ก่อนจะหมดช่วงเวลาสุดท้าย ก็อยากพูดถึงก่อน

น่าแปลกใจมากที่ตลอดระยะเวลา 4 ปีที่เขียนกระทู้มา 
ผมเขียนถึงเด็กคนนี้ คนที่ตัวเองบอกกลับใคร ต่อใครว่าคามิ 
น้อยครั้งมาก น่าจะมีกระทู้เกี่ยวกับน้องเต็มๆแค่กระทู้เดียว 
และมีการติดแท็กน้องแค่ 2-3 ครั้งเท่านั้นเอง 
เพราะฉะนั้นเมื่อเป็นครั้งสุดท้ายสำหรับกระทู้รุ่น 1 
ผมจึงไม่อยากพลาดที่จะเขียนเกี่ยวกับน้อง  



แต่ก่อน ก่อนเป็นคนขี้อายมาก ไม่มีความกล้าและความเชื่อมั่นในตัวเอง 
แต่ผมว่าตรงนี้ทุกคนคงเคยฟังกันจนเบื่อแล้ว 
มาฟังเรื่องขอน้องในมุมมองผมบ้างล่ะกัน 



ช่วงปีนั้น เป็นช่วงที่คุ้กกี้กำลังดัง 
ผมเปิดไปช่องทางไหน ก็มีแต่คนแชร์คลิป หรือภาพ 
ของเด็กสาวกลุ่มนี้ ผมที่เริ่มสนใจ(จาก365) ก็ได้
ไล่ดูคลิปต่างๆไปเรื่อยจนกลับมาเจอคลิปๆหนึ่ง 
ที่เป็นคลิปตู้ปลา"  ลงโทษเมมเบอร์ด้วยการหอม " 
และคนที่ผู้ลงโทษนั้นก็ไม่ใช่ใคร นอกจากน้องก่อน 

ผมยอมรับว่าเริ่มมีอาการ ที่เรียกว่าโดนตกจากคลิปนี้
สุดท้ายตามเรื่องราวของเธอมาเรื่อยๆรู้สึกอิน 
เด็กหญิงที่ไม่คิดว่าตัวเองมีอะไรโดดเด่น 
(แต่เธอเล่นไวโอลิน จนผ่านรอบคัดเลือกมานะก่อน ) 

เมื่อติดตามผ่านทางออนไลน์มากพอ ก็ถึงเวลาที่ต้อง
อยากเจอตัวจริง งานแรกที่ผมไปก็นับเป็นงานใหญ่ 
เป็นงานแรกที่ได้เจอน้องและน้องๆ bnk48 ทุกคนเป็นครั้งแรก (16 คน ) 

ด้วยความเป็นงานใหญ่ แน่นอนคนต้องเยอะ 
ผมที่ไม่ได้อยู่แถวหน้าๆ ก็ต้องพยายามเดินหามุมต่างๆ
เพื่อจะได้เห็นน้องที่อยู่บนเวที และผมก็ไปหยุดอยู่ที่มุมๆหนึ่ง 
มุมที่ผมได้เห็นน้องเพียงแค่คนเดียว (เพราะเสาบัง) 
น้องคนนั้นก็คือน้องก่อน 

ณ วินาทีผมมั่นใจ ที่ไม่รู้เอาอะไรไปมั่นใจ ว่าน้องคนนี้ 
แหละ 
" คามิของฉัน" คนที่ฉันจะยกไว้ให้เหนือทุกคนที่ตามเชียร์ในวงนี้
[ น่าประหลาดคือเหตุการณ์แบบนี้มันกลับมาเกิดขึ้นอีกครั้ง 
ในงานเปิดตัว Jiwaru DAYS คราวนี้ไม่ใช่เสา แต่เป็นหัวคนที่บัง 
จนทำให้ผม มองไม่เห็นคนอื่นเลย นอกจากน้องเดียว (โรแมนติกล่ะซิ 🤣) ] 



