คือเรากับคนคุย คุยกันมาได้เกือบๆ3เดือนเเล้ว ทุกวันนี้คือคุยกันตลอด ทักบอกกันเวลาไปไหนมาไหน มีเรื่องอะไรในเเต่ละวันก็จะมาเล่าให้กันฟัง ปรึกษาคุยกันได้ทุกเรื่องเพราะเราอายุเท่ากันด้วย มันสบายใจที่เป็นเเบบนี้ เเต่เคยลองคุยๆกับเค้าเเล้วว่าลองคบกันดูมั้ยเเต่เค้าก็บอกตลอดว่ายังไม่พร้อม เค้าก็อธิบายเหตุผลให้เราฟัง เราก็เข้าใจว่าเค้าอยู่คนเดียวมาสักพักจนชินเเละเค้าติดเพื่อนมาก เหมือนเเค่นี้ก็มีความสุขเเล้วโดยที่ไม่ต้องการใคร เค้าบอกว่าไม่พร้อมเเต่เราก็จริงจังกับคนนี้มากๆเลยบอกเค้าว่าเรารอได้ ถ้าเค้าไม่เปลี่ยนไปหรือไม่หายไปไหน ก็ตกลงคุยกันมาเรื่อยๆทุกวันนี้ เวลาน้อยใจหรือทะเลาะอะไรกันก็จะคุยกันตรงๆเคลียร์กันเลย ปรับความเข้าใจกัน เค้าเข้าใจเรามากๆ ห่วงเราในทุกๆเรื่อง เค้าไม่เคยว่าเรางี่เง่ามีเเต่เราเองที่บางทีไม่กล้าที่จะบอกเค้าว่าน้อยใจหรือโกรธอะไร กลัวเค้าเบื่อ กลัวเค้ารำคาญ เเต่เค้าพยายามเข้าใจเราตลอด เค้าชอบหายบ่อยมากหายไปเเบบไม่บอกเราก็คิดว่าเเบบเค้าอยู่คนเดียวมานานไม่ชินที่ต้องมารายงานใครตลอด เเต่พอคุยกันมาสักพักเค้าก็ไปไหนพยายามบอกเราตลอด เค้าติดเพื่อนมากจนบางทีเราก็รู้สึกว่าชีวิตเค้าดูมีความสุขเเล้วโดยที่ไม่ต้องมีเราก็ได้ เวลาเค้าอยู่กับเพื่อนแล้วไม่สนใจเรา เรานอยนะเเต่พยายามไม่งี่เง่าเพราะเดี๋ยวจะทะเลาะกันอีก เเต่ต่างคนต่างมีกันเเละกัน ไม่มีคนอื่น ไม่ได้ปิดให้คนอื่นรู้ เเต่ก็ไม่ได้เปิดเผยเเบบเเฟน เราอยากรู้ว่าเราพอจะมีหวังมั้ยที่จะได้คบกัน ถ้าปล่อยให้เรารอนานๆไปเราก็ไม่รู้ว่าจะเป็นเเบบนี้ไปตลอดรึป่าว
ทำทุกอย่างเหมือนเเฟน เเต่บอกยังไม่พร้อม