ลาออก จากการเป็นตัวเองไม่ได้จริงๆ เศร้าT_T เมื่อคนอื่นไม่เข้าใจ

ห้ามอะไรก็ห้ามได้ แต่ห้ามการนินทาไม่ได้อันนี้รู้ แต่ต้องทนฟังสิ่งที่คนอื่นนินทาเกี่ยวกับตัวเราทุกวัน  แถมนินทาแบบสนุกสนานเห็นมันเป็นเรื่องตลก หนำซ้ำ ชอบพูดแขวะต่อหน้าอีก เป็นอะไรที่ไม่โอเคเลย เราทำอะไรได้บ้างนอกจากทำเป็นไม่รู้เรื่อง หรือเดินหนี ทำเป็นไม่ได้ยิน (คนที่พูดเป็นครูผู้อาวุโส ส่วนเรามันแค่ครูผู้ช่วย)
        เริ่มเรื่องนินทาที่1 เราทำอะไรก็ช้าไปหมด ไม่ได้ดั่งใจ อยากบอกดังๆ ถ้าอยากได้เร็วมาทำเองเลย (การปิ้งเนื้อ จะให้มันสุกทั่วถึงก็ต้องใช้เวลาพลิก ไม่ใช่พลิกเร็วๆแล้วมันจะสุกให้ เราไม่เกี่ยงงานหนัก จะให้ถือของ ยกของ ล้างทำความสะอาดเราไม่เกี่ยง ไม่เรื่องมากและไม่เลือกงานด้วย 
       เรื่องที่2 เราเป็นคนไม่ชอบเสริฟเครื่องดื่มพวกเหล้า แอลกอฮอล์ พูดง่ายๆเลย ชงเหล้าไม่เป็น ให้เราไปทำ สภาพก็ตามที่เห็น ทำไม่ได้แล้วใช้เราทำไมใส่มันมั่วๆไป เลย แล้วมาบอกว่าเราทำอะไรงกๆเงิ่นๆ ไม่คล่อง ไม่เก่งไม่ชำนาญ อยากบอกว่า ถ้าเลือกได้จะไม่ไปเสริฟแม้แต่น้อย รู้ทั้งรู้ว่าทำไม่เป็นยังให้ไป แล้วมาโทษเราเพื่อ.... (เสริฟหลายครั้งแล้วแต่เราก็ทำเหมือนเดิม คือทำเป็นไม่สนใจ และไม่อยากทำด้วย มันอึดอัดเวลาที่ต้องไปเสริฟคนใหญ่คนโต....(ละไว้ในฐานที่เข้าใจนะ)
       เรื่องที่3 นี่ยอมรับว่าเราเป็นคนเต้นไม่เป็น เต้นไม่ถูกจังหวะ ตบมือก็ผิดจังหวะ เราฝึกแล้วแต่ได้แค่นี้จริงๆ แต่มันก็เป็นเรื่องเล็กน้อย เราก็เต้นตามที่เราเต้นได้ จะให้เราเต้นพลิ้วแบบแดนเซอร์ มืออาชีพฝันไปเถอะคงเป็นไปไม่ได้ (แถมบังคับให้ไปเต้นด้วย ทำได้แบบไม่มีอารมณ์ร่วมเลย และไม่มีความสุขเลย)
        เรื่องที่4 ยอมรับว่าเป็นคนไม่พูด พูดน้อยก็เอาไปนินทา หาว่าไม่มีอัธยาศัย ไมตรี ไม่มีวาทศิลป์ และไม่มีเสน่ห์ เราเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เกิด จะให้เปลี่ยนเป็นคนพูดเก่งคงเป็นไปไม่ได้  แต่ใครถามก็ตอบนะ ไม่ได้เล่นมุขอะไรเลย ง่ายๆ เป็นคนซื่อๆ พูดตรง ๆจนเค้ามองว่า ซื่อบื้อ ทำอะไรก็งกๆเงิ่นๆ ช้าตลอด ไม่ได้ดั่งใจ ทำอะไรก็ไม่เป็นสักอย่าง ไม่เข้าหาเลย ไม่ยอมปรับตัวเลย ชีวิตเราจะเป็นยังไงอยู่ที่คนอื่นหรอ ต้องรอให้คนอื่นมาสั่งทำอันนี้นะ อันนั้นะ ทุกวันตัองทำหน้าเหมือนยิ้มแต่มันอมทุกข์เพราะไม่มีความสุขกับคน แต่ไม่ใช่งาน 