แต่ใจคนล้วนไม่มั่นคงขนาดนั้น 
ผมก็เช่นกัน ณ ตอนนั้นยังไม่มั่นใจขนาดร้อยเปอร์เซ็นต์
ว่าน้องจะเป็นคามิตลอดไป อะไรที่จะยืนยัน และการันตีว่าคนนี้คือคนเดียวและคนสุดท้าย 
ความมั่นใจตรงนั้น จะถูกเพิ่มขึ้นเรื่อยๆหลังจากนี้ 

ครั้งแรกมาจากสารคดี Girls don't cry  
น้องก่อนเป็นกลุ่มหลักของเรื่อง แต่ก็ไม่ได้เป็นตัวหลักขนาดนั้น
น้องมีซีนจำอยู่ในเรื่องแค่ซีนเดียว แต่ซีนที่ทัชใจ ผมมากๆ(หรือเพราะเราคามิน้อง??) 



ซีนนั้นเป็นการพูดถึงการมาแทน 
น้องในช่วงซิงเกิ้ลที่ 3 ได้มารับตำแหน่ง แทนแจน ที่แกรดออกไปพอดี 
จึงมีเสียงพูดถึง ความไม่เหมาะสม (เพราะก่อนหน้านั้น น้องเป็นอันเดอร์) 
รวมไปถึงด้อยค่าตำแหน่งน้องว่าเป็นแค่เซมตัวเสริม 

แน่นอนว่าเรื่องนี้ ถูกหยิบขึ้นมาพูด ในสารคดีด้วยเช่นกัน
หน้าน้องตอนนั้นดูคิดอะไรสักอย่าง มันคงต้องเป็นเรื่องราวที่เก็บอยู่ในใจเธอแน่ๆ 
เมมเบอร์ที่ไม่มั่นใจในตัวเอง กับคำพูดที่ลดคุณค่าในตัวเธอ 
แต่สิ่งที่เธอพูดถึงเรื่องราวตรงนี้ ทำให้ผมอึ้งไปกับเด็กอายุ 19 ในตอนนั้นมาก 
โดยน้องตอบว่า " ใช่ เรามาแทน เราก็เลยอยากจะให้ทุกคนเห็นว่า เราก็สามารถทำได้ดี และทำได้ดีจริงๆ " 
ณ ตรงนั้นเป็นจุดยืนยันครั้งแรก ว่าผมเลือกคามิไม่ผิดจริงๆ 
[ หลังจากนั้นน้องก็ติดเซมหลักอัลบั้มriver 
ติดเซมรอง หมื่นเส้นทาง แม้ว่าต่อจากนั้น 
น้องก็จะไม่ค่อยกลับมาติดติดเซมหลักอีกเลย  
แต่น้องก็เป็นซัพพอร์ตที่สำคัญต่อทีม ทั้งในซิงเกิ้ล 
และงานเธียร์เตอร์ / ในเธียเตอร์ก่อน เคยติดท็อป 3 คนที่ขึ้นสเตจมากที่สุดอยู่ช่วงหนึ่ง และในสเตจ biii 2nd
น้องก็เป็นคนที่ขึ้นสเตจอันดับต้นๆของทีมเหมือนกัน ]  


[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ฉากนี้สำหรับผมคือน้องสวยมาก แต่คงเพราะน้องเป็นคามิเรามั้ง 
ขอบคุณพี่เต๋อสำหรับซีนดีๆแบบนี้

ครั้งที่สอง เป็นในงานจับมือและงาน Ge ครั้งที่ 1 
ในงานจับมือผมไม่ได้จับน้องเป็นคนแรก แต่ก็ไปจับ 
มือเป็นคนสุดท้ายของรุ่น ทุกครั้งผมสัมผัสได้ถึงความเอาใจใส่และความรู้สึกขอบคุณต่อเหล่าแฟนคลับที่มาหาเธอทุกในทุกๆครั้ง
ผมสัมผัสมันได้อย่างชัดเจนอีกครั้งตอนงาน Geครั้ง 1 

