็นว่าใครโทรมาอย่างนั้น "พอดีเพื่อน... สนิทโทรมาค่ะ ญาขอตัวไปคุยแป๊บนึงนะคะ" พูดจบกัญญาก็เดินออกจากห้องรับแขกไป เหลือเพียงฉันกับคุณปลัดสองคน
คน ๆ นั้นต้องเป็นนายภีมแน่ ๆ เหมือนมันเป็นแผนของทั้งสองคน เหมือนนายภีมจงใจโทรหากัญญาในเวลานี้ ปกติถ้ากัญญามาบ้านนายภีมจะไม่โทรหากัญญาเลย ถึงโทรก็ไม่ใช่เวลานี้ แต่พอถึงวันศุกร์ทีไร คุณปลัดมาบ้านทีไร กัญญาจะมีสายเข้าทุกที และปลีกตัวไปคุยนาน ๆ จนเกือบถึงเวลาคุณปลัดกลับบ้าน วันนี้ก็คงจะเป็นอย่างเช่นที่ผ่านมา
"เอ่อ ตาของโทษคุณปลัดแทนกัญญาด้วยนะคะ กัญญานี่ไม่รู้กาละเทศะจริง ๆ แทนที่จะรีบรับสาย รีบบอกว่ามีแขกและขอวาง นี่คงจะเล่นคุยกันเพลินแน่ ๆ" ฉันทำเป็นแก้ตัวแทนน้องสาว
"คุณกัญตาเองก็น่าจะเรียกผมว่าพี่นะ ผมแก่กว่า" เขาท้วง แต่ฉันไม่คุ้นชินนี่
"เอ่อ ตาอยากเรียกคุณปลัดว่าคุณปลัดค่ะ มันชินเสียแล้ว เรียกพี่พศินเขินแปลก ๆ" ฉันพูดปนยิ้ม คุณปลัดพยักหน้าเข้าใจ อนุญาตให้ฉันเรียกตามเดิม "เดี๋ยวตาไปตามกัญญาให้ดีกว่า ขอตัวนานเกินไปละ"
"ไม่ต้องครับ!" คุณปลัดห้ามฉันไว้ "ปล่อยน้องกัญญาตามสบายเถอะ ว่าแต่น้องกัญญาเขามีแฟนแล้วเหรอครับ น่าจะคุยกับแฟนนะผมว่า ถึงคุยเพลินขนาดนี้ ไปเรียกมาขัดใจคนในสายแย่ เกรงใจน่ะครับ เดี๋ยววันหลังน้องกัญญาจะไม่ต้อนรับผม" ปลัดพูดด้วยรอยยิ้ม แต่เป็นยิ้มที่ดูไม่ได้ยินดีด้วยเลย
"ตาก็ไม่แน่ใจค่ะ แต่ว่าหลบไปคุยโทรศัพท์นานแบบนี้คงใช่ แฟนกัญญาโทรมาแน่ ๆ" ครั้งนี้แหละที่ฉันรู้สึกภูมิใจในความเป็นพี่สาว ที่ได้ช่วยน้องสาว ถึงไม่มาก แต่ก็คงพอจะทำให้คุณปลัดลังเลบ้าง
ระหว่างที่เราสองคนคุยกัน คุณแม่เดินเข้ามาหา เมื่อไม่เห็นกัญญาจะถามหา "กัญตาน้องไปไหนล่ะ"
"เพื่อนกัญญาโทรมาค่ะ กัญญาเลยขอตัวไปคุยโทรศัพท์" ฉันตอบคุณแม่ คุณแม่ปรายตามองไปยังชั้นบนบ้าน ฉันรู้ว่าคุณแม่ไม่เชื่อและคงคิดว่าคนโทรเข้าต้องเป็นนายภีม
"กัญญานี่อะไรก็ไม่รู้ พี่มาหาก็ไม่ยอมอยู่คุยด้วย มัวแต่สนใจคนอื่น สงสัยว่าอาต้องปรามบ้างแล้วล่ะ อาขอโทษคุณพศินด้วยนะคะ" คุณแม่ทำบ่นกัญญา แต่ในใจคงร้อนเป็นไฟแล้ว
