คือเราเป็นคนชอบอยู่คนเดียว ชอบทำอะไรคนเดียว ชอบไปไหนคนเดียว มีความสุขเวลาอยู่คนเดียว มันสบายใจมากๆ แต่ติดตรงที่ครอบครัว พ่อแม่น้องคนในบ้านเป็นคนที่ชอบเข้าสังคมมาก ส่วนเรานี้คือไม่ชอบเลย เพราะว่าเป็นคนคุยไม่ค่อยเก่ง ไม่ค่อยกล้าแสดงออก ขี้อาย ไม่ค่อยกล้าเข้าหาคนอื่น พอเราเป็นแบบนี้ไปนานๆเข้า  ด้วยความที่ว่าพ่อแม่มีกลุ่มเพื่อนเยอะ เวลาไปเที่ยวเราก็ต้องไปด้วย ซึ่งคนเยอะเราไม่ค่อยอยากที่จะไปสักเท่าไหร่ เราก็เลยชอบไปนั่งหามุมไกลๆคนไปนั่งฟังเพลงคนเดียวเป็นแบบนี้ตลอด ซึ่งพ่อกับแม่ก็รู้เขาก็พยายามที่จะเข้าใจ พอเราเป็นแบบนี้เขาก็เลยให้พื้นที่กับเรามากขึ้น แต่เวลาไปเที่ยวเราก็ยังคงเป็นเหมือนเดิมเพราะเรารู้สึกว่าเราสบายใจ  จนเพื่อนๆพ่อแม่เขาเห็นว่าเราเป็นแบบนี้บ่อยมาก เขาก็จะเข้ามาถามเราตลอดไปว่า "ไม่สนุกหรอลูก" เรานี้แบบ ห้ะ.. คือจะตอบว่ายังไงดีเรามีความสุข อาจจะด้วยเราเป็นคนหน้านิ่งๆ ดูแบบหยิ่งๆ ไม่ค่อยยิ้มจนทำให้เขาคิดไปแบบนั้น เราก็เข้าใจแหละขนาดพ่อแม่เราก็ยังเช้าใจผิดบ่อยมาก นี้เราพิมพ์หลงประเด็นหรือป่าว... คือเอางี้น่ะเราเป็นคนชอบอยู่บ้านมากๆ เวลาพ่อแม่เขาชวนเราไปไหนเราก็ไม่ค่อยจะไปชอบอยู่แต่บ้าน จนพ่อแม่เขาบอกว่า เราไม่เอาใคร  อันนี้คือเราต้องแก้นิสัยนี้ยังไงดี เราเคยพยายามน่ะ แต่เรารู้สึกไม่เป็นตัวเองเลย