เคยน้อยใจชีวิตตัวเองกันบ้างไหมครับ

อายุ 23 เป็นเด็ก จบใหม่ได้ 2 ปีครับ ที่บ้านฐานะปานกลางมีหนี้สิน เป็นลูกคนโตของบ้าน ที่บ้านเปิดร้านขายของช่วยพ่อแม่ทำงานตั้งแต่เด็ก พอจบมาเเรกๆได้งานทำแล้วครับ ทำงานโรงแรมแต่ช่วงที่ทำเป็นช่วงโควิด แต่เจ้าของโรงแรมทำงานบริษัทเงินกู้ถูกกฏหมาย ทำได้ประมาณ 6 เดือนที่บ้านก็เรียกตัวกลับมาช่วยที่บ้าน แต่ไม่ได้ให้เงินเดือนอะไร แค่อยากได้อะไรก็ขอ ครึ่งปีแรกที่กลับมาอยู่บ้านก็ปกติดีครับ แต่ครอบครัวToxic ด้วยความว่าไม่เกรงใจกันด้วย เวลาToxic ใส่กันผมก็จะมีอารมณ์ประมาณว่า ฉันก็ทำเพื่อพวกคุณนะ ตั้งแต่เด็กจนโตไม่ค่อยจะเรียกร้องอะไร โทรศัพท์หรือของใช้ต่างๆก็ใช้มานานมากแล้ว ก็อยากได้ใหม่ แต่ติดตรงที่หนี้สินต่างๆ ขออะไรก็ไม่เคยจะได้มาตั้งแต่เด็กเหมือนเป็นปม พอเรียนมหาลัยก็มีแค่โทรศัพท์เก่าๆเครื่องเดียว แต่ในห้องเพื่อนๆมีไอแพ็ดกันหมด แล้วก็มาน้อยใจคนเดียวเวลาอยู่หอ พอมาอยู่บ้านยอมสละชีวิตและเงินเดือนมาดูแล แต่เจอแบบนี้ กับความเครียดของครอบครัวมันก็เลยอดคิดไม่ได้ว่ามีคนเป็นแบบผมไหม และรู้สึกน้อยใจทุกครั้งว่าทำไมฉันต้องมาเกิดอยู่ในครอบครัวที่Toxic แบบนี้ อยากตายๆไป อยากมีชีวิตเหมือนคนอื่นที่ไม่ต้องเครียดหรือกังวลเรื่องครอบครัว ครอบครัวควรจะเป็นเซฟโซน สภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ติดกับวังวนเดิมๆ ผมมีความฝันนะครับ แต่ตอนนี้มันเหมือนกับต้องทำในสิ่งที่ต้องทำมากกว่า ตอนที่ผมเขียนโพสอยู่ก็รู้สึกนอยๆนะครับ ไม่อยากอยู่แบบนี้อีกแล้ว แต่ก็ทำอะๆรไม่ได้เพราะยังต้องดูแลและพึ่งครอบครัวอยู่