"ไม่เป็นไรครับคุณอา อย่าไปว่าน้องเลย บางทีอาจเป็นแฟนของน้องกัญญาโทรมาก็ได้" คุณปลัดตอบไปแบบซื่อ ๆ แต่นั่นมันเหมือนชี้เป้าให้คุณแม่เล่นงานกัญญา
"แฟนที่ไหน กัญญายังไม่มีแฟนเลย อาไม่เคยเห็นและไม่เคยรู้ คุณปลัดอย่าเพิ่งคิดมากนะ เดี๋ยวอาจะถามให้รู้เรื่อง" คุณแม่แก้ตัว ฉันเหลือบมองคุณแม่แบบไม่ค่อยพอใจนัก แต่ฉันก็เข้าใจกับสิ่งที่ท่านกำลังพยายามทำทุกอย่าง แต่มันไม่เป็นผลดีต่อกัญญาเลย แม้แต่ตัวคุณปลัดเอง
ฉันกลัวเหลือเกินว่าถ้าหากคุณแม่จับคู่คุณปลัดกับกัญญาได้สำเร็จ สุดท้ายแล้วผลที่ตามมาจะเป็นอย่างไร จะมีความสุข หรือจะเป็นเหมือนคุณแม่กับคุณพ่อของฉัน หรือจะเป็นอย่างคู่ของพี่ทีรุฒน์ ฉันถอนหายใจเบา ๆ ไม่รู้จะคัดค้านคุณแม่แบบไหน
"ผมอยู่นานแล้วงั้นผมขอตัวกลับนะครับคุณอา กัญตา กว่าผมจะขับรถถึงบ้านก็คงมืดพอดี" ปลัดพศินขอกลับ "เอาไว้โอกาสหน้าผมจะแวะมาเยี่ยมใหม่นะครับ"
"มาทุกวันอาก็ไม่ขัดจ้ะ" คุณแม่กล่าว ฉันแอบมองค้อนให้คุณแม่ จะเปิดทางอะไรขนาดนั้น จากนั้นคุณปลัดก็ขอตัวกลับ พอเขาขับรถออกไปแล้วคุณแม่ก็หน้าบึ้งให้ฉัน ฉันรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ พิลึก
"กัญญามันคุยกับใคร" คุณแม่ถามฉัน ฉันรู้ว่าคุณแม่รู้ดีว่าใคร
"ตาไม่รู้... เพื่อนมั้ง" ฉันตอบปัดไป
"ญาติแกใช่มั้ย! ญาติแกใช่มั้ยโทรมา ฉันต้องจัดการสักหน่อยล่ะ คุณปลัดอุตส่าห์มาหาที่บ้าน มาทำแบบนี้ได้ยังไง เสียมารยาทหมด เดี๋ยวเขาก็หาว่าแม่ไม่สั่งไม่สอนเรื่องมารยาท" คุณแม่พูดพลางเดินขึ้นไปบนบ้าน มีฉันเดินตามไปด้วย คุณแม่เคาะห้องกัญญาเสียงดัง
"กัญญาทำอะไร เปิดประตูให้แม่เข้าไปเดี๋ยวนี้ กัญญา!" คุณแม่เรียกและเคาะประตูรัว ๆ อย่างร้อนรน
กัญญาเปิดประตูออกมาพร้อมใบหน้าระรื่น "อ้าวมีอะไรกันเหรอคะ แล้วขึ้นมาทั้งสองคนเลย แล้วคุณปลัดกลับไปแล้วเหรอ" กัญญาถาม
