เราค่อนข้างเป็นคนเก็บตัวหรือพวกโลกส่วนตัวสูงก็ว่าได้  แต่คนรอบข้างเราเป็นคนเข้าสังคมเก่งๆทั้งนั้นแถมพูดเก่งด้วย ไม่รู้ว่าทำไมแต่ทั้งเพื่อนก็มีแต่สายกิจกรรมแต่ไม่ได้เด่นขนาดนั้นแต่ก็ถือว่าสังคมเพื่อนคือมันค่อนข้างใช้พลังในการไปเจอกันสักครั้งซึ่งเราอึดอัดใจทุกครั้งที่เราต้องไปเจอเพื่อน  แล้วพอเราไปอยู่ในจุดที่คนในกลุ่มพูดๆๆใส่กันไปมาแต่เรานั่งเงียบๆแบบแทบจะไม่มีคนสนใจ ก็เหมือนไปแต่ไม่ได้ไปอ่ะค่ะ  พอเราจะตัดปัญหาโดยไม่ไปก็จะโดนถามเป็นชุดว่าทำไมไม่ไปหยิ่งหรอ  คือแบบ....เราเข้าใจนะว่ากว่าจะได้เจอกันทีมันยากมากต้องมาเจอกันสักครั้งแต่พอเราไปแล้วรู้สึกไม่ดีกลับมาบ้านมันก็ไม่อยากไปอีกอ่ะ  แต่ถามว่าเพื่อนกลุ่มนี้แย่ไหมก็ไม่นะเวลาช่วยเหลือก็ดี แต่บางทีก็ไม่ได้เข้าใจเราขนาดนั้นอ่ะ พูดไงดี คือมันไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่แย่กับเพื่อนนะคะ  ก็ยังคุยกันปกติในแชทได้ จริงๆมันเป็นที่เรามากกว่าแหล่ะที่มีกำแพงกับเพื่อน  เห้อออคือมองอนาคตไว้เลยแหล่ะว่าคงอยู่คนเดียวแน่ๆ  เหมือนตอนวัยรุ่นจะมองว่าเพื่อนคือที่สุดยังไงก็จะอยู่กับพวกนี้ไปเที่ยวกับพวกนี้  แต่พอเอาเข้าจริงโตขึ้นมันเหมือนมุมมองเราก็เปลี่ยนนะ  เวลาวันๆนึงจะเอาไปนั่งฟังเพื่อนเมาท์มอยกันแต่เรื่องไม่ได้เกี่ยวกับเราหรอวะ  เอาไปดูแลพ่อ  ไปคุยกับน้องเล่นกับหมากับแมวให้ตัวเองสบายใจไม่ดีกว่าหรอวะ แต่มันก็แล้วแต่คนแหล่ะค่ะในมุมคนอื่นอาจจะมีเพื่อนคอยดูแลคอยอยู่ข้างๆ  แต่ในมุมเรา เอาจริงๆสุดท้ายเราก็อยู่คนเดียวนี่หว่า  ใช่ค่ะนอกเรื่องจะออกทะเลละ  คือที่มาตั้งกระทู้เพราะมีเพื่อนชวนไปเจอนี่แหล่ะค่ะ  นัดทั้งแก๊งค์เลย  ในรอบไม่เจอกันมาเป็นปี  ในความเป็นเพื่อนถ้าเราปฏิเสธคงโดนด่ายับ  แต่ในทางความรู้สึกเอาตรงๆ  อยากนอนเล่นเกมส์อยู่บ้านค่ะ  อยากดูซีรีย์กับน้องในวันหยุดน้องยังเรียนเลยมีเวลาแค่เสาร์อาทิตย์กันค่ะ  แล้วก็แฟนที่ไม่ได้คุยกันมาเป็นอาทิตย์เพราะต่างคนต่างไม่ว่างก็มีเวลาให้กันได้แค่วันนั้น  เอาล่ะดิฉันต้องเลือกอะไรดีคะ  สถานการณ์บีบบังคับมากค่ะ ขอบคุณสำหรับคำตอบนะคะ