เราขอถามอะไรหน่อยค่ะ ตอนนี้เราอายุ14 เรามีความผิดปกติมากๆ
ตอนเด็กๆประมาณ6-7ขวบเราเดินเล่นกับน้อง เเต่น้องพลัดตกน้ำ เเต่เราช่วยไม่ได้เพราะน้ำมันลึกมากๆ เราก็เลยจะวิ่งไปบอกเเม่ เราตะโกนเรียกเเม่ เเม่เราก็ตอบกลับมาว่ามีอะไร สักพักเราเหมือนสติหลุดบังคับร่างกายไม่ได้เหมือนหลุดเข้าไปที่ไหนเเต่ยังมองเห็น ตัวเราหัวเราะหัวเราะเสียงดังมากเรายังไม่ได้บอกเเม่เลยว่าน้องจมน้ำเเต่สติก็เหมือนจะหลุดไปก่อนสักพักเราเหมือนกลับมาบังคับได้ พอตั้งสติได้เราก็รีบบอกเเม่ว่าน้องจมน้ำ (เเต่น้องปลอดภัยนะคะ ) พอผ่านมาเรามีน้องอีกคน เเม่ให้เราอาบน้ำให้น้อง เราก็เอาน้ำใส่กะละมังน้องอายุประมาณ6-7เดือน สักพักก็เหมือนเดิมเราสติหลุดเราคิดอะไรอยู่ไม่รู้ ร่างกายมันไปเอง เรากดหัวน้องลงน้ำเเช่ไว้ย้ำว่ากดหัวน้องลงกะละมังที่มีน้ำอยู่เเม่เดินมาดูพอดีเลยเรียกเรา อยู่ดีๆเราก็หายเหม่อ เเม่รีบมาอุ้มน้อง เรายืนนิ่งนิ่งอยู่ตรงนั้นสักพักเราไม่รู้อะไรเลยเราสับสน เเละเราก็เป็นพวกไม่สนใจอะไร เวลามีคนเจ็บหรือเป็นอะไรเรามักจะมองนิ่ง ยืนอยู่ตรงนั้น เเต่ในบางทีครอบครัวก็บอกว่าเราเป็นคนใจดีเหมือนหลุดไปอีกตัวตน บางทีเรากลับเป็นคนเศร้าหมอง เเล้วอีกอย่างเราพูดอะไรไม่ค่อยประติดประต่อประมาณว่าคุยเรื่องนี้อยู่ก็ไปอีกเรื่องเรามักจะมีความทรงจำที่หายไปบางช่วง บางทีเราเหมือนคนที่ไม่มีความรู้สึก บางทีเราก็กลายเป็นคนโครตอ่อนไหว บางทีเราก็ตามความรู้สึกคนอื่นไปเลย เสียงร้องไห้ของคนที่เรารัก เราไม่รู้สึกอะไรเลยไม่เจ็บไม่ปวด บางทีก็สับสน ว่าเราคือใคร คำถามที่ถามตัวเองบ่อยที่สุดคือเราเป็นอะไร หยุดสักทีได้ไหม มันเหมือนเถียงกันอยู่ตลอด ช่วงเวลาไหนมันกระตุ้น เรายังไม่สามารถควบคุมใครได้เลย (ไม่เคยใช้สารเสพติดค่ะ)
เราปกติไหม
ตอนเด็กๆประมาณ6-7ขวบเราเดินเล่นกับน้อง เเต่น้องพลัดตกน้ำ เเต่เราช่วยไม่ได้เพราะน้ำมันลึกมากๆ เราก็เลยจะวิ่งไปบอกเเม่ เราตะโกนเรียกเเม่ เเม่เราก็ตอบกลับมาว่ามีอะไร สักพักเราเหมือนสติหลุดบังคับร่างกายไม่ได้เหมือนหลุดเข้าไปที่ไหนเเต่ยังมองเห็น ตัวเราหัวเราะหัวเราะเสียงดังมากเรายังไม่ได้บอกเเม่เลยว่าน้องจมน้ำเเต่สติก็เหมือนจะหลุดไปก่อนสักพักเราเหมือนกลับมาบังคับได้ พอตั้งสติได้เราก็รีบบอกเเม่ว่าน้องจมน้ำ (เเต่น้องปลอดภัยนะคะ ) พอผ่านมาเรามีน้องอีกคน เเม่ให้เราอาบน้ำให้น้อง เราก็เอาน้ำใส่กะละมังน้องอายุประมาณ6-7เดือน สักพักก็เหมือนเดิมเราสติหลุดเราคิดอะไรอยู่ไม่รู้ ร่างกายมันไปเอง เรากดหัวน้องลงน้ำเเช่ไว้ย้ำว่ากดหัวน้องลงกะละมังที่มีน้ำอยู่เเม่เดินมาดูพอดีเลยเรียกเรา อยู่ดีๆเราก็หายเหม่อ เเม่รีบมาอุ้มน้อง เรายืนนิ่งนิ่งอยู่ตรงนั้นสักพักเราไม่รู้อะไรเลยเราสับสน เเละเราก็เป็นพวกไม่สนใจอะไร เวลามีคนเจ็บหรือเป็นอะไรเรามักจะมองนิ่ง ยืนอยู่ตรงนั้น เเต่ในบางทีครอบครัวก็บอกว่าเราเป็นคนใจดีเหมือนหลุดไปอีกตัวตน บางทีเรากลับเป็นคนเศร้าหมอง เเล้วอีกอย่างเราพูดอะไรไม่ค่อยประติดประต่อประมาณว่าคุยเรื่องนี้อยู่ก็ไปอีกเรื่องเรามักจะมีความทรงจำที่หายไปบางช่วง บางทีเราเหมือนคนที่ไม่มีความรู้สึก บางทีเราก็กลายเป็นคนโครตอ่อนไหว บางทีเราก็ตามความรู้สึกคนอื่นไปเลย เสียงร้องไห้ของคนที่เรารัก เราไม่รู้สึกอะไรเลยไม่เจ็บไม่ปวด บางทีก็สับสน ว่าเราคือใคร คำถามที่ถามตัวเองบ่อยที่สุดคือเราเป็นอะไร หยุดสักทีได้ไหม มันเหมือนเถียงกันอยู่ตลอด ช่วงเวลาไหนมันกระตุ้น เรายังไม่สามารถควบคุมใครได้เลย (ไม่เคยใช้สารเสพติดค่ะ)