เราคบกับสามีเป็นแฟนกันได้ประมาณเกือบๆ 2 ปี ก็เริ่มคุยกันเรื่องแต่งงาน
แฟนมาคุยกับพ่อแม่เราเรียบร้อยแล้ว กำหนดวันแต่งงานเรียบร้อย กำลังเริ่มเตรียมการแต่งงาน
จากนั้นก็มีสถานการณ์โควิด ทำให้ต้องแยกกันอยู่คนละประเทศ
เราก็คบกันแบบ long distance โดยไม่ได้เจอกันเลยเป็นเวลาประมาณปีครึ่ง
แต่ก็ยังไลน์คุยกัน vdo call หากันเป็นประจำ เราก็ยังเตรียมตัวเรื่องการแต่งงานอยู่เรื่อยๆ แฟนก็ให้ความร่วมมือปกติดี
ผ่านไปปีครึ่งเราก็ได้มาเจอกันอีกครั้งและแต่งงานกันตามแผนการณ์ที่วางไว้ ทุกอย่างราบรื่นไปหมด
จนถึงตอนนี้เราแต่งงานได้เกือบจะสองปีแล้ว จู่ๆสามีก็ตัดสินใจมาสารภาพว่าช่วงที่อยู่ไกลกันเค้านอกใจเราค่ะ
เค้าสารภาพทุกอย่าง ว่าเริ่มต้นจากความรู้สึกเหงาและเคว้งคว้างเพราะมันเป็นการไกลกันแบบไม่มีกำหนดว่าจะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่
โดยเค้าจะเจอกับผู้หญิงคนนี้นานๆครั้งไม่ได้ให้มาอยู่ด้วยที่บ้าน และเจอกันเพื่อ sex ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้น
ไม่เคยไปเดทกันแบบแฟน ไม่ได้ใช้ชีวิตร่วมกัน ไม่เคยให้คำสัญญาอะไรกับอีกฝ่าย
และทันทีที่สถานการณ์โควิดดีขึ้น แล้วเราสองคนเริ่มเตรียมเอกสารสำหรับการแต่งงาน
และเริ่มมีกำหนดการณ์เดินทางมาหากัน เค้าก็ตัดจบกับทางนั้นทันที
เราถามเค้าหลายครั้งว่าเคยลังเลไหม เขาตอบเราว่าเขาไม่เคยลังเลเลย เขารอเราอยู่เสมอ
เขาทำผิดพลาดเพียงเพราะความอ้างว้าง และมันทรมานมากที่เขาอยู่ไกลจากเรา
และตั้งแต่เราแต่งงานกันแล้วเราย้ายมาอยู่กับเค้า เค้าเป็นสามีที่ดีมาตลอด
ดูแลเราอย่างดีทั้งทางกายภาพและทางจิตใจ คอยเป็นห่วงกลัวเราจะเหงา
อยากได้หรือจำเป็นต้องมีต้องใช้อะไรก็หามาให้อย่างดีไม่เคยขาดตกบกพร่อง
ไม่สบายก็พาหาหมอ คอยดูแลไม่ห่าง คอยบีบนวด วัดไข้ เช็ดตัว ถามไถ่ตลอด
รวมทั้งตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา เค้าไปทำงานและกลับบ้านตรงเวลาเสมอ ไม่เคยมีเรื่องให้เราไม่ไว้ใจ
เค้าบอกว่าเค้าเก็บความรู้สึกผิดนี้ไว้นานแล้ว และทรมานกับมันมากขึ้นเรื่อยๆ เลยตัดสินใจสารภาพกับเราค่ะ
ตอนเราได้ฟังเรื่องนี้เราก็ช็อคไปซักพักนึง แต่อีกใจก็พอเข้าใจได้ เพราะช่วงเวลาปีครึ่งที่ห่างกันนั้นมันทรมานมากจริงๆค่ะ
เรารู้สึกว่าถ้าพิจารณาจากพฤติกรรมที่เขามีต่อเรามาโดยตลอด เราไม่เคยสงสัยในความรักที่เค้ามีให้เราเลย
และเราเชื่อว่ามันเป็นความผิดพลาดที่มีสาเหตุมาจากความห่างไกลและความต้องการอย่างที่เค้าสารภาพมาจริงๆ