         เรื่องที่เล่ามามันมีสาเหตุของปัญหา เรายอมรับว่าพฤติกรรมดังกล่าวเป็นเรื่องที่มันเป็นบุคลิกของเรา ตั้งแต่เกิด เราเปลี่ยนมันไม่ได้ มันเป็นแบบนี้แล้ว และเข้าใจคนเป็นโรคซึมเศร้ามั้ย !!!  มันเป็นปัญหาที่เราพยายามหลายครั้งที่จะเปลี่ยน แต่อาการป่วยกลับมาซ้ำ และทำให้ เปลี่ยนไม่ได้สักที  หนำซ้ำเพื่อนร่วมงานและครูอาวุโสก็ไม่เข้าใจ  ยิ่งบั่นทอนกำลังใจ ทำให้เราไม่หายจากอาการเครียด เครียดแล้วยังได้ยินเสียงนินทาในหู มันกระทบจิตใจของคนป่วยทุกนาทีที่หลับตานอน นอนแล้วก็มีน้ำตาไหลออกมา มันบรรยายเป็นความเสียใจไม่ถูก เราผิดหรอที่เราเป็นแบบนี้ บุคลิกแบบนี้ นิสัยแบบนี้ ทุกวันทำงานไม่เป็นอันกินอันนอน มันทรมานมากรู้มั้ย 
      เราไม่รู้ว่าเราจะผ่านการประเมินมั้ย แต่สิ่งหนึ่งที่เราอดทนมา ก็เพื่อครอบครัว เราจะไม่พูดอะไรให้คนอื่นในที่ทำงานฟังเพราะเขาจะเอาเราไปนินทา เพราะหลงเชื่อใจคิดว่าเป็นพวกเดียวกัน แต่คิดผิด เป็นพวกมาสอดแหนม เอาความลับของคนโน้นคนนั้นไปนินทา พวกนี้น่ากลัวมาก ไว้ใจคนใกล้ตัว แต่ร้ายที่สุด
       และอยากถามว่า ข้าราชการใช้ครูผู้น้อยเสริฟเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ ชงเหล้าแล้วมีความผิดมั้ย (เราคนนึงมองว่าเป็นเรื่องไม่สมควร)
       และคิดว่าเราคงไม่เหมาะกับการทำอาชีพครู เพราะครูไม่ได้มีแค่งานสอน มีงานพัสดุการเงิน อาหารกลางวัน อาคารสถานที่ ฯลฯ อีกทั้งต้องจัดสถานที่ จีบผ้า เตรียมเอกสาร เตรียมประเมินต่างๆ เราซึ่งไม่อยากทำงานพวกนี้เลย มันบั่นถอนสุขภาพเรามาก จะว่าเราขี้เกียจ หนักไม่เอาเบาไม่สู้ก็ได้นะ แต่เราเหนื่อยที่ต้องปั้นหน้าทำตามนโยบายร.ร. เอาใจคน เลียเจ้านาย  T_T (ช่วงนี้อาการป่วยกำเริบ พิมพ์อะไรไปถ้าอ่านไม่รู้เรื่อง ต้องขออภัยด้วย)
 อยากลาออกจากการเป็นตัวเอง ก็ลาออกไม่ได้ อยากลาออกจากงานเมื่อผลการประเมินมาถึงคงจะได้ออกสมใจแน่ หือ หือๆๆ
ขอบคุณที่อ่านจนจบ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่