เรื่องมันมีอยู่ว่าผมเกิดมาในตระกูลครอบครัวที่มีญาติพี่น้องเยอะมากเป็นครอบครัวใหญ่ครอบครัวหนึ่งซึ่งตัวผมเป็นลูกของแม่แม่มีลูกแค่สองคนผมกับพี่ชายซึ่งมีช่วงชีวิตหนึ่งที่แม่ผมลงไปทำงานไกลจากที่ผมอยู่เลยไม่ค่อยมีเวลาเลี้ยงดูผมแม่ผมเลยเอาไปปล่อยไว้ที่บ้านคุณน้าให้เลี้ยงดูแทนตอนแรกด้วยความเป็นเด็กเราก็ไม่รู้เรื่องเค้าก็เลี้ยงเราปกติ เหมือนเด็กทั่วไปแต่ที่เราเริ่มรู้สึกตอนโตก็เราเริ่มรู้ว่าน้าเราดูเหมือนไม่ค่อยชอบเราเลยเพราะว่าน้าไม่ชอบแม่ของเราเพราะว่าแม่ของเราหาเงินได้น้อยแล้วชอบพูดดูถูกแม่ของผมให้ผมได้ยินตอนเด็กอยู่บ่อยๆ เวลาเค้าเลี้ยงผมก็เลี้ยงปกติ แต่ที่ผมสังเกตก็คือเค้าพยายามจะทวงบุญคุณผมตลอดเวลาทั้งที่ตัวผมตอนนั้นอายุยังไม่ถึง 10 ปีเลยด้วยซ้ำแล้วหลังจากนั้นเขาก็ทวงบุญคุณมาตลอดชอบพูดทวงบุญคุณแล้วนะเรามีลูกสาวสองคนเค้าก็เหมือนเป็นน้องสาวของเราคนโตห้าวๆคนเล็กเป็นผู้หญิง ด้วยความที่โตมาด้วยกันเราก็เห็นเค้าเป็นน้องสาวคนนึงด้วยความที่เราเป็นผู้ชายเราก็เป็นห่วงน้องสาวเราพยายามหวังดีเพราะเราก็รู้จักผู้ชายพวกนั้นที่มาจีบน้องสาวเราบางคนก็มีดีบ้างบางคนก็มีประวัติไม่ดีเราก็หวังดีอยากจะเตือนน้องสาวแต่น้องสาวกลับไม่ฟังเราคิดว่าเราจะสร้างปัญหาให้ตลอดเพราะไอ้ผู้ชายที่มาจีบน้องสาวคนเล็กผมคนนั้นมันเคยถ่ายคลิปหลุดแฟนเก่าเอาไปปล่อย มันเลยทำให้ผมไม่อยากให้น้องสาวยุ่งกับคนนั้นแต่น้องสาวคนโตดูไม่ค่อยชอบผมเท่าไหร่แล้วก็บอกผมอย่ามายุ่ง
ที่สำคัญตอนนี้ผมก็เรียนจบทำงานแล้วครับผมก็เอาเงินให้ครอบครัวเขา อยู่บ่อยๆ เพราะว่าเค้าเลี้ยงดูผมมาแต่ดูเหมือนครอบครัวนี้ไม่ว่าผมจะดีขนาดไหนก็ยังดูถูกผมเหมือนเดิมผมไม่ได้ให้ใช้เงินบางทีผมมาทำงานต่างจังหวัดผมก็ซื้อของราคาแพงกลับไปฝากให้ตลอด เพราะผมคิดว่าเค้าเลี้ยงผมมาตั้งแต่เด็กแล้วผมก็เลยไม่รู้สึกเสียดายอะไรแต่กลับกันผมรู้สึกว่ายิ่งผมให้ไปเท่าไหร่พยายามให้ดีเค้าเท่าไหร่เขาก็ไม่เห็นค่าแถมยังดูถูกว่าชีวิตผมตกต่ำไม่มีวันเจริญหรอกไม่มีวันประสบความสำเร็จหรอกเพราะว่าเค้ารวยกว่าผมไงเค้ารวยมากครอบครัวนี้ผมก็เลยโมโหครั้งนั้น เลยตะโกนด่าไปด้วยความเก็บกดเพราะว่าเราทำความดีมากเลยแต่เขาไม่เคยเห็นค่าที่เจ็บใจคือเขาว่าเราไม่มีทางประสบความสำเร็จแถมชีวิตต้องตกต่ำแต่เค้าดูย้อนแย้งนะครับพี่ชายผมเค้าเป็นเจ้าของร้านดัง รายได้เค้าก็เลยเยอะกว่าผมไอ้ครอบครัวที่ชอบทวงบุญคุณผมบ่อยๆที่เลี้ยงผมมาตั้งแต่เด็กนี่แหละ ชอบใช้คำพูดฉลาดแกมโกงโดยการขอเงินพี่ชายผมผมว่ามันทุเรศเกินไปครับว่าตัวผมชีวิตตกต่ำไม่มีทางประสบความสำเร็จทั้งที่ผมก็ทำงานกับพี่ชายผมเงินที่พี่ชายผมได้กับผมเราก็แบ่งกันตลอด แต่ลับหลังบางทีก็ด่าพี่ชายผมเวลาพี่ชายผมไม่มีเงินให้ก็เหมือนว่าขี้เหนียวจะรวยเก็บไว้คนเดียวทำไมพอมีเงินให้ก็พูดดีใส่แบบนี้มันเลยทำให้ผมโมโหกับครอบครัวนี้ครับตอนนั้นผมเลยด่าแรงไปว่า
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้อีสันดาน
มั้งครอบครัว! มันก็เลยทำให้ผมรู้สึกว่าสมน้ำหน้ากับชะตาชีวิตพวกมันดีไหมครับ เพราะผมรู้ว่าถ้าเค้าทำตัวแบบนี้อนาคตเค้าต้องเป็นแบบไหนแน่นอนเพราะผมหมดความอดทนจริงๆแล้วครับ
ผมควรสมน้ำหน้าคนในครอบครัวผมดีไหม?
ที่สำคัญตอนนี้ผมก็เรียนจบทำงานแล้วครับผมก็เอาเงินให้ครอบครัวเขา อยู่บ่อยๆ เพราะว่าเค้าเลี้ยงดูผมมาแต่ดูเหมือนครอบครัวนี้ไม่ว่าผมจะดีขนาดไหนก็ยังดูถูกผมเหมือนเดิมผมไม่ได้ให้ใช้เงินบางทีผมมาทำงานต่างจังหวัดผมก็ซื้อของราคาแพงกลับไปฝากให้ตลอด เพราะผมคิดว่าเค้าเลี้ยงผมมาตั้งแต่เด็กแล้วผมก็เลยไม่รู้สึกเสียดายอะไรแต่กลับกันผมรู้สึกว่ายิ่งผมให้ไปเท่าไหร่พยายามให้ดีเค้าเท่าไหร่เขาก็ไม่เห็นค่าแถมยังดูถูกว่าชีวิตผมตกต่ำไม่มีวันเจริญหรอกไม่มีวันประสบความสำเร็จหรอกเพราะว่าเค้ารวยกว่าผมไงเค้ารวยมากครอบครัวนี้ผมก็เลยโมโหครั้งนั้น เลยตะโกนด่าไปด้วยความเก็บกดเพราะว่าเราทำความดีมากเลยแต่เขาไม่เคยเห็นค่าที่เจ็บใจคือเขาว่าเราไม่มีทางประสบความสำเร็จแถมชีวิตต้องตกต่ำแต่เค้าดูย้อนแย้งนะครับพี่ชายผมเค้าเป็นเจ้าของร้านดัง รายได้เค้าก็เลยเยอะกว่าผมไอ้ครอบครัวที่ชอบทวงบุญคุณผมบ่อยๆที่เลี้ยงผมมาตั้งแต่เด็กนี่แหละ ชอบใช้คำพูดฉลาดแกมโกงโดยการขอเงินพี่ชายผมผมว่ามันทุเรศเกินไปครับว่าตัวผมชีวิตตกต่ำไม่มีทางประสบความสำเร็จทั้งที่ผมก็ทำงานกับพี่ชายผมเงินที่พี่ชายผมได้กับผมเราก็แบ่งกันตลอด แต่ลับหลังบางทีก็ด่าพี่ชายผมเวลาพี่ชายผมไม่มีเงินให้ก็เหมือนว่าขี้เหนียวจะรวยเก็บไว้คนเดียวทำไมพอมีเงินให้ก็พูดดีใส่แบบนี้มันเลยทำให้ผมโมโหกับครอบครัวนี้ครับตอนนั้นผมเลยด่าแรงไปว่า [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ มันก็เลยทำให้ผมรู้สึกว่าสมน้ำหน้ากับชะตาชีวิตพวกมันดีไหมครับ เพราะผมรู้ว่าถ้าเค้าทำตัวแบบนี้อนาคตเค้าต้องเป็นแบบไหนแน่นอนเพราะผมหมดความอดทนจริงๆแล้วครับ