เราจึงตัดสินใจว่าอยากให้อภัยเขาและเริ่มต้นกันใหม่ (จริงๆก็ไม่ใช่การเริ่มต้นใหม่เพราะเราไม่ได้ทะเลาะกันและรักกันดีมาโดยตลอดค่ะ)
ทีนี้ปัญหามันอยู่ที่ว่า เราไม่สามารถหยุดคิดถึงเรื่องนี้ได้เลย รู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถ move on ได้อย่างแท้จริง
เราไม่ได้รู้สึกโกรธสามีเราแล้ว สามารถคุยกันได้ปกติและเราก็ยังรู้สึกรักสามีเรามากนะคะ
แต่ภายในใจเราไม่สามารถหยุดเปรียบเทียบตัวเองกับผู้หญิงคนนั้นได้เลย เหมือนใจมันคิดสารพัดตลอดเวลา
เค้าสวยกว่าเรามั๊ย เค้ารูปร่างดีกว่าเรามั๊ย เค้าใจดีกว่าเรามั๊ย เค้ายิ้มเก่งกว่าเรามั๊ย เราพูดจาแบบนี้มั๊ย เค้าเป็นแบบนั้น แบบนี้รึเปล่า
เหมือนปัญหาในใจเราไม่ใช่เราให้อภัยสามีไม่ได้ แต่ปัญหาคือเราเอาตัวเองไปเปรียบเทียบตลอดเวลาแล้วรู้สึกแย่กับตัวเองตลอดเวลา
เหมือนเราสูญเสียความมั่นใจว่าเราคือที่หนึ่งในใจของคนที่เรารักไปเลยค่ะ
เพื่อนๆว่าเราควรจัดการความรู้สึกของเรายังไงต่อไปดีค่ะ ถึงจะผ่านจากตรงนี้ไปได้
เราอยากรู้สึกรักโดยไม่มีเงาดำๆในใจให้ได้เหมือนเมื่อก่อน เราควรทำยังไงดีคะ
มันจะต้องใช้เวลานานแค่ไหน เราถึงจะกลับมารู้สึกดีกับตัวเองได้อีกครั้งคะ
ตอนนี้เรื่องเพิ่งผ่านมาไม่ถึงสัปดาห์ เรารู้สึกอึนๆ คือไม่ได้ถึงกับทุกข์จนร้องไห้ แต่มันคิดวนๆเปรียบเทียบตัวเองตลอดเวลาเลยค่ะ
สามีมาสารภาพว่าเคยนอกใจ อยากให้อภัยแต่เหมือนมูฟออนไม่ได้
แฟนมาคุยกับพ่อแม่เราเรียบร้อยแล้ว กำหนดวันแต่งงานเรียบร้อย กำลังเริ่มเตรียมการแต่งงาน
จากนั้นก็มีสถานการณ์โควิด ทำให้ต้องแยกกันอยู่คนละประเทศ
เราก็คบกันแบบ long distance โดยไม่ได้เจอกันเลยเป็นเวลาประมาณปีครึ่ง
แต่ก็ยังไลน์คุยกัน vdo call หากันเป็นประจำ เราก็ยังเตรียมตัวเรื่องการแต่งงานอยู่เรื่อยๆ แฟนก็ให้ความร่วมมือปกติดี
ผ่านไปปีครึ่งเราก็ได้มาเจอกันอีกครั้งและแต่งงานกันตามแผนการณ์ที่วางไว้ ทุกอย่างราบรื่นไปหมด
จนถึงตอนนี้เราแต่งงานได้เกือบจะสองปีแล้ว จู่ๆสามีก็ตัดสินใจมาสารภาพว่าช่วงที่อยู่ไกลกันเค้านอกใจเราค่ะ
เค้าสารภาพทุกอย่าง ว่าเริ่มต้นจากความรู้สึกเหงาและเคว้งคว้างเพราะมันเป็นการไกลกันแบบไม่มีกำหนดว่าจะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่
โดยเค้าจะเจอกับผู้หญิงคนนี้นานๆครั้งไม่ได้ให้มาอยู่ด้วยที่บ้าน และเจอกันเพื่อ sex ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้น
ไม่เคยไปเดทกันแบบแฟน ไม่ได้ใช้ชีวิตร่วมกัน ไม่เคยให้คำสัญญาอะไรกับอีกฝ่าย
และทันทีที่สถานการณ์โควิดดีขึ้น แล้วเราสองคนเริ่มเตรียมเอกสารสำหรับการแต่งงาน
และเริ่มมีกำหนดการณ์เดินทางมาหากัน เค้าก็ตัดจบกับทางนั้นทันที
