สวัสดีค่ะ เราชื่อเอม จะบอกว่าติดโควิดตั้งแต่ตั้งปีเลยจ้า เป็นฤกษ์ดีในการขึ้นต้นปีใหม่จริงๆ ถือว่าอาการไม่หนักนะ เป็นไข้ ตัวร้อน ไอและเจ็บคอมากๆ กินยาตามอาการไปจ้ะ ตอนนี้ก็ใกล้จะหายแล้ว เราโชคดีที่มีแฟนดี มา!!! เราจะบรรยายให้ฟัง เริ่มเลอ!!!
1. ที่บ้านเราอ่ะมี 2 ห้องนอน มีห้องใหญ่เตียง 6 ฟุตที่นอนกับแฟน ส่วนอีกห้องเป็นห้องเล็กกว่าแต่ไม่มากมรเตียง 5 ฟุต เราตรวจโควิดตอนตี 4 แล้วมันขึ้น 2 ขีด แล้วก็เดินไปบอกแฟนจ้าา บอกเสร็จหรามันก็นอนต่อ เราก็หอบผ้าห่มกับหมอนไปนอนห้องเล็ก นอนไปได้สักพักแฟนมาปลุกว่าให้ไปนอนห้องใหญ่ เอ้ยย!! มีแฟนดีเสียสละได้นอนห้องใหญ่จ้าา
2. ตื่นเช้ามาปวดหัวมากไข้ขึ้น 38.6 ตื่นมากินพาราแล้วนอนต่อ ส่วนแฟนเราลุกไปทำงานแล้วแต่ก็ยังมีข้อดีที่เค้าถามว่ากินยายัง ตอนนั้นหราลุกอาบน้ำเพื่อขับรถตื่นไปโรงพยาบาลเอง ไปถึงโรงพยาบาลก็ได้ยารักษาตามอาการไปจ๊ะ ส่วนข้าวหราหากินเองเพราะแฟนไปทำงาน บางทีเราก็อยากให้คนมาดูแลบ้างนะ แต่ก็เฮ่อ… ต้องเข้าใจโควิดอ้ะนะ
สามวันผ่านไป….ก็ยังมีเจ็บคออยู่ ที่บ้านมีติดกล้องคิดถึงหมาแอบดูหมาสักหน่อย ชืมบอกว่าเราอ่ะเลี้ยงหมาปอม 4 ตัว ทุกๆ วันจะต้องปล่อยไปทำธุระช่วง 6 โมงเช้า แต่นี่ 8 โมงแล้วจ้ะ ยังไม่ได้ไปทำธุระเลย เราเลยเปิดประตูใส่หน้ากากด้วยนะไปปลุกแฟนให้ปล่อยหมา แต่ก็โกหกว่าปล่อยเมื่อเช้า งั้นแหละโกหกอีกแหละนี่ดูกล้องอยู่ตั้งแต่เช้ายังไม่ได้ปล่อยเลย โมโหสิค่ะ!!! แต่เค่าก็ลงไปปล่อยนะ แต่ปล่อยแล้วก็ขึ้นมานอนต่อ บอกให้ทำงานบ้านด้วยเพราะเราทำไม่ได้เค้าก็ไม่ทำ ให้ไปซื้อข้าวให้หน่อยก็ไม่ไป รอจนเที่ยงก็ไม่ทำอะไรสักอย่าง โมโหสิค่ะ….ลุกออกจากห้องเองเลยนะ ทำงานบ้านเอง ซักผ้าถูบ้าน กวาดบ้าน ทำทุกอย่างในบ้านเองหมด ข้าวก็หากินเอง ส่วนเค้านะหรานอน นี่ก็ไม่รู้นะว่าผู้ชายเค้าคิดแบบไหนกันหรือไม่ใส่ใจกัน บางทีก็เหนื่อยแล้ว เอาจริงๆ บางทีก็อยากเลิกนะ ด้วยที่ว่ามันสะสมมานานจนบางทีก็คิดว่ากูจะมีทำไม ในเมื่อในวันที่ป่วยเราก็ทำทุกอย่างเองหมด เมื่อก่อนก็คิดนะว่าอาการนี้เรียกน้อยใจหรือเปล่า ถูก… มันคืออาการน้อยใจ แต่รู้มั้ย?? อาการนี้ยิ่งสะสมไปเรื่อยๆ มันยิ่งหนักนะ จากที่เคยพูดก็จะไม่พูด เหนื่อยที่จะพูดและเหนื่อยที่จะร้องไห้ และเหนื่อยกับทุกครั้งที่มาทพเลาะกัน เพราะสุดท้ายก็ต้องเป็นเราอยู่ดีที่ต้องร้องไห้อยู่คนเดียว
