เรากับแฟนรู้จักกันได้8เดือนแล้วปีใหม่นี้เขาได้ชวนเราไปเที่ยวที่ภูทับเบิก ใจเราไม่อยากไปเพราะว่าเราไม่อยากไปเรากลัวอันตรายแต่เราก็ยอมไปด้วยก็เขาจะเสียความตั้งใจ พอขับรถไปไก้ครึ่งทางลูกสาวเขาโทรเข้ามาร้องไห้มีปัญหาอยู่คนเดียวไม่ได้อยากให้พ่อไปหา เขาก็จะไปส่งเราที่ภูทับเบิกแล้วกลับไปรับลูกสาวที่มหาลัยมหาสารคามซึ่งมันไกลกันมากไปไกลยมันใช้เวลามากแล้วก็กลัวอันตรายเราเลยไปกับเขาด้วยเลยเผื่อจะได้ช่วยเขาขับรถด้วย พอไปถึงที่หอพักเราก็นั่งรอในรถเป็นชั่วโมงเราก็ไม่ได้พูดอะไร เราก็ให้ลูกสาวเขานั่งด้านหน้าเราไปนั่งเบาะหลังเพี่ที่เขาจะได้คุยกันตามประสาพ่อลูก พอถึงภูพ่อลูกเขาคุยเล่นกันถ่ายรูปเสร็จแล้วมานั่งคุยกันในรถต่อทิ้งเราไว้เหมือนเป็นอากาศธาตุเราเหมือนเป็นส่วนเกินอย่างไงไม่รู้เราคิดว่าให้พ่อลูกเขาเดินเที่ยวด้วยกันไปเลยเราไม่อยากเข้าไปคั่นเราก็เลยเดินแยกออกมา พอถึงเวลากินข้าวเขาสั่งหมูกะทะมากินกันลูกสาวเขาไม่กินซะงั้นบอกว่าไม่หิวเราเลยต้องรับผิดชอบกินไป ต่อจากนั้นก็ไปเที่ยวที่วัดต่อเขาถามว่าเราเป็นอะไรเราก็เลยบอกเขาให้อยู่กับลูกไปเถอะไม่ได้เจอกันไม่ใช่ไง เขาไม่พอใจหาว่าอคติกับลูกเขา เรางงมากเราแค่ให้เขาอยู่ด้วยกันมันผิดไหม เราก็รู้ว่าลูกเขาก็ไม่ต้องการเราเขาอยากอยู่กับพ่อเขาเรามันแค่คนนอกครอบครัวเขา เราไม่เข้าใจว่าต้องทำอย่างไงถึงจะถูกใจทั้งพ่อทั้งลูก เขาบอกว่าเขารักลูกเขามากไม่มีอะไรมาแทนที่ได้เป็นห่วงเราก็เข้าใจแต่นี่เขาเป็นคนชวนเรามาเค้าดาวน์เองแต่กลับมาเจอสภาพแบบนี้ เราก็น้อยใจเหมือนกันที่วางแผนไว้จะนั่งดูทะเลหมอกด้วยกันจับมือกันเดินไปด้วยกัน มันจบแล้วปีใหม่ของเรา แล้วตอนกลับบ้านเขาไม่ชวนเราไปบ้านเขากลับมาส่เราแล้วเขาก็กลับไปลูกเขาทิ้งเราไว้ที่บ้านซึ่งเราพักร้อนมา5วันเพื่อจะได้อยู่กลับเขาสุดท้ายเราต้องอยู่แบบเหงาๆเราเลยโทรไปถามเขาว่าห่วงความรู้สึกเราบ้างไหม ถ้าจะกลับบ้านแล้วมาชวนเราไปเที่ยวทำไม บอกว่าจะอยู่กับครอบครัวไปเลยเสียยังดีกว่า เราจะไม่รู้สึกแย่ขนาดนี้ เขาตอบกับมาว่าลูกเขาต้องสำคัญกว่า เราก็บอกเขาว่าถ้าทำถามที่พูดไม่ได้ก็ไม่ต้องพูดหรอกมันเสียความรู้สึกป่าวแล้วเขาก็ไม่พูดกับเราอีกเลยปิดโทรศัพท์ ติดต่อไม่ได้เลย เราก็เลยคิดว่าเขาคงอยากเลิกกับเราแล้ว เราควรจะไปง้อเขาดีไหมหรือว่าปล่อยไปเลยดีกว่า