"ไม่ต้องมาพูดเลย! ฉันรู้นะว่าแกตั้งใจทำแบบนี้ คุณปลัดเขาอุตส่าห์มาหา แทนที่จะลงไปต้อนรับไปคุยกับเขา นี่อะไรหลบมาอยู่ในห้องแบบนี้ แม่เสียหน้าแกรู้มั้ย" คุณแม่กับกัญญาคุยกัน ส่วนฉันเป็นผู้ฟังที่ดีไม่กล้าพูดแทรก และไม่เข้าข้างใคร
"คุณแม่ก็เพื่อนญาโทรมา เราคุยกันเพลินไปหน่อย ญาขอโทษค่ะ" กัญญาก็ยังทำเป็นทองไม่รู้ร้อน ตอบคำถามคุณแม่ไปราวกับไม่รู้สึกผิดอะไร และไม่แคร์ใครด้วย
"เพื่อนแกหรือคนบ้านนั้น นายภีมมันโทรมาใช่มั้ย" คุณแม่ว่า กัญญาก็ยังทำเป็นยิ้มสู้ไม่ยอมตอบโต้หรือปฏิเสธกลับไป "อยากคุยก็คุยไปเลยนะ รีบคุยกันให้พอใจ เพราะถึงยังไงแกก็ต้องหมั้นและแต่งงานกับคุณปลัดอยู่ดี แม่รู้มาแล้วว่าเขายังไม่มีใคร เขาโสด แม่กับคุณป้าเราคุยกันไว้แล้ว แกเรียนจบฝึกงานจบเมื่อไหร่แม่จะจัดงานหมั้นให้"
"ไม่ค่ะคุณแม่!" คราวนี้กัญญาปฏิเสธเสียงแข็ง "ญาไม่หมั้นกับคุณปลัด ญาไม่ได้รักเขา และเขาก็ไม่ได้รักญาด้วย เราไม่ได้รักกัน คุณแม่อย่าบังคับเลยนะคะ" กัญญาน้ำตาคลออ้อนวอน ฉันเองก็อึ้งกับคำบอกกล่าวของคุณแม่เหมือนกัน ไม่คิดว่าคุณแม่จะรวบรัดตัดตอนเร็วขนาดนี้ นี่เล่นมัดมือชกกันเลยหรือไร
"คุณแม่คะมันไม่เร็วไปหน่อยเหรอคะ" ฉันค้านคุณแม่บ้าง
"ไม่เร็วหรอกกัญตา นี่กัญญาที่แม่ทำเพราะแม่รักลูกนะ ไม่ได้รักกันอยู่ ๆ กันไปเดียวก็รักกันเอง คนสมัยก่อนเขาก็ไม่ได้รักกันหรอก เขาแต่งงานกันเพราะผู้ใหญ่หาให้ เขาก็อยู่กันได้อย่างมีความสุข" คุณแม่ว่า
ไม่จริงสักนิด! ไม่นับว่าคุณพ่อที่ถูกคุณย่าจับคู่ให้แต่ไม่สำเร็จ ทว่าที่ฉันเห็นคือคุณอาภูริกับคุณอาบุหลัน ถึงพวกเขาจะไม่ได้มีปากเสียงกัน อยู่กันยืด มีลูกด้วยกัน แต่ลึก ๆ แล้วพวกเขาไม่ได้รักกัน เพราะแต่งงานกันแล้ว ก็ไม่อยากทำให้ครอบครัวพังพินาศ อีกคู่คือพี่ทีรุฒน์และพี่อุ่น
"ญามีคนรักของญาอยู่แล้วนะคะ คุณแม่ก็รู้ ยังไงยาก็ไม่ยอมหมั้นไม่แต่งกับคุณปลัดหรือใครทั้งนั้น"
"ไม่ได้! คนรักแกลูกบ้านนั้นน่ะเหรอ ฉันบอกให้เลิกคบกันไปตั้งนานแล้วไง แกไม่ยอมเชื่อฉัน! เพราะท้ายที่สุดฉันก็ไม่ยอมให้แกใช้ชีวิตด้วยกันแน่ ๆ"