ในรอบประกาศผลด่วนเธอติดมาอย่างเฉียดฉิว 
ด้วยคะแนนไม่มากนักในอันดับที่ 32 กับอ้อมกอดของซัทจัง 
ที่ตอนนั้น ไม่ติดอันดับเลย (ชื่นชมในความเข้มแข็งของน้อง ) 
แต่กลับมาที่ก่อน น้องที่กำลังถูกดันในช่วงซิง 3 ก็เริ่มถูกรุ่น 2 ที่มาแรงกว่า แย่งพื้นที่เซมไป 
และในซิงเกิ้ลที่ 5 เธอไม่ติดเซมเลยสักเพลงเดียว
ตอนนั้นจึงเป็นช่วงที่ตรึงเครียด เพราะเธอรู้ว่าใน
ด้านความสามารถและความนิยมของเธอในตอนนั้น
ไม่เพียงพอให้สู้แน่ๆ GE จึงเป็นโอกาสเดียวของเธอ 
แต่เธอก็เป็นเด็กขี้อายเกินกว่าจะพูดบอกกันตรงๆ 
ยังเก็บเอาไว้คนเดียวเรื่อยมา (แต่โปสเตอร์เธอชัดเจนมาก ถ้าใครจำกันได้ ) 

จนถึงวันประกาศจริง ชื่อของเธอก็ไม่ได้ทำให้เธอต้องลุ้นนานหนัก แม้อันดับไม่ได้สูง แต่มันเป็นความโล่งใจ 
สบายใจ และอยากขอบคุณ จนไม่รู้จะพูดยังไง 
น้ำตาของเธอในวันนั้น มันได้สื่อแทนความรู้สึกที่เธอมีต่อแฟนคลับได้มากพอ โดยไม่ต้องเอ่ย คำใดออกมาต่อเลย 
[ และในปีต่อมา อันดับของเธอก็เพิ่มไปอีกจาก 28 เป็น 24
 ชาวหวียังคงตอบแทนความรู้สึกของเธอเรื่อยๆไม่มีลดลง]  



ครั้งสุดท้าย ความเป็นเด็กที่บอกว่าตัวเองไม่มีความสามารถ 
ไม่มีความมั่นใจ แต่เธอใส่ไม่ยั้ง ทุกบททดสอบ ทุกโอกาสเธอไม่เคยปล่อยผ่าน [ ทั้งออดิชั่นเพลงมาตะ 
กำกับ MV เพลง reborn หรือแม้การแสดงซีรี่ย์ UDC /] 
ทำให้เห็นว่าน้องมาไกลกว่าเด็กที่ร้องไห้เพราะเต้นผิด
กลัวทำให้เพื่อนผิดหวังในตอนนั้นมาก (นั่นเป็นตอนที่ทำให้ผมเริ่มหลงรักน้ำใสขึ้นมาทันที ) 



วันนี้เธอเป็นคนที่สามารถขึ้นซัพพอร์ต เพื่อนในทีมได้แล้ว 
ทำได้หลากหลาย และทำได้ดีอย่างที่เธอเคยพูดไว้จริง 



และอย่างสุดท้ายคือความสบายใจ เราเหมือนตามน้องสาวจริงๆ 
น้องสาวที่พร้อมพัฒนาตัวเองอยู่เรื่อยๆ น้องสาวที่พร้อมจะแบ่งปัน 
เรื่องราวที่พบเจอให้เราได้ฟังด้วยรอยยิ้ม ด้วยความร่าเริง
วันนี้อยากบอกน้องสาวคนนี้ว่า " ขอบคุณที่เข้าเติมเต็ม 
ช่วงเวลาดีๆร่วมกัน และไม่มีครั้งไหนเลย ที่รู้สึกเสียใจ 
ที่เลือกหนูมาเป็นคามิ นับจากวันนั้น จนถึง ณ วินาทีสุดท้ายนี้ " 

KodKorn Forever