เราถามเค้าหลายครั้งว่าเคยลังเลไหม เขาตอบเราว่าเขาไม่เคยลังเลเลย เขารอเราอยู่เสมอ
เขาทำผิดพลาดเพียงเพราะความอ้างว้าง และมันทรมานมากที่เขาอยู่ไกลจากเรา
และตั้งแต่เราแต่งงานกันแล้วเราย้ายมาอยู่กับเค้า เค้าเป็นสามีที่ดีมาตลอด
ดูแลเราอย่างดีทั้งทางกายภาพและทางจิตใจ คอยเป็นห่วงกลัวเราจะเหงา
อยากได้หรือจำเป็นต้องมีต้องใช้อะไรก็หามาให้อย่างดีไม่เคยขาดตกบกพร่อง
ไม่สบายก็พาหาหมอ คอยดูแลไม่ห่าง คอยบีบนวด วัดไข้ เช็ดตัว ถามไถ่ตลอด
รวมทั้งตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา เค้าไปทำงานและกลับบ้านตรงเวลาเสมอ ไม่เคยมีเรื่องให้เราไม่ไว้ใจ
เค้าบอกว่าเค้าเก็บความรู้สึกผิดนี้ไว้นานแล้ว และทรมานกับมันมากขึ้นเรื่อยๆ เลยตัดสินใจสารภาพกับเราค่ะ
ตอนเราได้ฟังเรื่องนี้เราก็ช็อคไปซักพักนึง แต่อีกใจก็พอเข้าใจได้ เพราะช่วงเวลาปีครึ่งที่ห่างกันนั้นมันทรมานมากจริงๆค่ะ
เรารู้สึกว่าถ้าพิจารณาจากพฤติกรรมที่เขามีต่อเรามาโดยตลอด เราไม่เคยสงสัยในความรักที่เค้ามีให้เราเลย
และเราเชื่อว่ามันเป็นความผิดพลาดที่มีสาเหตุมาจากความห่างไกลและความต้องการอย่างที่เค้าสารภาพมาจริงๆ
เราจึงตัดสินใจว่าอยากให้อภัยเขาและเริ่มต้นกันใหม่ (จริงๆก็ไม่ใช่การเริ่มต้นใหม่เพราะเราไม่ได้ทะเลาะกันและรักกันดีมาโดยตลอดค่ะ)
ทีนี้ปัญหามันอยู่ที่ว่า เราไม่สามารถหยุดคิดถึงเรื่องนี้ได้เลย รู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถ move on ได้อย่างแท้จริง
เราไม่ได้รู้สึกโกรธสามีเราแล้ว สามารถคุยกันได้ปกติและเราก็ยังรู้สึกรักสามีเรามากนะคะ
แต่ภายในใจเราไม่สามารถหยุดเปรียบเทียบตัวเองกับผู้หญิงคนนั้นได้เลย เหมือนใจมันคิดสารพัดตลอดเวลา
เค้าสวยกว่าเรามั๊ย เค้ารูปร่างดีกว่าเรามั๊ย เค้าใจดีกว่าเรามั๊ย เค้ายิ้มเก่งกว่าเรามั๊ย เราพูดจาแบบนี้มั๊ย เค้าเป็นแบบนั้น แบบนี้รึเปล่า
เหมือนปัญหาในใจเราไม่ใช่เราให้อภัยสามีไม่ได้ แต่ปัญหาคือเราเอาตัวเองไปเปรียบเทียบตลอดเวลาแล้วรู้สึกแย่กับตัวเองตลอดเวลา
เหมือนเราสูญเสียความมั่นใจว่าเราคือที่หนึ่งในใจของคนที่เรารักไปเลยค่ะ
เพื่อนๆว่าเราควรจัดการความรู้สึกของเรายังไงต่อไปดีค่ะ ถึงจะผ่านจากตรงนี้ไปได้
เราอยากรู้สึกรักโดยไม่มีเงาดำๆในใจให้ได้เหมือนเมื่อก่อน เราควรทำยังไงดีคะ
มันจะต้องใช้เวลานานแค่ไหน เราถึงจะกลับมารู้สึกดีกับตัวเองได้อีกครั้งคะ
ตอนนี้เรื่องเพิ่งผ่านมาไม่ถึงสัปดาห์ เรารู้สึกอึนๆ คือไม่ได้ถึงกับทุกข์จนร้องไห้ แต่มันคิดวนๆเปรียบเทียบตัวเองตลอดเวลาเลยค่ะ