แฟนคนปัจจุบันเป็นคนใต้ ชอบให้เราหารเวลาไปทานข้าว ไปเที่ยว แต่เราจะควักกระเป๋าเพื่อหารกับเขาตลอด อย่างเงินเล็กๆน้อยๆ สามบาท ห้าบาท สิบบาท เขาก็เอาค่ะ มีแอบบ่นว่าเลี้ยงข้าวเราแล้วไม่ค่อยมีตังค์ เพราะต้องส่งเงินให้พ่อแม่  แต่ก็พูดตบท้ายว่าเลี้ยงข้าวเราก็ไม่ได้ซีเรียส แต่เขาก็พูดออกมาแล้วว่าเลี้ยงข้าวเราแล้วไม่ค่อยมีตังค์ แต่เราเงินเดือนน้อยกว่าเขา ภาระก็มีเหมือนกัน แต่ไม่เคยบ่น เพราะบางครั้งเราก็เลี้ยงเค้าเหมือนกัน บางทีเราก็ชอบซื้อขนม ซื้อของมาทานเผื่อเค้าทานด้วย ไม่เคยบ่นสักครั้ง แต่ไม่ให้เค้าหารด้วย เพราะตั้งใจซื้อมาให้อยู่แล้ว เพราะเราเวลาซื้ออะไรมาจะซื้อเผื่อเค้าตลอด กลับกันเขาซื้ออะไรมาเขาก็ซื้อเฉพาะของเค้า ไม่เคยซื้อเผื่อเรา ไม่เคยถามว่าจะทานอะไรมั้ย 

เค้าชอบบ่นว่าไม่คอยมีตังค์ (แต่มีรถกระบะสองคัน ผ่อนหมดนานมากแล้ว) 

เค้ากลับ ตจว ที ไม่เคยมีของติดไม้ติดมือมาฝากเลย ขณะเดียวกันเรานึกถึงเค้าตลอด จะชอบซื้อมาฝากเค้าตลอด 

แต่มีเวลาจะซื้อของขวัญให้เราต้องดูราคา เช่น ร้อยกว่าบาท เช่นถุงผ้า เป็นต้น ถามเราว่าอยากได้มั้ย ถ้าอยากได้ เด๋วซื้อให้ร้อยกว่าบาทเอง เราเลยบอกว่า ไม่เป็นไร ถุงผ้ามีเยอะแล้วค่ะที่บ้าน

ล่าสุดไปงานกาชาด เราฝากซื้อบัตรสอยดาว  1 ใบ ใบละ 30 บ. เราให้แบ้ง 50 ไป เค้ารับเงินทอนมา 20 แต่ไม่ยื่นให้เรา แต่เก็บใส่กระเป๋าตัวเอง บางทีค่ารถเมล์ ทอนมา 5 บาท 10 บ. รับเงินทอนมาก็เก็บเข้ากระเป๋าตัวเอง เรากระดากปากมาก กลัวเขาคิดเล็กคิดน้อย แต่มันบ่อยเกิน ถ้าเทียบกับสิ่งที่เราให้ืกับสิ่งที่เค้าให้กลับมา

บางครั้งก็คิดว่า ไม่เป็นไรเล็กๆน้อยๆ เราไม่ทวง 

บางครั้งเรื่องการแสดงความคิดเห็น เขาจะพูดแบบไม่เปิดโอกาสให้เราพูด เราจะแสดงความเห็นบ้างเขาก็ปิดโอกาสไม่รับฟัง คือเขาจะพูดของเขาอย่างเดียว บางครั้งเราฟังเค้าพูดจนเราเผลอหลับ โดยที่เราไม่ได้พูดเลย 

เราคิดมากไปหรือเปล่าคะ หรือเราคาดหวังเกินไปคะ คิดเห็นอย่างไร รบกวนวิเคราะห์ให้หน่อยค่ะ 

แต่ส่วนดีเท่าที่เห็นคือ จะถือของให้เกือบตลอดถ้าอันไหนมันหนักมาก ให้คำปรึกษาได้เวลามีเรื่องมาปรึกษา ถ้ากลับดึกมากจะนั่งรถไปแท๊กซี่ไปส่งถึงบ้าน เวลาอยากไปเที่ยวหรือไปไหนก็จะชวนเราตลอด ไม่ได้ชวนคนอื่น ช่วยเหลืองานตลอดในเวลาที่อยากขอคำปรึกษา