ชอบร้องไห้เมื่ออยู่คนเดียว

เราเป็นคนที่เวลาอยู่กับคนเยอะๆทั้งเพื่อนๆพี่ๆครอบครัวเราจะเฮฮามากแต่ถ้าไม่ค่อยสนิทเราก็เงียบๆไม่ค่อยพูด แต่พออยู่กับตัวเองแล้วมันคิดฟุ้งซ่าน เริ่มร้องไห้แบบไม่มีเหตุผลหรือหลายอารมณ์เอามารวมกันหมด ว่าแบบเราไม่น่าเกิดมาเลยเนอะ เหมือนเราเป็นภาระให้ทุกคน เราทำอะไรก็ไม่เคยถูกใจใครเลย ทั้งๆที่บางอย่างเราก็ทำด้วยใจของเรา เรามีความสุขกับชีวิตที่ได้ทำอะไรที่สบายใจ แต่กลับกลายเป็นว่าคนอื่นเขาที่ไม่ค่อยสนิทกับเราหรือเขามีอคติกับเราเขาจะทำเหมือนว่าไม่เหมาะกับเรานะ ประมาณว่าบู้ลี่เรา เราก็ยังงง ว่าต้องทำแบบไหนหรอถึงจะตรงใจที่เขาต้องการ จนเราต้องกลับมานั่งคิดว่า อ่าว..ที่เราทำอยู่นี่ไม่ได้ทำเพื่อให้ตัวเราเองมีความสุขหรอกหรอ ทำไมคนอื่นจะต้องมาเดือดร้อนกับชีวิตเราด้วย เราจัดการของเราได้นะ  มันทำให้เราไม่มั่นใจในการใช้ชีวิตเลยว่า เห้ย เราต้องทำงัยเอางัยดี  จนเราสับสนเวลาเครียดคือตอนนี้ก็เป็นอยู่คือสมองทำรวนเอา108เรื่องมารวมกันหมดเลยจนทำให้น้ำมันไหลออกจากตาเรา เราท้อเราร้องไห้ทุกวันเลย เราไม่มีใครให้ปรึกษาเลย เราควรทำยังงัยกับเรื่องแบบนี้ดี เราไม่กล้าที่จะปริปากคุยกับใครไม่รู้ว่าทุกวันนี้ใครที่หวังดีกับเราจริงๆ เราอยากมีคนกอดคอยปลอบแค่นั้นจริงๆ เราเป็นซึมเศร้าแล้วใช่มั๊ย เราเป็นมาจะ2ปีแล้วที่วนลูปกับจุดนี้ไม่เคยmove onไปไหนได้เลย เราเอาแต่ซึมอยู่กับตัวเองเริ่มทำให้กลัวผู้คนมากขึ้นจากคนที่สดใสตอนนี้ไม่มีรอยยิ้มนั้นอีกแล้ว เราทำต่อหน้าทุกคนว่าเราปกติดีเรามีความสุขแต่ในใจเราเศร้ามากๆ เราอาจจะเล่างงๆนะเพราะเราไม่ค่อยได้พูดปรึกษาใครเลย กลัวเขาจะจิตตกกับเรา เราเลยมาระบายในนี้ขอโทษทุกคนที่นำเรื่องแย่ๆมาให้อ่านและขอบคุณคนที่อ่านจบนะคะ