ขอย้อนก่อนคือเราเป็นคนคิดเยอะคิดตลอดเวลาไม่ว่าจะเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ บางทีเราคิดตลอดเลยว่าคนอื่นคิดกับเรายังไงเราทำอะไรให้เค้าไม่ชอบรึเปล่าว่า พน.จะคุยกับเค้ายังไงดี อะไรแบบนี้อะค่ะ เราพยายามจะหาวิธีที่ไม่ต้องเก็บเรื่องเล็กๆหรือตัดเรื่องบางเรื่องออกไปแต่มันก็กลับมาคิดมาทวนอยู่ดี คิดๆๆๆๆๆจนตัวเองเครียดเป็นมาหลายปี จนปัจจุบันเราเหมือนจะคุยคนเดียวแบบไม่ค่อยจะรู้ตัว ออกสังคมก็กังวลทำอะไรไม่ถูกต้องคุยกับตัวเองตลอด เพื่อนก็บอกว่าเราเปลี่ยนไปเวลาคุยด้วยก็จะนิ่งไปเหมือนตั้งใจฟังแต่จริงๆเราไม่รู้ตัวเลยว่าเรานิ่งไปตอนไหนนานแค่ไหน
เราเองก็รู้สึกว่าเวลาเราอยู่คนเดียวเงียบๆเราจะดิ่งๆคิดอะไรไปเรื่อยจนบางทีกินข้าวก็นั่งร้องไห้แบบไม่มีสาเหตุ ทุกวันนี้เวลาทำอะไรเราจะต้องเปิดหนัง เพลง ไม่ก็อะไรก็ได้ให้ไม่เงียบ เราคุยกับเพื่อนเรื่องนี้เพื่อนก็แนะนำให้ไปปรึกษาหมอแต่เรายังอยู่ในวัยที่ต้องพึงพาพ่อแม่ เราไม่รู้จะคุยกับท่านยังไงเพราะที่บ้านเราเหมือนเค้าจะคิดว่าเรื่องอะไรแบบนี้มันไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร อีกอย่างหลานเราเคยตรวจเจอเหมือนจะเป็นซึมเศร้าอะไรสักอย่างแต่คนที่บ้านเค้าก็เอามาพูดกันเชิงขำชัน มันเลยทำให้เราไม่กล้าที่จะพูดไปใหญ่ ใจเราก็กลัวว่าจะเป็นซึมเศร้าหรือโรคอะไรที่เค้าเป็นกันรึเปล่า แต่ก็ไม่อยากคิดแบบนั้นอะ5555555กลัวววว
ปล.เราแค่อยากพูดอยากเอามันออกมาไม่อยากให้จริงจัง
เราแค่เก็บไว้เยอะเลยอยากระบายออก
เราเองก็รู้สึกว่าเวลาเราอยู่คนเดียวเงียบๆเราจะดิ่งๆคิดอะไรไปเรื่อยจนบางทีกินข้าวก็นั่งร้องไห้แบบไม่มีสาเหตุ ทุกวันนี้เวลาทำอะไรเราจะต้องเปิดหนัง เพลง ไม่ก็อะไรก็ได้ให้ไม่เงียบ เราคุยกับเพื่อนเรื่องนี้เพื่อนก็แนะนำให้ไปปรึกษาหมอแต่เรายังอยู่ในวัยที่ต้องพึงพาพ่อแม่ เราไม่รู้จะคุยกับท่านยังไงเพราะที่บ้านเราเหมือนเค้าจะคิดว่าเรื่องอะไรแบบนี้มันไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร อีกอย่างหลานเราเคยตรวจเจอเหมือนจะเป็นซึมเศร้าอะไรสักอย่างแต่คนที่บ้านเค้าก็เอามาพูดกันเชิงขำชัน มันเลยทำให้เราไม่กล้าที่จะพูดไปใหญ่ ใจเราก็กลัวว่าจะเป็นซึมเศร้าหรือโรคอะไรที่เค้าเป็นกันรึเปล่า แต่ก็ไม่อยากคิดแบบนั้นอะ5555555กลัวววว
ปล.เราแค่อยากพูดอยากเอามันออกมาไม่อยากให้จริงจัง