"ภีมไม่ดีตรงไหนคะคุณแม่! เพราะอะไรคุณแม่ถึงไม่ชอบเขา เพราะแค่เขาเป็นคนในตระกูลผัวเก่าคุณแม่แค่นั้นเองเหรอคะ" กัญญาเถียง ฉันอึ้งไปอีกรอบ ที่กัญญากล้าพูดแบบนั้น
สิ้นคำพูดคุณแม่ตบกัญญาไปหนึ่งที กัญญาหน้าแดงน้ำตาคลอ คุณแม่ด้วยที่ก็ไม่ต่างกันนัก "ใช่! เพราะเหตุนั้นแหละ ฉันถึงไม่ชอบมัน มันส่งหลานมาเยาะเย้ยฉัน ฉันเจ็บปวดคนเดียวไม่พอ มันยังจะให้ลูกฉันเจ็บปวดอีกคน"
"ไม่ใช่! ไม่จริงเลย คุณแม่เข้าใจนายภีมผิดนะคะ คุณย่าหรือใครที่บ้านนั้นไม่ได้คิดแบบนั้นเลย มีแต่พวกเขารู้สึกผิดต่างหาก" คราวนี้ฉันเถียงแทนกัญญาบ้าง
"แกไม่ต้องมาเถียงแทนน้องแกหรือญาติแกเลยกัญตา พวกแกยังเด็กจะไปรู้อะไร" คุณแม่พูดทั้งน้ำตา ฉันเข้าใจความเจ็บปวดที่คุณแม่ได้รับ แต่นั่นมันนานมาแล้ว เรื่องของอดีต เรื่องของผู้ใหญ่ก็น่าจะให้มันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ไป แต่นี่! นายภีมกับกัญญาเกี่ยวอะไรด้วย และที่สำคัญคัญไม่มีใครส่งนายภีมมาเยาะเย้ยคุณแม่ พวกเขารักกันเอง คุณอาภูริก็สนับสนุน แม้แต่คุณย่าที่เคยไม่ชอบคุณแม่ ก็ยังสนับสนุนให้นายภีมรักกับกัญญา
"เอาล่ะ! ฉันจะไม่พูดเรื่องนี้อีก แต่จำไว้เลยนะว่าแกจะต้องหมั้นกับปลัดพศินเท่านั้น หรือถ้าไม่ใช่ก็ต้องเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่ไอ้ภีม" คุณแม่ยื่นคำขาดแล้วเดินกลับออกจากห้องไป เหลือเพียงเราสองคนพี่น้อง กัญญาร้องไห้ ฉันสงสารน้องสาวเหลือเกินที่ต้องมาเจอความรักอะไรแบบนี้
ฉันโอบกอดกัญญาที่กำลังร้องไห้อยู่ด้วยความสงสาร "อย่าเพิ่งคิดมากนะกัญญา ทุกอย่างมีทางออกเสมอ"
"ทางออกแบบไหนเหรอพี่ตา ญามืดแปดด้านไปหมด"
"เอาเถอะ ตอนนี้อย่าเพิ่งคิดมากอะไรเลย ทำใจให้สบาย ตั้งใจฝึกงานให้จบก่อน กว่าจะถึงเวลานั้นก็อีกนาน เราค่อยมาคิดหาทางออกกันอีกที พี่สัญญาจะช่วยแกสองคนเต็มที่" ฉันพูดจริง ฉันไม่เห็นด้วยกับคุณแม่แล้วเพราะสงสารน้องสาว กัญญาพยักหน้าเชื่อฉัน จากนั้นฉันก็ลงไปข้างล่าง ปล่อยให้กัญญาอยู่กับตัวเองคนเดียว
จบบทที่ ๑๗