แค่อยากระบายในวันที่ตัวเองอ่อนแอที่สุดก็เท่านั้น🥹
1. ที่บ้านเราอ่ะมี 2 ห้องนอน มีห้องใหญ่เตียง 6 ฟุตที่นอนกับแฟน ส่วนอีกห้องเป็นห้องเล็กกว่าแต่ไม่มากมรเตียง 5 ฟุต เราตรวจโควิดตอนตี 4 แล้วมันขึ้น 2 ขีด แล้วก็เดินไปบอกแฟนจ้าา บอกเสร็จหรามันก็นอนต่อ เราก็หอบผ้าห่มกับหมอนไปนอนห้องเล็ก นอนไปได้สักพักแฟนมาปลุกว่าให้ไปนอนห้องใหญ่ เอ้ยย!! มีแฟนดีเสียสละได้นอนห้องใหญ่จ้าา
2. ตื่นเช้ามาปวดหัวมากไข้ขึ้น 38.6 ตื่นมากินพาราแล้วนอนต่อ ส่วนแฟนเราลุกไปทำงานแล้วแต่ก็ยังมีข้อดีที่เค้าถามว่ากินยายัง ตอนนั้นหราลุกอาบน้ำเพื่อขับรถตื่นไปโรงพยาบาลเอง ไปถึงโรงพยาบาลก็ได้ยารักษาตามอาการไปจ๊ะ ส่วนข้าวหราหากินเองเพราะแฟนไปทำงาน บางทีเราก็อยากให้คนมาดูแลบ้างนะ แต่ก็เฮ่อ… ต้องเข้าใจโควิดอ้ะนะ
สามวันผ่านไป….ก็ยังมีเจ็บคออยู่ ที่บ้านมีติดกล้องคิดถึงหมาแอบดูหมาสักหน่อย ชืมบอกว่าเราอ่ะเลี้ยงหมาปอม 4 ตัว ทุกๆ วันจะต้องปล่อยไปทำธุระช่วง 6 โมงเช้า แต่นี่ 8 โมงแล้วจ้ะ ยังไม่ได้ไปทำธุระเลย เราเลยเปิดประตูใส่หน้ากากด้วยนะไปปลุกแฟนให้ปล่อยหมา แต่ก็โกหกว่าปล่อยเมื่อเช้า งั้นแหละโกหกอีกแหละนี่ดูกล้องอยู่ตั้งแต่เช้ายังไม่ได้ปล่อยเลย โมโหสิค่ะ!!! แต่เค่าก็ลงไปปล่อยนะ แต่ปล่อยแล้วก็ขึ้นมานอนต่อ บอกให้ทำงานบ้านด้วยเพราะเราทำไม่ได้เค้าก็ไม่ทำ ให้ไปซื้อข้าวให้หน่อยก็ไม่ไป รอจนเที่ยงก็ไม่ทำอะไรสักอย่าง โมโหสิค่ะ….ลุกออกจากห้องเองเลยนะ ทำงานบ้านเอง ซักผ้าถูบ้าน กวาดบ้าน ทำทุกอย่างในบ้านเองหมด ข้าวก็หากินเอง ส่วนเค้านะหรานอน นี่ก็ไม่รู้นะว่าผู้ชายเค้าคิดแบบไหนกันหรือไม่ใส่ใจกัน บางทีก็เหนื่อยแล้ว เอาจริงๆ บางทีก็อยากเลิกนะ ด้วยที่ว่ามันสะสมมานานจนบางทีก็คิดว่ากูจะมีทำไม ในเมื่อในวันที่ป่วยเราก็ทำทุกอย่างเองหมด เมื่อก่อนก็คิดนะว่าอาการนี้เรียกน้อยใจหรือเปล่า ถูก… มันคืออาการน้อยใจ แต่รู้มั้ย?? อาการนี้ยิ่งสะสมไปเรื่อยๆ มันยิ่งหนักนะ จากที่เคยพูดก็จะไม่พูด เหนื่อยที่จะพูดและเหนื่อยที่จะร้องไห้ และเหนื่อยกับทุกครั้งที่มาทพเลาะกัน เพราะสุดท้ายก็ต้องเป็นเราอยู่ดีที่ต้องร้องไห้อยู่คนเดียว